Είμαι ο Έλληνας Ευτύχιος

γραφει ο αρισταρχος … και το αφιερωνει στο σημερινό μνημόσυνο3

Γεννήθηκα στην νύφη του Θερμαϊκού μια θεοσκότεινη μαυρισμένη νύχτα. Ζόρισα την μάννα μου βγαίνοντας και λένε πως αν ζορίσεις την γέννα σου γίνεσαι …ζόρικος. Έτσι έγινα, έτσι έζησα.

Παραμύθια! Μην τα πιστεύετε όλα. Ήμουν και είμαι καλός, μαλακός και δεκτικός σ’ όλα. Ένας πραγματικός σύγχρονος Έλληνας. Ένας καναπεδάκιας.  

Ο νουνός μου είχε περίεργη αίσθηση χιούμορ. Έτσι στα τρίμηνά μου και πριν την βάπτιση μούριξε μια σβουριχτή κατραπακιά και μούμεινε από τότε το κρανίο πλατύ σαν Γιαννιώτικος νταμπλάς(άει

και κουλουρτζής στην πόλη). Ύστερα αναφώνησε σαν νέος Καίσαρ “τυχερός νάναι ο Ευτύχιος!” Έτσι με βάπτισε! Αμέσως τα παιδάκια χτύπησαν τις φτέρνες στον ώμο τους και ξαμολήθηκαν να βρουν στο σπίτι τον πατέρα μου. Κι εκείνος, δήθεν τάχαμου δεν γνώριζε το όνομα, έσκαγε στα γέλια και τα μοίραζε δεκάρες και εικοσάλεπτα. Έτσι για το αντέτι, για το τυχερό του Ευτύχιου.

Κι ήταν άνεργος. Ζούσαμε μ’ ένα-δυό μεροκάματα την βδομάδα που έκανε και τα χρήματα από το καπνομάγαζο που δούλευε η μανούλα μου. Μην πάει ο νους σας σε τίποτε πολλά λεφτά, να περίπου εκεί που θα παν σήμερα οι μισθοί σε κανένα εξάμηνο. Φτήνια του κερατά. Και τότε και τώρα. Με μια διαφορά. Έκοβαν κι απ’ το ψωμί ακόμα αλλά τα παιδιά θα έπαιρναν το κατιτί τους έτσι, για το αντέτι  και την τρεχάλα. Τα έθιμα, έθιμα. Αυτά ήταν υπεράνω.

Κάθε Απρίλη στις έξη, στην γιορτή μου, έτρωγα μια σφαλιάρα για τα χρόνια πολλά και στα γενέθλια έτρωγα μπουνιές στην πλάτη. Τόσες, όσα και τα χρόνια μου. Ένα φιλί στο κεφάλι και, “άντε, να ζήσεις να τα κατοστήσεις” Όπως σήμερα δηλαδή, μόνο που τώρα το λέμε σ’ άλλη γλώσσα “Happy birthday to you …” Ότι μάθεις καλό είναι. Ας το μάθουμε και Γερμανικά, ποτέ δεν ξέρεις …

Στους δύο πολέμους την ορμήξαμε την Νεμπελούγκεν για χάρη των φίλων, συμμάχων και δανειστών(έτσι δεν τους αποκαλούν τα καμάρια μας;) τον τρίτο τον χάνουμε στα χαρτιά, ολομόναχοι. Πόλεμος επί χάρτου, αν έχετε ακούσει. Και οι φίλοι, σύμμαχοι και δανειστές απλά μας κοιτούν σαν πεινασμένοι λύκοι περιμένοντας το τέλος, την πτώση. Ότι περισσέψει …και διαμοίρασαν τα ιμάτια .

Κι εγώ ο Ευτύχιος, μεγάλωνα!. Έγινα χμ, όχι και τόσο όμορφος. Μεγάλα αυτιά, στραβή μύτη αλλά ήμουν τυχερός, όπως τόπε κι ο νουνός. Έβρισκα συχνά λεφτά στον δρόμο και τάδινα στην μάννα μου που σε κάποια φάση την τζόμιασαν(σχόλασαν). Αυτό που λέμε με ευγένεια σήμερα “Απολύεσαι”. Και φυσικά δεν πήρε για αποζημίωση μία, όπως καλή ώρα δεν θα παίρνουν τώρα και θα σε “τζομιάζει” εκεί στο τέλειωμα του οκταώρου για να κλάψεις στο σπίτι. Όχι στην δουλειά.

Κι εγώ μεγάλωνα, και τα ρούχα μου κόνταιναν. Φαινόμουν γελοίος. Αφού στο σχολείο κάτι καλόπαιδα συμμαθητές μου με φώναζαν

“Ευτύχιε τα μανίκια σου

εκόντυναν πολύ

μαζί και τα μπατζάκια σου

φαίνεται το βρακί ”

Ποτέ μου δεν τους έκανα την χάρη να κλάψω. Συνήθως όποιον έπιανα τον έδερνα και ύστερα έδερνε η μάννα μου εμένα με μια ίσια καλοζυγισμένη κρανιά. Να μάθ