Η γενοκτονία ως μέσο ομογενοποίησης του τουρκικού έθνους-κράτους: Η περίπτωση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

Ομιλία στο συνέδριο «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ως μέρος της Γενοκτονίας
των Ελλήνων της Ανατολής», το οποίο διοργανώθηκε στην Πάφο, από την Ιερά
Μητρόπολη Πάφου, το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) και το Σύνδεσμο
Ελλήνων Διευθυντών Μέσης Εκπαίδευσης Κύπρου στις 12 Οκτωβρίου 2012.

Η γενοκτονία ως μέσο ομογενοποίησης του τουρκικού
έθνους-κράτους:
Η περίπτωση της γενοκτονίας του Ποντιακού
Ελληνισμού
Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)
Η19η Μαϊου

έχει ανακηρυχθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο ως «Ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου». Η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας έχει να κάνει
με μία ιστορική στιγμή κατά τη διάρκεια της γένεσης του τουρκικού κράτους. Είναι η μέρα κατά την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ απεβιβάσθη στη Σαμψούντα και άρχισε τη δεύτερη και επώδυνη φάση της σφαγής των Ποντίων. Η απόφαση της Βουλής των Ελλήνων απετέλεσε, ουσιαστικώς, το πιο καθοριστικό γεγονός μετά το τέλος του ποντιακού ζητήματος το 1923, η οποία το επανακαθόρισε, επισήμως από το Ελλαδικό κράτος, ως ζήτημα συστηματικής και προμελετημένης εξόντωσης ενός λαού λόγω της ιδιαίτερης εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας. Όμως, παρά τη σημασία της πράξης αυτής, η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, παραμένει σήμερα μία ξεχασμένη επέτειος και κατ’ επέκταση το ιστορικό γεγονός της γενοκτονίας παραμένει στο περιθώριο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας. Παραμένει άγνωστη μια συστηματικά επεξεργασμένη και προμελετημένη πολιτική η οποία άρχισε με την εξαφάνιση των ανδρών στα εργατικά τάγματα και συνεχίσθηκε με τις μαζικές εκτοπίσεις, σφαγές και απαγχονισμούς στην Αμάσεια της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Ποντίων. Περίπου 350 χιλιάδες Πόντιοι σε ένα σύνολο επτακοσίων πενήντα χιλιάδων εξαφανίστηκαν με την μέθοδο των εκτοπίσεων και των σφαγών στο χρονικό διάστημα μεταξύ 1916 – 1923. Οι μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών, σε μια συγκαλυμμένη μορφή εξόντωσης, δεν
νομιμοποιούνται ακόμη και με το Δίκαιο του Πολέμου. Ελληνικός στρατός δεν
υπήρχε στον Πόντο και οι περιοχές στις οποίες έγιναν οι εκτοπίσεις δεν είχαν
στρατιωτική σπουδαιότητα. Έκτοτε το ζήτημα της τουρκικής ευθύνης αποτελεί την ουσία της τουρκικής άρνησης της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Το βασικό ερώτημα αυτού του ζητήματος είναι το εξής: υπάρχουν αποδείξεις ότι από πλευράς των Οθωμανικών αρχών υπήρξε πρόθεση και κεντρικός σχεδιασμός για συνολική ή μερική καταστροφή των Ελλήνων Ποντίων υπηκόων της αυτοκρατορίας;
Η επίσημη τουρκική θέση είναι ότι ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων Ποντίων ήταν ένα τραγικό αλλά μη σκόπιμο επακόλουθο του πολέμου. Το επιχείρημα αυτό στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι οι οθωμανικές πηγές δεν περιέχουν στοιχεία που να υποδεικνύουν διατεταγμένη πολιτική συστηματικής εξαφάνισης. Πρόσφατες μελέτες από δυτικούς και Τούρκους (βλ. Τανέρ Ακσάμ, «Μία επαίσχυντη πράξη»))
ερευνητές υποστηρίζουν το αντίθετο.
Οι έρευνες αυτές έχουν ένα στοιχείο που τις διαφοροποιούν ποιοτικ