Ανδρέας Κάλβος

Ο Ανδρέας Κάλβος υπήρξε Έλληνας λόγιος και εθνικός ποιητής, βαθύτατα πατριώτης, αρχαιολάτρης και νεοκλασικιστής. Η ποίησή του επική, υμνεί το πάθος προς την ελευθερία.Γεννήθηκε
στην Ζάκυνθο το 1792, πατέρας του ήταν ο Κερκυραϊκής καταγωγής  Τζανέτος
Κάλβος ανθυπολοχαγός του ενετικού στρατού και μητέρα του η
αριστοκράτισσα Αδριανή Ρουκάνη.

Σε ηλικία 9 ετών, εγκαθίσταται με τον
πατέρα του στο Λιβόρνο της Ιταλίας μαζί με τον μικρότερο αδελφό του
Νικόλαο. Ο Ανδρέας υπήρξε φιλομαθέστατος και έλαβε εξαιρετική μόρφωση,
με σπουδές στην αρχαιοελληνική και

λατινική λογοτεχνία.

Το 1812 μετά
το θάνατο του πατέρα του ο Ανδρέας μετακομίζει στην Φλωρεντία όπου
σπούδασε Ελληνική, Λατινική και Ιταλική φιλολογία παραδίδοντας
ταυτόχρονα μαθήματα για την εξασφάλιση των προς το ζην.Το 1815
μετακομίζει στη Ζυρίχη όπου και μαθαίνει καθυστερημένα το θάνατο της
μητέρας του (η μητέρα του απεβίωσε το 1815 και ο Κάλβος το πληροφορήθηκε
το 1816). Κατόπιν μετακομίζει στο Λονδίνο όπου παραδίδει  μαθήματα, ενώ
ταυτόχρονα μεταφράζει θρησκευτικά βιβλία στα ιταλικά και τα ελληνικά
και γράφει ποίηση, στην οποία συνενώνει με εκπληκτικό τρόπο την δημοτική
ελληνική γλώσσα με την αρχαϊζουσα.Στις 18
Μαϊου 1819 νυμφεύθηκε την αγγλίδα Maria Tereza Thomas, η οποία όμως
πέθανε κατά το πρώτο εξάμηνο του 1820 μαζί με την κόρη τους που είχε
μόλις γεννηθεί.Λυπημένος
βαθύτατα, εγκατέλειψε το καλοκαίρι του 1820 την Ζυρίχη και εγκαταστάθηκε
προσωρινά στο Παρίσι και κατόπιν τον Σεπτέμβριο του 1820 ξανά στην
Φλωρεντία.Στην
Φλωρεντία εντάχθηκε στην μυστική οργάνωση των «Καρμπονάρων»
(«Carbonari») και εξαιτίας της δράσης του συνελήφθη και απελάθηκε στην
Ελβετία στις 23 Απριλίου 1821.Στην Γενεύη
εντάχθηκε στο κίνημα των φιλελλήνων, εξασφαλίζοντας τα προς το ζην με
παραδόσεις μαθημάτων ξένων γλωσσών. Καθώς είχε ήδη ξεσπάσει στην Ελλάδα η
εθνική Επανάσταση κατά των Οθωμανών, προπαγάνδισε συστηματικά υπέρ του
αγώνα των συμπατριωτών του, με δημοσιεύματα και διαλέξεις.Έπειτα από 2
χρόνια, το 1826, συμπλήρωσε τις «Ωδές» του με επιπλέον 10, τις οποίες
εξέδωσε αυτή την φορά από το Παρίσι όπου είχε εγκατασταθεί από τις αρχές
του 1825 συνεχίζοντας πάντα την πατριωτική του δράση. Στην τέταρτη ωδή
του «Εις Σάμον» καταθέτει συγκλονιστικές στροφές προς τιμή όλων των
αγωνιστών, όλων των τόπων και όλων των εποχών («Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας, ας έχωσι - θέλει αρετήν και τόλμην / η ελευθερία».Στις 16
Ιουνίου 1826 αναχώρησε από το Παρίσι και στο τέλος του μήνα έφθασε στο
Ναύπλιο, αποφασισμένος να συμμετάσχει στην προσπάθεια για μία ελεύθερη
Ελλάδα («Τρέξατε, αδέλφια, τρέξατε… – σύμμετρα ας αποθάνωμεν δια την
πατρίδα»), απογοητεύθηκε όμως πολύ σύντομα όταν είδε την τρομακτική
διχόνοια των Ελλήνων και την αγροικία τους που τους καθιστούσε ανίκανους
να εκτιμήσουν το ποιητικό του έργο («ως ξένου που πλησιάζει τα ελληνικά