Για άλλη μία φορά, ο Βασίλης Μιχαλολιάκος εξέθεσε τους “ευαίσθητους”

Για άλλη μία φορά αποδείχτηκε ότι οι πάσης φύσεως επαγγελματίες “προστάτες”, της πατρίδας, των εργατών, των αναξιοπαθούντων κλπ, βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται μόνο όταν υπάρχει πολιτική
αναξιοπρέπεια και διαφθορά.
Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Πειραιά, όπου αλλαλάζοντες αυτόκλητοι προσπάθησαν να βρουν ρόλο, συνηθισμένοι από την γενικότερη διαφθορά και σηπεδόνα που επικρατεί στην δημόσια διοίκηση. Όπου οι θέσεις εργασίας γίνονται “μπαλάκι” συμφερόντων και οι εργαζόμενοι

παραμένουν όμηροι της ρουσφετολογίας και της εκδικητικότητας αρχόντων.
Όχι όμως στον Πειραιά του Μιχαλολιάκου. Όταν υπάρχει πολιτική αξιοπρέπεια, πραγματικός πατριωτισμός αλλά ιδιαίτερα ένα μοντέλο εφαρμοσμένης χρηστής διοίκησης, κανένας “αυτόκλητος” δεν εχει ρόλο.
Όταν οι εκλεγμένοι οφείλουν την εκλογη τους στον λαό και όχι τα συμφεροντα, όπως η σημερινή δημοτική αρχή, υπηρετούν οι ίδιοι τον λαό, ρίχνοντας “μπράβους” και “προστάτες” στον Καιάδα ενός άθλιου πολιτικού παρελθόντος. Όταν κάνεις το πολιτικό και πατριωτικό σου καθήκον, δεν φοβάσαι ούτε τους μπράβους του παρεμπορίου, ούτε τους “μπράβους” της κοινωνίας.
Γι’ αυτό και στον Πειραιά έχει δομηθεί η ισχυρότερη κοινωνική συμμαχία. Πολιτών, εργαζομένων και δημοτικής αρχής. Εάν ο Μιχαλολιάκος είχε απολύσει ή είχε προβεί σε πογκρόμ “αντιφρονούντων” για να βολέψει αντίστοιχα ημέτερους, θα ήταν έρμαιο του κάθε φυσικού ή πολιτικού εκβιαστή. Τώρα, αυτές οι κραυγές φαντάζουν πλει – μπακ συνεδριάσεων άλλων δήμων, άλλων εποχών, έτσι ακριβώς αντιμετωπίζονται και από τους πολίτες.
Ο Πειραιάς είναι πλέον μία πόλη αλληλεγγύης, γιατί απλούστατα η αρχή έδωσε το παράδειγμα. Ο πολίτης σέβεται την απεργία του εργαζομένου, αλλά τα σκουπίδια εξαφανίζονται σε χρόνο μηδέν όταν η απεργία θα λήξει. Ο φτωχός βοηθά τον φτωχότερο, γιατί ο δήμος φροντίζει να υπάρχει πραγματική μέριμνα και όχι εργολαβικός ανθρωπισμός.
Αυτό αναπόφευκτα ενοχλεί όσους εργολαβικά πλούτιζαν από την πολιτική ανυπαρξία.
Ενοχλεί όμως και κάποιους πολιτικούς εργατοπατέρες, που ενώ πίεζαν την δημοτική αρχή για απολύσεις εκδίκησης και σήμερα ξιφουλκούν “υπέρ του δικαιώματος εργασίας” για τους ιδιους ανθρώπους!
Ας παραδειγματιστούν από την πολιτική Μιχαλολιάκου, όσοι αυτοδιοικητικοί θέλουν να αφήσουν στίγμα πατριωτισμού και ανθρωπιάς. Γιατί και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά δεν έχουν ούτε κόμμα, ούτε χρώμα. Το “Δίκιο του εργάτη” άλλωστε το υπηρετεί όποιος του δίνει δουλειά, όποιος του εξασφαλίζει αξιοπρέπεια, χωρίς να τον μετατρέπει σε κομματόσκυλο ή αφισοκολλητή.

Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ