Για ποια ελληνική οικονομία μιλάμε;

Σ’ αυτό τον καιρό του χαμού, φρόντισε να μην είσαι από τους νοικοκυραίους, γιατί την… έβαψες!Δεν υπάρχει Ελλάδα, δεν υπάρχει ελληνικός λαός. Υπάρχει το ΧΡΕΟΣ. Η Ελλάδα και το σύνολο των ανθρώπων που αποτελούν τον πληθυσμό της ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ.Η Τρόικα αποφασίζει για το μέλλον μας. Και όλα περιστρέφονται γύρω από τη βιωσιμότητα του χρέους. Η βιωσιμότητα η δική μου ή η δική σας δεν αναγράφεται σε κανένα σχέδιο διάσωσης.Αν κατά τη πορεία της γενικής συμμόρφωσης τιμωρίας, ποινής ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε αυτή τη παράνοια που ζούμε, υπάρξουν τραυματίες, νεκροί, πεινασμένοι, άρρωστοι, τρελαμένοι ή πολίτες που απλά θα μαζεύουν τις βαλίτσες τους και θα φεύγουν όσο πιο μακριά μπορούν, αυτά είναι παράπλευρες απώλειες.Αριθμοί. Τόσοι άνεργοι. Τόσοι πεινασμένοι. Τόσοι αυτοκτονημένοι. Τόσοι άστεγοι στους δρόμους. Τόσα εγκαταλελειμμένα και πεινασμένα παιδιά. Τόσοι ασθενείς που πεθαίνουν χωρίς φάρμακα , τόσοι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν χωρίς θέρμανση και χωρίς περίθαλψη.Δεν υπάρχει ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ, σε όλο το τερατούργημα που λέγεται μνημόνιο παράγραφος που να αναφέρει «σε περίπτωση όμως που αυτό επιφέρει θανάτους, πείνα ή αρρώστιες καταργείται και εξετάζουμε μια άλλη εναλλακτική»Πολύ απλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική γιατί ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ για τις παράπλευρες απώλειες. Είτε φαντασιώνονται μέσα στο μυαλό τους τη δυστυχία του έλληνα σαν τιμωρία γιατί δεν ήταν καλό παιδί, είτε εντελώς τεχνοκρατικά δανείστηκες-πληρώνεις, είτε σαν ευκαιρία για εξαγορά μισοτιμής καλών φιλέτων της ελληνικής περιουσίας, είτε σαν ονείρωξη μιας υποταγής της αποικίας, η λύση είναι αυτό το χωρίς καμιά λογική σχέδιο που έχουν βάλει κάτω και το τραβολογάνε από όλες τις μεριές προκειμένου να αποδείξουν πως ένα κράτος μπορεί να επιβιώσει με τέτοιου είδους χρέος, με ένα λαό φυλακισμένο σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο συνεχόμενης απομύζησης του εισοδήματός του και την ίδια στιγμή συρρίκνωσης του κάτω από ατέλειωτα χαράτσια, δάνεια στο κόκκινο, απειλές, κατασχέσεις των σπιτιών και των περιουσιών του, απολύσεις, με παράλογο κόστος ζωής, με δυο εκατομμύρια ανέργους, με συνεχόμενη για τέταρτη χρονιά ύφεση που καλπάζει, και με χιλιάδες λουκέτα στις επιχειρήσεις, με χιλιάδες ανθρώπους να καταναλώνουν ψυχοφάρμακα σαν καραμέλες και τρεις χιλιάδες να έχουν ήδη αφαιρέσει τη ζωή τους, με την εγκληματικότητα και τη τρομοκρατία να καλπάζουν….Δεν ξέρω. Δεν είμαι οικονομολόγος κι ευτυχώς. Γιατί ίσως να είχα αρχίσει να χαπακώνομαι. Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μην έχω τίποτα. Γιατί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μπορούν να ονειρεύονται δυο μόνο κατηγορίες…Οι μαυραγορίτες και οι αλήτες. Εγώ μαυραγορίτης ευτυχώς δεν είμαι. Κι ίσως για πρώτη φορά η εμμονή μου να παραμείνω στο περιθώριο της υστερικής κοινωνίας που έζησαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, ίσως η εμμονή μου να μην καταντήσω όπως όλα αυτά τα πλάσματα τα εθισμένα στη κατανάλωση, στο τζόγο και στα υποκοριστικά τους , μπορεί να είναι η σωτηρία μου. Κι η δική μου και των ομοίων μου.Γιατί είμαστε σε διαφορετικό χωροχρονικό. Οι αγανακτισμένοι π