Ελλάδα: Η… Αργεντινή του Αιγαίου

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τουλάχιστον στις ευρωπαϊκές αρχές ότι από πλευράς χρονικής συγκυρίας πέτυχαν διάνα.Ήταν Ιούνιος του 2001 όταν η Αργεντινή, η οποία πάλευε με το δανειακό της βάρος, έπαιξε τα ρέστα της ποντάροντας σε ένα γιγάντιο εθελοντικό swap ομολόγων, ώστε να παρατείνει την αποπληρωμή των χρεών της.Έξι μήνες αργότερα, κατέρρευσε καταγράφοντας τη μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία στην Ιστορία.Ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα, η Ελλάδα κινδυνεύει να καταγράψει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στην κρατική χρεοκοπία.Παρουσιάστηκε ένα σχέδιο, αρχικά από το Παρίσι, για να κερδηθεί λίγος χρόνος ώστε να πειστούν οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων να μετακυλίσουν τις τοποθετήσεις τους.Η βιωσιμότητα του σχεδίου και οι τελικές λεπτομέρειες δεν είναι ακόμη γνωστές. Ένα πράγμα όμως είναι σαφές: πως η αντιμετώπιση μιας κρίσης φερεγγυότητας με σειρά βραχυπρόθεσμες ενέσεις ρευστότητας δεν λύνει το πρόβλημα και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε εκείνους που χειρίζονται την κατάσταση.Ακόμη κι αν δεν θέλει κανείς να συγκρίνει τις δύο κρίσεις, τα κοινά σημεία είναι εμφανή:Άπληστη πολιτική ελίτ που αυτοτροφοδοτείται; Ναι.Χρόνια διαφθορά που εξασθενίζει την ανάπτυξη; Αμέ.Δημοσιονομική ασωτία; Βεβαίως.Κουλτούρα φοροδιαφυγής; Ειδικότητά μας.Οι χώρες δεν χρειάζεται να δεσμεύονται από το παρελθόν τους. Έναν χρόνο μετά τη χαοτική χρεοκοπία της Αργεντινής, η κεντροαριστερή κυβέρνηση της Βραζιλίας -μιας χώρας με τη δική της δυσάρεστη ιστορία αστάθειας- αντιμετώπισε τον πανικό των επενδυτών με το πρόγραμμα δημοσιονομικής ορθοδοξίας που στήριζε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ορισμένα στοιχεία, όμως, υποδεικνύουν πως εκείνοι που χειρίζονται την ελληνική κρίση επαναλαμβάνουν τα όσα συνέβησαν στην Αργεντινή.Αφενός, υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την αποφασιστικότητα της χώρας να προχωρήσει σε δύσκολες κινήσεις. Αφετέρου, η αποστολή διάσωσης της οποίας ηγείται η ευρωζώνη όχι μόνο αποφεύγει την ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας, αλλά δεν μπορεί καν να το συζητήσει.Υπάρχει εντεινόμενη απογοήτευση στους κόλπους του ΔΝΤ, τόσο στα στελέχη όσο και στο εκτελεστικό συμβούλιο, ως προς τη βασική πολιτική θέληση στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι το πρόγραμμα ΔΝΤ – Ε.Ε. έχει βγει εκτός πορείας, καταγράφεται και μία διάσταση ανάμεσα στα όσα υπέγραψαν οι έξυπνοι τεχνοκράτες και στα όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα.Η εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας δεν απαιτεί μόνο την ικανότητα επιβολής των νομοσχεδίων στη Βουλή με αγωνιώδεις ψηφοφορίες, αλλά διοικητικό και πολιτικό σθένος στις χιλιάδες καθημερινές μάχες με τους απείθαρχους φορολογουμένους, τα υπουργεία με τις καταστροφικές δαπάνες και τους εξοργισμένους δημοσίους υπαλλήλους.(Μία πρωτοποριακή πρόταση: ας ανταλλάξουμε τους ρεπουμπλικάνους των ΗΠΑ με τα εργατικά συνδικάτα στην Ελλάδα, ανταλλάσσοντας κατά συνέπεια εκείνους που έχουν κάθε εμμονή με τη μείωση των δημοσίων δαπανών σε μία οικονομία που δεν το δικαιολογεί, με εκείνους που σθεναρά αντιστέκονται σε μία οικονομία που αδιαμφισβήτητα το χρειάζεται).Τα στελέχη του ΔΝΤ έχουν μία προτίμηση: να συνδιαλέ