Η λέξη «χρεοκοπία» απαγορεύεται στο λεξιλόγιό μας. Δεν την θέλουμε. Δεν τη χρησιμοποιούμε. Δεν την επιτρέπουμε καν, ως σκέψη.

Ομιλία του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας,κ. Αντώνη Σαμαράστην Πολιτική Επιτροπή του κόμματος Φίλες και φίλοι, Εκφράζοντας όλους σας στέλνω μήνυμα συμπαράστασης αλληλεγγύης και αγάπης στα αδέλφια μας της Κύπρου που άλλη μια φορά δοκιμάζονται. Ο νους μας και η καρδιά μας είναι δίπλα τους. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Κι είναι ώρα η Πολιτική να μιλήσει στο λαό με τρόπο σαφή – όχι με μισόλογα – με τρόπο ευθύ – όχι με περιφράσεις και με λόγο αλήθειας – όχι με… «μισές αλήθειες». Αυτό κάνω πάντα. Αλλά τώρα χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γι’ αυτό και θα ξεκινήσω λέγοντας κάποια πράγματα με το όνομά τους. Η λέξη «χρεοκοπία» απαγορεύεται στο λεξιλόγιό μας. Δεν την θέλουμε. Δεν τη χρησιμοποιούμε. Δεν την επιτρέπουμε καν, ως σκέψη. Η εκφορά της και μόνο μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Μπορεί να γίνει αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία. Δηλαδή, κάτι που δεν θα έλθει γιατί είναι, τάχα, «αναπόφευκτο», αλλά επειδή πολλοί το μελετάνε μεγαλόφωνα… Η λέξη «χρεοκοπία», λοιπόν, απαγορεύεται. Κι αυτό ισχύει για όλες τις παραλλαγές της. Και η ελεγχόμενη και η επιλεκτική και η περιορισμένη. Ακόμα και στην αγγλική εκφορά του όρου, το λεγόμενο selected default. Κι ας μη ξεχνά ο κ. Παπανδρέου, πως κατηγορούσε μέχρι χθες όποιους χρησιμοποιούν τη λέξη «χρεοκοπία», ότι εξυπηρετούν όσους θέλουν να κερδίσουν από την κατάρρευση της χώρας. Τώρα που το λέει ο κ. Βενιζέλος, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του, τι έχει να πει ο κ. Παπανδρέου; Άλλοι αυτή τη λέξη μπορεί να τη χρησιμοποιούν και να τη σκέφτονται. Εμείς δεν τη χρησιμοποιούμε και κάνουμε ό,τι μπορούμε να την αποτρέψουμε.   Δεν προσπαθούμε να την εξωραΐσουμε, να την εμφανίσουμε ως κάτι, δήθεν, «όχι και τόσο κακό»… Βεβαίως, υπάρχουν διαβαθμίσεις στο κακό. Αλλά ένα μικρότερο κακό, μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει στο πολύ μεγαλύτερο… Κι εδώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει δικαίως προειδοποιήσει ότι μια λεγόμενη επιλεκτική χρεοκοπία μιας χώρας, ακόμα κι αν δεν θεωρηθεί αρχικά «πιστωτικό γεγονός» από τους οίκους αξιολόγησης, τελικά θα σταματήσει την ροή ρευστότητας προς το τραπεζικό σύστημα της χώρας αυτής. Δηλαδή οι τράπεζες της χώρας δεν θα μπορούν να δίνουν κρατικά ομόλογα που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους, ως εγγυήσεις για να πάρουν δάνεια σε ρευστότητα. Κι αν μειωθεί απότομα η ρευστότητα σε μια χώρα, τότε η ύφεση θα μεγαλώσει απότομα, η οικονομική παράλυση θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και η υποτιθέμενη επιλεκτική χρεοκοπία θα πάψει να είναι επιλεκτική. Αυτό δεν ισχύει, ασφαλώς για χώρες που έχουν δικό τους νόμισμα. Αλλά χώρες που μετέχουν σε νομισματική ένωση, έχουν τελείως διαφορετικούς περιορισμούς ρευστότητας. Και εκεί ένα μικρό κακό, μπορεί να οδηγήσει, πολύ σύντομα, σε πολύ μεγαλύτερο. Κι εκείνο που αυξάνει την αβεβαιότητα είναι ότι κάτι τέτοιο – επιλεκτική χρεοκοπία – δεν έχει γίνει ποτέ σε χώρα μέλος της Ευρωζώνης… Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει ένα κριτήριο σύνεσης σε αυτά που λέμε όταν κορυφώνεται μια κρίση… Η σύνεση επιβάλλει να βλέπουμε το επόμενο βήμα – ή τα επόμενα βήματα – εκείνου που μας «σερβί