Δώστε δώρο στη γυναίκα, την αγάπη…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Η σύντροφος γυναίκα είναι αυτή που ομορφαίνει το σπίτι, είναι η αιτία για να γυρίσουμε «στην φωλιά μας»…

Έναν υπέροχο, έναν θαυμάσιο ρόλο, διαδραματίζει η γυναίκα στη ζωή μας. Έναν ρόλο σύνθετο, δύσκολο, επίπονο γι’ αυτήν, γεμάτο πολλές λύπες κι απογοητεύσεις και λιγοστές χαρές. Τον ρόλο της φίλης, της γυναίκας, της μητέρας, της γιαγιάς.
Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών της μπορείς εύκολα να διακρίνεις την επιθυμία της να δημιουργήσει, ν’ αγαπήσει. Είναι το βλέμμα του μικρού κοριτσιού που η φύση ή ο Θεός – ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας – του έχει

δώσει το χάρισμα ή την
ευλογία, να δημιουργεί ανθρώπους, να αγαπάει με μιαν ανυπέρβλητη αγάπη την οικογένειά της, όλον τον κόσμο. Κι αυτή την αγάπη, την βλέπεις στο παιχνίδι που κάνει με τις κούκλες, στο παιχνίδι που κάνει με τις φίλες της.
Τα αγόρια, από τη φύση τους, παίζουν παιχνίδια για να νικούν, για να επιβάλλονται. Τα κορίτσια παίζουν παιχνίδια που έχουν σχέση με την οικογένεια, την τρυφερή τους σχέση με το άλλο φύλο, με το μητρικό τους ένστικτο. Κι από πολύ μικρά τα κορίτσια, δείχνουν την αγάπη τους – το καθένα με τον δικό του τρόπο – αλλά διεκδικούν και την αγάπη των άλλων.
Η νέα, στις σχέσεις της με τους συμμαθητές της είναι πάντα πιο ευχάριστη, πιο ανάλαφρη. Όμως κατά βάθος είναι πιο ώριμη από όσο επιφανειακά δείχνει, πιο προβληματισμένη από τα συνομήλικά της αγόρια (μερικές φορές κι από λίγο μεγαλύτερα) για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της και για το μέλλον της. Γι’ αυτό και οι συμβουλές μιας φίλης είναι αρκετές φορές καλύτερες από κάποιου συνομήλικου φίλου.
Η σύντροφος γυναίκα είναι αυτή που ομορφαίνει το σπίτι, είναι η αιτία για να γυρίσουμε «στη φωλιά μας». Είναι το καταφύγιό μας, το λιμάνι μας, η σύμβουλός μας, αυτή που μέχρι το τέλος της ζωής μας, όχι απλά θα μας συμπαραστέκεται αλλά πολλές φορές, όταν εμείς οι άντρες θα έχουμε λυγίσει, δεν θα έχουμε την δύναμη να συνεχίσουμε, θα μας πάρει στους ώμους της για να μας περάσει από τις δυσκολίες της ζωής.
Η μάνα είναι αυτή που με την τρυφερότητά της, την αγάπη της, την υπομονή της, γίνεται η στράτα του παιδιού, η σιγουριά του αύριο, ο φύλακας άγγελος στα γεμάτα παγίδες μονοπάτια της ζωής. Κι αν πολλές φορές τα λόγια ή οι πράξεις των παιδιών πληγώνουν την καρδιά της μάνας, αυτή, με μια θεϊκή δύναμη αλλά κι αγάπη, συγχωρεί.
Κι αλήθεια, μόνον ο Θεός και η μάνα έχουν αυτήν την δύναμη. Να συγχωρούν ακόμα και το μεγαλύτερο λάθος, να συγχωρούν κι ας πληγώθηκαν βαθιά.
Αλλά κι αυτή η γλυκιά μορφή της γιαγιάς, με την τόσο ζεστή ματιά και την μεγάλη αγκαλιά, πόση ανακούφιση μας δίνει, πόσους κακούς εφιάλτες μας διώχνει!
Η γιαγιά είναι εκείνη που μας βάζει στον μαγικό κόσμο του παραμυθιού αλλά κι η γιαγιά είναι αυτή που μας συμβουλεύει για τους κινδύνους που παραμονεύουν. Η γιαγιά είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν, με τις ρίζες μας, νανουρίζοντάς μας με παλιά τραγούδια ή λέγοντάς μας παλιές θαυμάσιες ιστορίες.
Τι περισσότερο, τι σημαντικότερο θα μπορούσαμε εμείς ο