ευτυχώς πατώσαμε σύντροφοι !

του Νικόλα Δημητριάδη 
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του Μέγκα και του Σκάι, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του καλοκαιριού ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου. Δυστυχώς η συγκομιδή της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας ήταν φτωχή – μόλις δύο μετάλλια. Στημένο το παιχνίδι από τις πολυεθνικές, βέβαια, θα απαντήσει κάποιος, όπως και το έτερο σημαντικό γεγονός της χρονιάς (σύμφωνα με έρευνα της Ε.Ρ.Τ.), η Γιουροβίζιον, όπου τα γνωστά κέντρα, πιστά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σκανδιναβίας, μας στερούν συνεχείς εθνικούς θριάμβους. Κι όμως, υπήρξαν φορές που τα κέντρα αυτά μας δέχτηκαν κι εμάς στο τραπέζι, δίνοντάς μας κάνα κοκαλάκι, ένα μετάλλιο, μια διάκριση, έναν καλό λόγο. Έτσι στηρίχθηκε ο τρίτος ελληνικός πολιτισμός του σημιτικού θαύματος. Όταν υπάρχει κρίση, όμως, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός είναι πάντα τα πρώτα θύματα… Πάντα έτσι γίνεται. Πρώτα θα φαλίρει ο Κωστόπουλος και θα εξευτελιστεί ο Κεντέρης και μετά θα μπει φυλακή ο Άκης.καλή μας όρεξη… Ουδέν κακόν, όμως, αμιγές καλού. Τώρα πια οι αθλητές μας θα μπορούν να αγωνίζονται ελεύθερα, χωρίς μεν διακρίσεις και μετάλλια και δημοσιότητα και το κράτος να τους φτιάχνει ομάδες και στάδια, αλλά και χωρίς να του χρωστάνε τα ανάλογα γραμμάτια. Λίγο πράγμα το’ χεις να ιδρώνεις μια ζωή για το άθλημα, να γίνεσαι πρότυπο των συμπατριωτών σου, ίνδαλμα της νεολαίας, και μια ωραία πρωία να σου φέρνει ο ταχυδρόμος το χαρτί της επιστράτευσης και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρίσκεσαι ξαφνικά στα γεράματα βουλευτής επικρατείας του καταρρέοντος Πασόκ; Να χάνεις τα’ αυγά και τα πασχάλια και από το υψηλότερο σκαλί του βάθρου να… καταβαραθρώνεσαι στην ανυποληψία και την χλεύη; Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, βέβαια, και όπως στρώσαμε θα… ξενυχτήσουμε. 

Δεύτερη χειρότερη μασκότ όλων των εποχών, μετά τον Mr. Green

 

Ο πάτος έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Είναι αντιεμπορικός και αντιτηλεοπτικός. Σου επιτρέπει λοιπόν να λειτουργήσεις πιο ανεξάρτητα και ελεύθερα, μακρυά από τον θόρυβο την εξάρτηση και τον πιθηκισμό των… ρετιρέ. Αν καταφέρουμε να πατώσουμε σε όλα τα πανηγύρια της κατεστημένης τηλεοπτικής κουλτούρας, ίσως μας αφήσει κι αυτή λίγο ήσυχους, να μπορέσουμε να απολαύσουμε και τα δικά μας πανηγύρια, τα ορίτζιναλ. Δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά βέβαια, αλλά ήταν δικά μας. Δεν παρακολουθούσαμε από το σαλόνι μας, ήμασταν εκεί και συμμετείχαμε. Και μη γελιώμαστε: το ένα πανηγύρι αποκλείει το άλλο. Και τα δυο δεν μπορείς να τα έχεις.

ήταν μια καλή αρχή…

Αν πατώσουμε μερικές χρονιές στη σειρά και στο ανουσιούργημα της Eurovision, ίσως ανακαλύψουμε πάλι το ελληνικό τραγούδι. Κι αν οι ποδοσφαιρικές μας ομάδες συνεχίσουν την κατηφόρα, ίσως ξαναδούμε κάποια στιγμή ντόπιους ποδοσφαιριστές στα γήπεδα και φιλάθλους στις κερκίδες. Με την ελπίδα, κάποια στιγμή να πατώσουμε και στο πατροπαράδοτο εθνικό μας σπορ, τον «μιμητισμό των ισχυρών». Την αγωνιώδη, δηλαδή, προσπάθεια μίμησης του πολιτισμού και των συνηθειών διαφόρων ξένων κρατών, της Αμερικής, της Ευρώπης, της Εκάλης, της Μυκόνου κ.α. Διαρκώς