Αντισταθείτε στον εκδυτικισμό της Ελλάδας

Γράφει ο Γιώργος Φουντούκογλου    Με την λέξη «πολιτισμό» εννοούμε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής ενός λαού ο οποίος εκφράζεται μέσα απ’ τις τέχνες, τα γράμματα και τους θεσμούς σε όλες τις εκφάνσεις του καθημερινού βίου. Ως εκ τούτου ο τρόπος που χτίζουμε τα σπίτια μας, ο τρόπος που πολιτευόμαστε στα δημόσια γεγονότα, ακόμα και ο τρόπος που φωτίζουμε το δωμάτιο μας, είναι πολιτισμός. Δίχως επιβολή από κάτι ανώτερο, ο πολιτισμός γεννάται μέσα απ’ τις ανάγκες μας να πλησιάσουμε την Αλήθεια και να αποκωδικοποιήσουμε τα ορατά και τα αόρατα αυτού του κόσμου, να τους δώσουμε μία άλλη αφή στις καθημερινές τριβές του κόσμου, να ψηλαφήσουμε ιδεατά το νόημα όσων δεν ξέρουμε αλλά πιστεύουμε απόλυτα στην ύπαρξη τους, κι έτσι να βγούμε απ’ το στερεότυπο μόρφωμα της λογικής μας και νοητά να αγγίξουμε ότι μας υπερβαίνει και μας ξεπερνά, είτε αυτό είναι το βάθος της αιωνιότητας είτε ένα απλό φύσημα του ανέμου το οποίο δεν ξέρουμε από έρχεται και πηγαίνει. Πάνω σ’ αυτήν την άξια λειτουργία της αρμονικής αναζήτησης για την Αλήθεια, οι Έλληνες δημιούργησαν τον πολιτισμό τους, έφτιαξαν έργα απαράμιλλης ομορφιάς, συνέγραψαν αριστοτεχνικού λόγου κείμενα, φιλοτέχνησαν κάθε ανώτερη κίνηση των νόμων της φύσεως, σκεπάζοντας το χάσμα ανάμεσα στα ορατά και τ’ αόρατα, άλλοτε με την μορφή ενός αγάλματος που αποκαλύπτει το κάλλος των σωμάτων που αθλήθηκαν στην έξοδο απ’ τις ανάγκες της φύσης, κι άλλοτε με την μορφή ενός ποιήματος που φανερώνει μέσα απ’ τους στίχους του όσα η λογική αδυνατεί να κατανοήσει. Έτσι αθλήθηκαν στο πνεύμα οι πρόγονοι μας, κι έτσι μεγαλούργησαν στις τέχνες και τα γράμματα. Τι γίνεται όμως, όταν ο πολιτισμός ενός λαού είναι κατασκεύασμα από φανταστικές ανάγκες που του υποβλήθηκαν, ευνουχίζοντας την ικανότητα του να διακρίνει το ψέμα απ’ την αλήθεια;   Τα αποτελέσματα είναι τραγικά! Ο λαός τρομαγμένος από την στέρηση της ταυτότητας του, ζητάει κάπου ν’ ακουμπήσει. Εκεί, ακριβώς, την ανασφάλεια του έρχεται να καλύψουν τα διάφορα κοινωνικοοικονομικά συστήματα, τα οποία σε πρώτο χρόνο λειτουργούν ως υποκατάστατα του πολιτισμού, και σε δεύτερο χρόνο επιδιώκουν να αφομοιώσουν τις τέχνες και τα γράμματα και να προσαρμόσουν τα πάντα στις ανάγκες τους. Διότι μπορεί ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα να μην μας μαθαίνει τον τρόπο να υπερβούμε την στερεότυπη λογική του κόσμου και να δούμε τα ορατά υπό άλλη οπτική μέσα από ένα έργο τέχνης, όμως μας μαθαίνει τον τρόπο να φτιάχνουμε νόμους και να συντάσσουμε συντάγματα τα οποία ο «καλός αθλητής» των κομμάτων μπορεί και τα υπερβαίνει. Εδώ κρύβεται όλη η πονηριά των ιδεολογικών συστημάτων, δεν αρνούνται την θεμελιώδη ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης για άσκηση ενός άλλου τρόπου ζωής που ξεπερνά την παγιωμένη λογική, αλλά έρχεται και δίνει άλλη κατεύθυνση στις ανάγκες της ανθρώπου, τις βάζει στο στόχαστρο του καθημερινού αγώνα υπό νέα μορφή, τις μετουσιώνει σε καύση για την κίνηση των ιδεολογικών δομών του λαού και τις συγκεφαλαιώνει στο ατομικό συμφέρον εξαργυρώνοντας τις τέχνες και τα γράμματα με την ρευστότητα του παρόντος