“Δεν είναι ζήτημα προσώπων”

Ο σύζυγος μίας “πρωτοκλασάτης” πολιτικού της μεταπολιτεύσεως, κόρης πρώην πρωθυπουργού και αδερφής βουλευτού, παραλείπει τη δήλωση μεταφοράς στο εξωτερικό ενός μύριου όπως οφείλει βάσει του νόμου. Η ίδια πολιτικός καταλαμβάνει την πρώτη θέση σε ψηφοδέλτιο επικρατείας. Η υπόθεση με το μύριο ξεχνιέται. Το κόμμα που τη φιλοξενεί, κάνει ανενδοίαστα προτάσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση και κατακεραυνώνει τη διαφθορά (μέχρι πρόσφατα κατακεραύνωνε και την οικογενειοκρατεία).
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, επιλέγουν κατά βούλησιν και εν μέσω

προεκλογικής εκστρατείας, τους πολιτικούς χώρους και τα πολιτικά πρόσωπα που θα γεμίσουν τον τηλεοπτικό χρόνο και τις σελίδες των φυλλάδων. Οι καταφανώς αδικημένοι ψελλίζουν κάτι καταγγελίες και
περιορίζονται στα επικοινωνιακά ψίχουλα που τους προσφέρει το καθεστώς και οι παραφυάδες του. Οι “φιλίες” πάνε κι έρχονται και δεν υπάρχει κάτι προσωπικό γιατί “τα μέσα μας έχουν αποκλείσει αλλά δεν εννοώ εσάς φίλε μου δημοσιογράφε, εσείς μας βοηθάτε (το κανάλι που σας έχει επιλλέξει για το ποιόν σας μας έχει καταξεσκίσει αλλά αυτό το κάνουμε γαργάρα)”.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με δήλωση πολιτικού αρχηγού, ενεχειριάζει σε συναδέλφους έκθεση του πρώην, μη εκλεγμένου πρωθυπουργού που “δεν είναι δημοσιοποιήσημες”. Ουδείς άλλος πολιτικός αρχηγός ασχολείται με το ζήτημα, απλώς διαβάζουν την έκθεση και συνεχίζουν σα να μη συνέβη τίποτε. Ακολουθεί η κυκλοφορία ενός “nonpaper” από στέλεχος της προεδρίας της Δημοκρατίας (σύμφωνα με τον “δημοσιογράφο” που το κυκλοφόρησε) με προφανή στόχο τον “ανυπάκουο” πολιτικό αρχηγό. Οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί ούτε καν ασχολούνται, τα δε στελέχη των κομμάτων τους σπεκουλάρουν εναντίον του “ανυπάκουου”. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στο απυρόβλητο ΚΑΙ από τον θιγόμενο πολιτικό αρχηγό επειδή «δεν χτυπάμε τους θεσμούς» (ή επειδή ταυτίζουμε τους θεσμούς με πρόσωπα γιατί είμαστε ηλίθιοι).
Το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να διατηρεί τις μεταξύ του (εμμετικές) φιλικές σχέσεις. Το ζήτημα (λέει) δεν είναι ζήτημα προσώπων, αλλά νοοτροπιών και «δεν έχω τίποτα με εσάς προσωπικά καλέ μου φίλε». Και η πολιτική μας ζωή συνεχιζεται.
Το ζήτημα (λέω εγώ) είναι απολύτως προσωπικό. Φιλικές σχέσεις με ενόχους για τον ξεπεσμό της Πατρίδας ΜΟΥ είναι αδιανόητες. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας που ανέχτηκε τον απροκάλυπτο βιασμό της Δημοκρατίας με τον τότε αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως να ρωτάει τους βουλευτές αν αυτό που ψήφισαν είναι συνταγματικό (μνημόνιο 1) και αυτοί να απαντάνε «Ναιαιαιαιαι», αυτός ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρόσωπο.
Πρόσωπο είναι και ο πρώην πρωθυπουργός που χωρίς να ρωτήσει τον Ελληνικό Λαό (και αντίθετα με κάθε προεκλογική του εξαγγελία και κάθε έννοια εντιμότητας), έριξε τη χώρα στην οικονομική κατοχή της πρώτης δανειακής συμβάσεως. Εναντίον του και εναντίον του πρώην υπουργού οικονομικών «τρέχουν» υποθέσεις όπως η μήνυση του γιατρού κ.Αντωνίου και εκείνη της ΕΛΣΑΤ. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος ήταν στα ψηφοδέλτια του κόμματός του στις προηγούμενες εκλογές και προ