Από το σκοτάδι στο θαύμα !!!!!!

http://wp.me/pWOiz-DUF

Σήμερα θα προσπαθήσω να γράψω με εκείνο τον τρόπο που μου έσωσε την Ζωή
Ποιος είναι ο τρόπος; Μα φυσικά να αποτυπώσω με λόγια, της ψυχής μου τις φωνές , να μοιραστώ δηλαδή μαζί σας λίγη από της ζωής μου την κόλαση που τόσο πολύ μοιάζει με την σημερινή πραγματικότητα των πιο πολλών κοινών ομοίων μου θνητών μπας και βρούμε λίγο κουράγιο για να ζήσουμε ανθρώπινα
Αν και τρέμουν τα χέρια μου αυτή την στιγμή θα εκθέσω τον εαυτό μου και όπου βγει.

Με πολύ λίγα λόγια στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου έκανα χρήση ναρκωτικών αλλά αυτό που μοιάζει με την σημερινή

μας πραγματικότητα είναι εκείνη η εποχή που έκανα χρήση ηρωίνης
Τώρα θα μου πιείτε τι κοινό μπορεί να έχει η κόλαση ενός ναρκομανή με την σημερινή καθημερινότητα; και όμως για μένα είναι παρόμοια και έχει τα ίδια στοιχεία
Μοναξιά , φόβο, εξαθλίωση, αλλοίωση της πραγματικότητας, εγωισμό, χάσιμο ηθικών αρχών, βόλεμα, φυγοπονία, χρέωμα , πανικό, κλεψιές, ψέμα και απίστευτη άρνηση για αλλαγή. Αυτά είχα πάνω κάτω εκείνη την εποχή μέσα στην κόλαση της ηρωίνης. Και ρωτάω τώρα :αυτά δεν έχει και η σημερινή καθημερινότητα των πιο πολλών ομοίων μου κοινών θνητών;
Αν με ρωτήσεις ποιο από τα παραπάνω είναι αυτό που με εμπόδιζε ώστε  να κόψω και να σώσω την ζωή μου , τελείως αυθόρμητα λέω ο φόβος . Ο φόβος δεν είναι αυτό που μας εμποδίζει σήμερα και σαν κοινωνία γενικά αλλά και σαν άτομα ώστε να αλλάξουμε το δράμα που ζούμε σήμερα στην χώρα μας;
Και για να το κάνω λίγο πιο καθαρό θα περιγράψω λίγο εκείνη την κόλαση .
Είχα μείνει στα παγκάκια αφού πρώτα είχα πουλήσει ότι είχα στο όνομά μου , αφού πρώτα χρεοκόπησα ένα μαγαζί , αφού πρώτα είχα χωρίσει, αφού πρώτα έχασα όλους τους φίλους μου , αφού πρώτα η οικογένειά μου με έκανε πέρα , έμεινα τελείως μόνος σε μια πλατεία εξαθλιωμένος , πεινασμένος , κουρελιασμένος σωματικά και ψυχικά ,χαρμάνης, γενικά ζωντανός νεκρός Και όμως εγώ αρνιωμουν να αλλάξω γιατί πολύ απλά φοβόμουνα να ζήσω , γιατί πολύ απλά φοβόμουνα να αντικρίσω τον εαυτό μου , φοβόμουν το άγνωστο και προτιμούσα να πεθαίνω μέρα με την μέρα στο γνωστό αυτοκαταστροφικό μοτίβο και τρόπο (ζωής) των ναρκωτικών .
Κάπως έτσι δεν είναι σήμερα οι περισσότεροι η μάλλον σε πιο ήπια κόλαση;
Και όμως από φόβο συνεχίζουμε να ανεχόμαστε τα πάντα και πεθαίνουμε μέρα με την μέρα σαν κοινωνία , σαν έθνος , σαν απλοί άνθρωποι και βρίσκουμε κάθε μέρα και μια δικαιολογία που θα μας κρατήσει ακόμη λίγο στην κόλαση. Φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον εαυτό μας , φοβόμαστε να αναλάβουμε τα δικά μας λάθη , φοβόμαστε την ζωή που δεν έχουμε ζήσει , και προτιμούμε να ζούμε μέσα σε μια  κόλαση που νομίζουμε ότι αντέχουμε
, που νομίζουμε ότι έχουμε ελπίδα για ένα όνειρο βρε αδερφέ
Έχει καμιά διαφορά ο φόβος που ένιωθα τότε με αυτόν τον φόβο που νιώθουμε σήμερα;
Ας απαντήσει κάποιος άλλος για μένα…
Και για να μην μείνω στον φόβο και να περάσω απέναντι του και από μέσα του , με έναν τρόπο σπάζει και έρχεται στην πραγματική του διάσταση
Σπάζοντα