Η Αριστερά, η Δεξιά και ο Τόπος

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣΑφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν έδωσαν τα πρόσφατα συγχαρητήρια του προέδρου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα στον Δήμαρχο Πειραιά κ. Μιχαλολιάκο (ενώ βρίσκονται ιδεολογικά στον αντίποδα) πράγμα που προκάλεσε εσωκομματικές αντιδράσεις. Δεύτερη αφορμή ήταν ομιλία, επίσης πρόσφατη, του θαρραλέου στελέχους της ΝΔ κ. Φ. Κρανιδιώτη στην οποία επανέλαβε τη γνωστή άποψη ότι η Αριστερά κυριάρχησε (ή κυριαρχεί ακόμα)

στη ζωή του τόπου καταλαμβάνοντας ισχυρές θέσεις στον κρατικό/κυβερνητικό μηχανισμό των πολλών τελευταίων ετών. Αποδίδοντας σ’ αυτό την κακοδαιμονία που ζούμε.Πρώτον: Στη χώρα αυτή ουδέποτε κυβέρνησε ή συγκυβέρνησε η Αριστερά, με εξαίρεση το σύντομο διάλειμμα της συγκυβέρνησης του ΣΥΝ με τη ΝΔ ή της Οικουμενικής που ακολούθησε. Όσο και αν αξίζει, ή δεν αξίζει, την περιφρόνησή μας, η πολιτική εξουσία είναι αυτή που παίρνει αποφάσεις, χαράσσει πολιτική, δίνει το χρώμα και τον τόνο σε όλες τις πλευρές της ζωής του τόπου, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική κλπ. Συνεπώς η θέση ότι η Αριστερά κυριάρχησε (ή κυριαρχεί) είναι ήδη άτοπη διότι ως επίσημη και συγκροτημένη κομματική δύναμη ουδέποτε κυβέρνησε. Ουδέποτε, δηλαδή, είχε την δυνατότητα να διορίσει «τα δικά της παιδιά» στον κυβερνητικό/κρατικό μηχανισμό. Αν τέτοια «παιδιά» διορίστηκαν/τοποθετήθηκαν σε τέτοιους μηχανισμούς αυτό έγινε με απόφαση και πρωτοβουλία της εκάστοτε κυβέρνησης. Πως έγιναν (διότι έγιναν) τέτοιες τοποθετήσεις/διορισμοί θα το πούμε εν συνεχεία. Αλλά σ’ αυτό το σημείο επισημαίνω ότι την ευθύνη δεν έχει η οποιασδήποτε μορφής Αριστερά. Και αυτή η ευθύνη δεν μπορεί να αναζητηθεί μόνο και αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ (το «Ανδρεϊκό», το «Σημιτικό» ή του «Γιώργου») αλλά και στη ΝΔ. Δεν εξετάζω εδώ αν καλώς ή κακώς έπραξαν οι κυβερνήσεις. Το έπραξαν πάντως. Και σ’ αυτές η ευθύνη. Δεύτερον: Προσχωρήσεις «μαζικού» χαρακτήρα αριστερών στο ΠΑΣΟΚ έγιναν και επί Ανδρέα Παπανδρέου και επί Σημίτη -είναι και οι πιο επίμαχες- αλλά και επί ΝΔ. Επί Ανδρέα προσχώρησε κυρίως η εκλογική βάση, επί Σημίτη και ΝΔ (Μητσοτάκης) κυρίως στελέχη. Υπήρξαν και ξεχωριστές, ατομικές, περιπτώσεις όπως του Μάρκου Βαφειάδη (στο ΠΑΣΟΚ) ή οι ιδιάζουσες συνεργασίες του Μανώλη Γλέζου με το ΠΑΣΟΚ ή του Μίκυ Θεοδωράκη με τη ΝΔ -κατέλαβε και υπουργικό αξίωμα. Όσοι (επώνυμοι) προσχώρησαν από την Αριστερά στο ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα, τσαλαπατήθηκαν.Σε όλες αυτές τις «μαζικές» περιπτώσεις (στελεχών) δεν παρατηρήθηκαν συμπτώματα αντίδρασης, υπονόμευσης εκ των έσω κλπ της εκάστοτε κυβερνητικής γραμμής και άποψης από τους διορισθέντες. Συνέβη μάλιστα το ακριβώς αντίθετο, ιδίως στην περίοδο Σημίτη. Υπήρξαν όντως προσχωρήσεις ανθρώπων προερχομένων από το χώρο του ΣΥΝ (δεν υπήρχε τότε ΣΥΡΙΖΑ) με κοινό χαρακτηριστικό τους ότι ήταν τεχνοκράτες ή διανοούμενοι-ή θεωρούμενοι τέτοιοι. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Σημίτης έγινε δεκτός με επευφημίες στο Συνέδριο του ΣΥΝ ωσάν να ήταν αυτός ο αρχηγός του (τότε) κόμματος. Είναι, δηλαδή, σαφές ότι υπήρξε «μαζική» μετατόπιση ανθρώπων από μια ιδεολογία σε μια άλλη. Το αν ο ιδεολογικός χώρος