Ευρωπαϊκή Ένωση : Ανάλωση κατά προτίμηση – Βλέπε πάτο του βαρελιού

Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία ένωση κρατών? Μία οικονομική ένωση? Μία στρατιωτική συμμαχία? Όλα τα παραπάνω ή τίποτα τελικά από όλα αυτά? Είναι η Ε.Ε μια ένωση με παρελθόν και μέλλον, ή αυτή η «Ένωση» δεν υπήρξε ποτέ ένωση?
Σύμφωνα με τη «Βικιπαίδεια» «Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) είναι μια οικονομική και πολιτική ένωση (διεθνής οργανισμός) είκοσι επτά ευρωπαϊκών κρατών. Ιδρύθηκε την 1η Νοεμβρίου 1993 με τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (υπογραφή 7.2.1992), γνωστότερης ως Συνθήκης

του Μάαστριχτ, βασιζόμενη στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες
(Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας). Από τότε νέες διευρύνσεις έχουν αυξήσει τον αριθμό των κρατών μελών της και μεταγενέστερες τροποποιητικές συνθήκες έχουν επεκτείνει τις αρμοδιότητές της. Θεωρείται ως η ισχυρότερη ένωση κρατών μέχρι σήμερα στην παγκόσμια ιστορία, με οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Η ΕΕ αποτελεί το τρέχον στάδιο μιας ανοιχτής διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.»
Η Ελλάδα ξεκίνησε να εμπλέκεται ουσιαστικά στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς από το 1961 και τυπικά από το 1974, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Σήμερα η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως ισότιμο μέλος με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που απαρτίζουν την Ε.Ε. Είναι όμως η Ελλάδα ισότιμο μέλος με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που απαρτίζουν την Ε.Ε. ; Το ερώτημα αυτό άρχισε να μας απασχολεί ενδόμυχα, από το ξεκίνημα της κρίσης. Ίσως όμως και πιο παλιά. Απλά η κρίση ίσως «έριξε τις μάσκες» και μας έκανε να καταλάβουμε ότι σε αυτή την μεγάλη οικογένεια κρατών, τελικά τα σύνορα δεν πέσανε ποτέ. Κάποιος θα τολμούσε να πει πως το «Τείχος του Βερολίνου» έπεσε στη Γερμανία και κάποιοι το ξαναχτίσανε έξω από αυτήν.
Θα ήταν κουτό να θεωρήσουμε πως η Ελλάδα δεν βοηθήθηκε από αυτή την Ευρωπαϊκή Συμμαχία. Ωστόσο πάντα μέσα στην καρδιά μου έμενε ένα κενό. Ένοιωθα κι εγώ, και πολλοί Έλληνες, μοναξιά ανάμεσα σε τόσους Ευρωπαίους. Ένοιωθα Ευρωπαίος, αλλά δυστυχώς ένοιωθα και μόνος μου… Και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι « έφταιγε πολλές φορές κι ο Έλληνας» με τις επιλογές του και τις παραλείψεις του γι αυτό. Από την άλλη , κι εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες, πόσες φορές στην καθημερινότητά μας μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποιήσαμε την φράση «θέλουμε μετά να μας λένε κι Ευρωπαίους»; Φταίει λοιπόν ο Έλληνας ή φταίει η Ευρώπη;
Συμφωνούμε όλοι πως σε μια ένωση, σε μια οποιαδήποτε ένωση , για να συνεχίσει την πορεία της ομαλά, όσοι την απαρτίζουν έχουν δικαιώματα κι έχουν υποχρεώσεις . Και όπως σε καθετί στη ζωή αυτά τα 2 στοιχεία είναι αλληλένδετα. Πρέπει όμως να σκεφτούμε κατά πόσο ήμασταν «εντάξει» απέναντι στην Ευρώπη, αλλά παράλληλα και κατά πόσο ήταν «εντάξει» και η Ευρώπη απέναντι σε εμάς. Από πολύ μικρότερος φανταζόμουν την Ε.Ε μια ένωση στα πρότυπα των ΗΠΑ. Μια ένωση με κοινή οικονομική, κοινωνική και αμυντική πολιτική. Έλεγα με το φτωχό μου μυαλό, όταν συζητούσαμε στα εφηβικά χρόνια για τον κίνδυνο πολέμου με την Τουρκία , κάθε φορά που μ