Η Ιστορία και η αναθεωρητική μυθογραφία και οι προ του 1821 εθνικές εξεγέρσεις

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Η αναθεωρητική μυθογραφία, που αξιώνει να αυτοαποκαλείται επιστήμη της Ιστορίας και να διατηρεί έδρες στα Πανεπιστήμια, απεφάνθη δια των κυρίων εκπροσώπων της, Βερέμη, Φραγιουδάκη, Ρεπούση, Δραγώνα, πως υπάρχει ανάγκη να ξαναγραφτεί η ιστορία, όχι με βάση τα ιστορικά δεδομένα, αλλά με γνώμονα τους επιβαλλόμενους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Αυτό ισοδυναμεί με ωμή επέμβαση στην ιστορική αλήθεια και κατ΄επέκταση στον τρόπο πρόσληψης των ιστορικών γεγονότων με αντεθνικά χαρακτηριστικά,

που εξυπηρετούν τους σχεδιαστές τους και όχι την αλήθεια. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, οι αναθεωρητές της νεοταξικής λαίλαπας, έχουν κατά καιρούς ισχυριστεί μεταξύ άλλων, ότι δεν είμαστε Έλληνες, ότι δεν είχαμε λόγους να επαναστατήσουμε απέναντι στην «ανεκτική» Οθωμανική αυτοκρατορία, ότι δεν υπήρχαν κρυφά σχολειά, Ζάλογγος και Κούγκι, ότι ένα μάτσο αρβανιτόφωνοι κατσιαπλάδες ήταν αυτοί που ξεσηκώθηκαν το 1821, και ότι τελοσπάντων, πριν τον 19ο αιώνα, οι Έλληνες περνούσαν καλά και δεν είχαν ξεσηκωθεί ποτέ.

Η Ιστορία, όμως, γράφει άλλα. Τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που κατασκευάζει η αναθεωρητική μυθογραφία. Θα παραθέσω, λοιπόν, παρακάτω ορισμένα στοιχεία, που αποδεικνύουν, τόσο τη συνέχεια του Ελληνικού Έθνους, όσο και τους αιώνιους αγώνες του για την απελευθέρωση. Γιατί αυτοί, που εξεγέρθηκαν ήδη από το 1463 και το 1479, ήταν Έλληνες, πρώην Βυζαντινοί πολίτες, όπως Έλληνες ήταν και οι απόγονοι τους, που συνέχιζαν να εξεγείρονται στους επόμενους αιώνες, έχοντας επίγνωση της εθνικής τους συνείδησης, ως Γένος Χριστιανικό και Ελληνικό (Ρωμέϊκο).

Οι προ του 1821 εθνικές εξεγέρσεις

Ήδη δέκα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, και καθώς σταδιακά η Οθωμανική Αυτοκρατορία εγκαθιδρύει την κυριαρχία της στον ελλαδικό χώρο, ξεσπάει το 1463 το πρώτο αντιστασιακό κίνημα των πελοποννησίων ενάντια στον Μωάμεθ Β,΄το

οποίο κατεπνίγη στο αίμα. Στο επόμενο διάστημα των τεσσάρων αιώνων σημειώνονται πλήθος τοπικών κινημάτων και εξεγέρσεων κυριότερα των οποίων ήταν:

Το 1479, όταν ομάδες πελοποννησίων εισέβαλαν στην Μάνη με επικεφαλής τον Κλαδάκαι τονΘεόδωρο Μπούα. Το κίνημα αυτό πέτυχε μικρά μόνο οφέλη για την περιοχή της Μάνης.

Τα έτη 1496 – 1499, σημειώθηκαν δυο επαναστατικά κινήματα που υποκινήθηκαν από τους Ενετούς και τον Κάρολο Η΄της Γαλλίας. Οι υποσχέσεις για υποστήριξη των Ελλήνων διαψεύστηκαν και τα δύο κινήματα προδόθηκαν με αποτέλεσμα την σφαγή του πληθυσμού από την τουρκική εκδικητικότητα.

Το 1532, ο Γερμανο-Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Κάρολος Ε΄ διηνήργησε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων που αναπτέρωσαν τις ελπίδες των Ελλήνων. Ο ναύαρχος του εις την Κορώνη υποκινεί ένα νέο επαναστατικό κίνημα, που όμως εγκαταλείφθηκε στην τύχη του και η Πελοπόννησος πνίγηκε στο αίμα των εξεγερμένων ελλήνων.

Το 1571, ένα νέο κίνημα με αφορμή την ναυμαχία της Ναυπάκτου ξεσπά στην Πελοπόννησο και στην Στερεά Ελλάδα που είχε όμως την ίδια τύχη με τα προηγούμενα.

Το 1606, μετά από συνενόηση των Ιπποτών τ