ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ ΚΟΥΡΕΜΑ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

Μέχρι την εμφάνιση της κρίσης, πολλοί έλληνες ζούσαμε σε μια κοινωνία με ισχυρές τάσεις δανειακού καταναλωτισμού, επιδεικτικού πλούτου, ατομικής ευημερίας και ηθικής διάβρωσης. Σήμερα, μέσα στην κρίση, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας ζει με έντονες διαταραχές, ψυχώσεις, κατάθλιψη και φόβο. Οι αυτοκτονίες στην Κρήτη, λόγω κρίσης, έγιναν θέμα στην έγκριτη εφημερίδα Wall Street Journal. Ο δημοσιογράφος της, κ.Walker,

έγραψε ότι «η έξαρση των αυτοκτονιών (500 Έλληνες αυτοκτόνησαν, λόγω κρίσης, μέσα στο 2010) οφείλεται στο σκάσιμο της δανειακής φούσκας». Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες επέστρεψαν, βίαια, εκεί που έπρεπε να ήταν ή να βρίσκονταν, ούτως ή άλλως, εξαρχής: στις πραγματικές τους δυνατότητες, προσδοκίες και στα πραγματικά τους «μέτρα!». Εάν βγάλεις τα πόδια σου έξω από το πάπλωμα, αυτά κρυώνουν!

Η συγκεκριμένη δημοκρατία, που ήρθε το 1981 (και που μετέπειτα δυστυχώς συνέχισε σχεδόν ακάθεκτη έως το 2008), είχε όντως ορισμένες θετικές πλευρές και κοινωνικές επιδράσεις. Όμως, η εν λόγω δημοκρατία, έφερε μαζί της και πέντε αξεπέραστες αθλιότητες. Πρώτον, η διαφθορά ονομάσθηκε «νόμιμο» ατομικό δικαίωμα και επιδίωξη. Δεύτερον, η ατιμωρησία βαπτίσθηκε κοινωνική δικαιοσύνη. Τρίτον, το φακελάκι και τα σχετικά «δωράκια» έγιναν λογική ηθική πρακτική και μέρος ενός σάπιου αυτο-τροφοδοτούμενου συστήματος. Τέταρτον, η κομματική συναλλαγή και η συνδικαλιστική ταυτότητα έγιναν το «νέο» πολιτικό μοντέλο και το σάπιο κατεστημένο. Και, τέλος, πέμπτον, ο τότε Παπανδρέου παρουσίασε στους Έλληνες ένα «δομημένο πολιτικό ομόλογο», για να νομιμοποιηθούν και να συντηρηθούν όλες οι παραπάνω αθλιότητες. Και αυτό έγινε, με ένα πολύ καλά κρυμμένο συστατικό ή τέχνασμα: το πράσινο αυτό «ομόλογο» δεν είχε ημερομηνία λήξης! Δεν θα πληρωνόταν, δηλαδή, ποτέ!

Και το χειρότερο δε, το πράττει σήμερα ο γόνος Παπανδρέου, παίζοντας με τον φόβο των πολιτών. Ο φόβος ανέκαθεν αποτελούσε το κυρίαρχο όπλο όλων των κυβερνήσεων, κατά των κατοίκων της. Φόβος που αναιρεί την ορθή σκέψη, που σκιάζει την προσδοκία, που προσκαλεί την αόριστη σκέψη και που κάνει τα σχέδια, για το μέλλον, ξένα και απρόσδεκτα. Το κυβερνητικό υπερόπλο του «φόβου» υπερνικά τα πάντα, ακόμη και αυτόν τον εαυτό μας! Ο φόβος «ψαλιδίζει» μονομιάς τα όνειρα, την προσδοκία της απασχόλησης, το αύριο. Ενώνει μεμιάς την χθεσινή ονειρώδη δανειακή χλιδή, με την σημερινή εξαθλίωση. Και πώς να μπορέσεις, τώρα, να πείσεις τους ανθρώπους να δεχθούν να φονεύσουν το χθες τους, τον χθεσινό τους εαυτό, για το αυριανό ίσως δικό τους καλό;

Φτάσαμε στο σημείο τα νέα παιδιά να στρέφονται μαζικότερα πλέον κατά του εαυτού τους, κατά της κοινωνίας, για να αποκτούν έτσι κάποιο νόημα οι ζωές τους. Η οικογένεια σταμάτησε να είναι πια το λογικό φυτώριο της αγωγής και της κοινωνικής γνώσης. Οι «ευημερούντες» πολίτες έβλεπαν μονοδιάστατα σχεδόν τις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής τους, αφήνοντας στην άκρη την ανθρωπιά, τον διπλανό τους και την επόμενη ημέρα. Η ψεύτικη κατά μέγα μέρος καταν