Η χρεοκοπία της πολιτικής και ο Λαφαζάνης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Μετά την έκθεση της τρόικας θα ληφθούν αποφάσεις για την Ελλάδα, σύμφωνα με τη γερμανική κυβέρνηση. Συνεπώς μην περιμένετε κάποιο επίσημο αποτέλεσμα από τη συνάντηση Μέρκελ – Σαμαρά την Παρασκευή. Παράλληλα πληθαίνουν οι αναλύσεις και εκτιμήσεις που λένε πως μια έξοδος της Ελλάδας από

την ευρωζώνη δεν μπορεί να αποφασιστεί εν μέσω της κρίσης. Η δε Goldman Sachs υποστηρίζει ότι κάθε απόφαση για την Ελλάδα, και ιδιαίτερα για την περίφημη Grexit, θα είναι πρωτίστως πολιτική.
Παρότι οι εκτιμήσεις αυτές μοιάζουν σε πρώτη ανάγνωση κάπως αντιφατικές, στην πραγματικότητα είναι απλώς αλληλοσυμπληρούμενες. Άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό, όλες οι αποφάσεις για την Ελλάδα είναι, σε μεγάλο βαθμό, πολιτικές, καθώς είναι αδύνατον να υπάρξει απόφαση με αμιγώς οικονομικό κριτήριο. Αν αυτό ίσχυε, το δανειακό πρόγραμμα της τρόικας θα έπρεπε να έχει προ πολλού σταματήσει.
Το περιεχόμενο των εκθέσεων του ΔΝΤ, κυρίως, δικαιολογούσε απολύτως το τέλος του δανειακού προγράμματος.

Επειδή όμως δεν υπήρχε τέτοια απόφαση, ύστερα από κάθε πολυσέλιδη θύελλα επικρίσεων για «αποτυχία» επίτευξης των μνημονιακών στόχων, σε κάθε έκθεση του ΔΝΤ στο πλαίσιο της τρόικας ακολουθούσε μία και μόνη παράγραφος, η οποία… παρέβλεπε το σύνολο των παρατηρήσεων και αποδεχόταν την ανύπαρκτη «βιωσιμότητα» του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία είναι απαραίτητος καταστατικός και συμβατικός όρος για την καταβολή των δόσεων του δανείου.

Το σύνολο της τρόικας επίσης γνώριζε εξ αρχής ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και η εξυπηρέτησή του είναι αδύνατη. Γι’ αυτό άλλωστε έκανε το πρώτο «κούρεμα» και γι’ αυτό συζητάει και δεύτερο, αφού το πρώτο ήταν διαπιστωμένα αδύνατον να επιτύχει τον στόχο της «βιωσιμότητας». Ακόμη και ο – διακηρυγμένος αλλά αδύνατον να επιτευχθεί – στόχος για χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020 δεν περιγράφει ένα βιώσιμο χρέος.
Γνωστά όλα αυτά στους επιμελείς αναγνώστες του «Ποντικιού», αλλά τα ανακεφαλαιώνουμε για έναν και μόνο λόγο: διότι και η επόμενη απόφαση τόσο της τρόικας όσο και της Γερμανίας θα είναι κατά βάση πολιτική. Γι’ αυτό υποτίθεται ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές ηγεσίες, από τον Τσίπρα μέχρι την τριανδρία Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, μιλούσαν για «ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης». Άσχετα με το τι λένε τώρα…

Ρωτήστε και τον… Γιούνκερ
Μόνο που, όταν τίθεται στα σοβαρά ζήτημα είτε πολιτικής είτε διαπραγμάτευσης, η συγκυβέρνηση είτε ανακρούει πρύμναν κρυπτόμενη πίσω από την «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ» είτε απλώς συκοφαντεί όποιον τολμήσει να της υπενθυμίσει ότι μια κυβέρνηση πρωτίστως οφείλει να πολιτεύεται προς όφελος του λαού που την εξέλεξε.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα αυτού του είδους της τακτικής είναι η απίστευτη διαστρέβλωση και σπέκουλα εκ μέρους της Ν.Δ. – ευτυχώς γι’ αυτούς, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν ευτέλισαν την έννοια του πολιτικού διαλόγου στη συγκεκριμένη περίπτωση – με αφορμή την περιβόητη δήλωση Λαφαζάνη.
Ας αποφύγουμε όμως τα όσα γελοία ειπώθηκαν ερήμην της… έρημης αυτής δήλωσης, για να δούμε πώς