Εκτός από τα κόμματα, το πρόβλημα είμαστε και εμείς, ο λαός και η κοινωνία, διότι ακόμα δεν καταφέραμε να συγκροτήσουμε “δήμο” που θα αξιώσει να ασκήσει ο ίδιος, και άμεσα, μέρος έστω της εξουσίας που του ανήκει

Ενας αριθμός λίγων χιλιάδων κομματικών στελεχών, από ΝΔ και ΠαΣοΚ κυρίως, γίνονται τα τελευταία 30 χρόνια, οι κυβερνήτες και οι νομοθέτες μας και διορίζουν και την κεφαλή της δικαιοσύνης που τους βολεύει. Η γνωστή πολιτική ολιγαρχία.

Τα κόμματα και τα στελέχη αυτού του πολιτικού συστήματος είναι ελεγχόμενα από μία εγχώρια κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία, η οποία ουσιαστικά διευθύνει την κοινωνία και την οικονομία,

Η οικονομική ολιγαρχία αυτή, ελέγχει, εκτός από τους πολιτικούς, τον τύπο και τα ΜΜΕ και επιβάλλει τους δικούς της ανθρώπους σε μια σειρά από ιδρύματα. Και όλα αυτά μαζί καθοδηγούν ιδεολογικά και πολιτιστικά την κοινωνία μας. Με τέτοιο τρόπο ώστε η κοινωνία τελικά να υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ωστε να νέμονται τον πλούτο που παράγει καθημερινά η εργαζόμενη κοινωνία, κρατώντας την πολιτικά, πολιτιστικά και πνευματικά καθηλωμένη.

Ολο αυτό το σύστημα βασίζεται στην εφαρμογή ενός πολιτειακού συστήματος, του κοινοβουλευτισμού, το οποία μάλιστα το παρουσιάζουν και ως “δημοκρατικό”. Ενώ στην ουσία το κοινοβουλευτικό αυτό συστημα όχι μόνο δημοκρατικό δεν είναι, αλλά ούτε καν αντιπροσωπευτικό. Διότι ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει πραγματικά κανένα μα κανένα τμήμα της εργαζόμενης κοινωνίας, πέρα από τις ηγεσίες των κομμάτων και των κομματικών συνδικάτων καθώς και την κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία. Και το μόνο του αποτέλεσμα είναι να παράγει πολιτική ανισότητα που οδηγεί στην οικονομική ανισότητα.

Εμείς, ως λαός και κοινωνία, με την αιτία της οικονομικής κρίσης και την βοήθεια του διαδικτύου που επέτρεψε, την ως έναν βαθμό, ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας, έχουμε αντιληφθεί, μέχρι ένα σημείο, πως όπως και να το ονομάσουμε αυτό το πολιτειακό σύστημα, την κομματοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, δεν είναι δημοκρατία. Παρόλα τα εξωτερικά δημοκρατικά του χαρακτηριστικά όπως η ελευθερία του λόγου και τα παρόμοια.

Παρόλη όμως αυτή, την από τη μεριά μας, εν μέρει, συνειδητοποίηση του προβλήματος, και μετά από δύο ολόκληρα χρόνια πόνου, απελπισίας αλλά και πολιτικών ζυμώσεων που μας πήγαν πολιτικά μπροστά και μας αφύπνισαν, δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να δημιουργήσουμε εστίες δημοκρατίας. Παρά και την μεγαλειώδη και πανάρχαια δημοκρατική παράδοσή μας, του ελληνικού κοινοτισμού, που παρέμεινε ζωντανός για δυο χιλιετίες.

Ηδη, αντί να μαλώνουμε μεταξύ μας δεξιοί κι αριστεροί για το τι θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές, θα έπρεπε να έχουμε γεμίσει τις γειτονιές και τα χωριά μας με Στέκια Δημοκρατίας και με Συνελεύσεις Δημοκρατίας. Οχι με αφέλεια αλλά με γνώση και συγκρότηση. Οχι με χαοτική συμμετοχή αλλά με τοπικό κατάλογο μελών, με όνομα, τηλέφωνο, email και διεύθυνση.

Ναι, το σύστημα των επαγγελματιών ολιγαρχικών πολιτικών και των ολίγων δυνατών του πλούτου που τους ελέγχουν, είναι δυνατό και έχει πιάσει όλα τα πόστα. Μα κι εμείς ως κοινωνία ακόμη δεν έχουμε κάνει ένα βήμα ώστε να ψηλαφήσουμε την δύναμή μας. Να την καλλιεργήσουμε με την δημοκρατική