Έτσι μας οδήγησαν στο Δ.Ν.Τ και την «Τρόικα» οι… (δήθεν ήρωες) «κολαούζοι» της Χούντας

Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος

Ζήσαμε καλώς ή κακώς στο παρασκήνιο του πιο μεγάλου κόλπου (Colpo Grosso στην … κατάλληλη γλώσσα) στην νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Όπως είχε πει και ο Γιάννης Φάτσης+ που είχε ξεκινήσει την δημοσίευση των σχετικών ντοκουμέντων, πριν σκοτωθεί τόσο απρόσμενα σε… τροχαίο και ο Αλέξανδρος Παναγούλης, «δεν μπορώ να δημοσιεύσω τα αρχεία του ΕΑΤ-ΕΣΑ γιατί θα κατέρρεαν όλα…»

(*σ.σ. Επρόκειτο για κασέτες , έγγραφα, καταθέσεις, φωτογραφίες κ.λ.π., ντοκουμέντα που αποκάλυπταν την

έστω βίαιη συνεργασία –αλλά συνεργασία- 5.000 αντιστασιακών κ.α. προσώπων με την δικτατορία και φυσικά τον περαιτέρω «χειρισμό» τους από τα όργανα της.)

Δεν πιστεύω στους υπερανθρώπους. Δεν απαιτώ από κανέναν να βγει αλώβητος από οποιοδήποτε κολαστήριο. Κατανοώ προσωπικά το πτωτικόν της ανθρώπινης φύσης, σε συνθήκες πίεσης. Πράγμα παράξενο όμως, όσοι φίλοι μου «άντεξαν» δεν διεκδίκησαν πολιτικά πόστα. Έγιναν μπάρμεν, παρέμειναν τεχνικοί, δούλεψαν σαν απλοί νοσοκομειακοί γιατροί, πλείστοι όσοι παρέμειναν οικοδόμοι ή υπάλληλοι γραφείου.

Δεν συνέχισαν να καταδίδουν επί… Δημοκρατίας, αποσύρθηκαν, δεν το έπαιξαν ήρωες και ας μπορούσαν. Κυρίως όμως δεν έγιναν πολιτικοί. Και ας είχαν αντέξει. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα ήταν «χειραγωγήσιμοι». ΟΠΩΣ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ… ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ!

Από τους δήθεν ήρωες-δεν αναφέρομαι σε όσους συνελήφθησαν και δεν άντεξαν, απομακρυνόμενοι, πράγμα επαναλαμβάνω ανθρώπινο- που κυριάρχησαν και μονοπώλησαν την Μεταπολιτευτική Ιστορία είδαμε ένα υπερθέαμα που μόνο στο παλιό, μεγάλο, με ζογκλέρ, ακροβάτες, κλόουν και ερπετά CIRCO MEDRANO θα μπορούσαμε να έχουμε δει…

Μεταπηδήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο, λες και… ένα αόρατο χέρι τους κατεύθυνε και τους επέβαλε, ανάληψη μονίμως ηγετικών πόστων, δηλώσεις με εξυπνακισμούς και στερεότυπα, σοβαροφάνεια βασισμένη σε κλισέ και ψεύτικους θυμούς «του… μικροφώνου».

*Αυτά για τους πλέον… επιφανείς. Οι ήσσονος σημασίας περιφέρονται ακόμη ψάχνοντας «μεροκάματο» εκποιώντας το γνωστό παρελθόν τους, σε πάνελ, έντυπα, δήμους, σωματεί και χώρους… συγκεντρώσεων και συναθροίσεων.

Έτσι φτιάχτηκαν περιουσίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άλλαξαν χέρια, χάθηκαν ή γιγαντώθηκαν μέσα από ένα ιστό αράχνης που τύλιγε κάθε μέρα που περνούσε, πιο πολύ, όλους μας, σε αναμονή του δήγματος κάποιας «μαύρης χήρας» που θα μας παρέλυε…

Από κοντά νεαρές τότε ή πιο… σιτεμένες ερωμένες επίδοξων «Περόν» και ούλτρα-επαναστάτες που χόρευαν όπως τους βαρούσε η πίπιζα… αριστερόστροφο καρσιλαμά.

Τώρα ξέρουμε. Βρισκόμαστε στις τελευταίες σελίδες πριν φτάσουμε στο τέλος του βιβλίου και έχουμε καταλάβει. Όλα στήθηκαν εκείνα τα ζοφερά χρόνια, στο χώρο κοντά στο σημερινό μέγαρο Μουσικής.

Και εξυφάνθηκαν από «πειναλέοντες της ζωής» που μπήκαν από τα αλώνια στα σαλόνια, ακριβώς επειδή απέδειξαν ότι δεν είχαν το θάρρος να αποσυρθούν ή να υπηρετήσουν τις «ιδέες τους» (το συντομότερο ανέκδοτο…) γράφοντας, δουλεύοντας, απέχοντας, δουλεύοντας αν το ήθελαν πολιτικά