Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος. Τίς εγερεί αυτόν; (Γένεσις. μθ’ 9)

Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος

(Αφιερωμένο στον Συνάνθρωπό μας, που έδωσε τέλος στη ζωή του, απέναντι από το “Κοινοβούλιο”,
θυσιάζοντές την για τις αμαρτίες ενός Βρώμικου και Τυμπανιαίου Πολιτικού Συστήματος)

Οι θλιμένες μέρες του λαού μας, η εξουδένωσή του από τους “Άρχοντες του Κόσμου” και τους υποτακτικούς των, συστέλλει το νου του μέρες που είναι,
χρονιάρες και χαρμολυπημένες, και αναδεικνύει αυτά που του εμφύσησαν την Έγερση μετά την Πτώση του, τόσες και τόσες φορές.

Ο Μανουήλ Πανσέληνος, έχει αποτυπώσει την Πτώση και την Έγερση, με τον “Αναπεσώντα Χριστό”. Τέλη

του 13ου με αρχές του 14ου αιώνα, στο Πρωτάτο,
στο Αγιώνυμο Όρος. Η προφητεία του Ιακώβ, λίγο προ του θανάτου του στο γιό του Ιούδα, προτύπωσε την έλευση του Χριστού που εξαγγέλθηκε από το Θεό,
με την υπόσχεση της Σωτηρίας του ανθρωπίνου Γένους, μετά την Πτώση των Πρωτοπλάστων.

“Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος. Τις εγερεί αυτόν;”
Λόγια που υπαινίσσονται την γενική άποψη, ότι τα λιοντάρια και λιονταράκια όταν κάποιος τα ξυπνήσει ξαφνικά, γίνονται πιο επικίνδυνα.
Πέρα από τη δογματολογική υπόμνηση της Έλευσης του Χριστού, το Γένος μας βρέθηκε εμπερίστατο και υπόδουλο στα βάθη των ιστορικών του χρόνων.
Στην Αγιογραφική παράσταση του Αναπεσόντος Χριστού, συμβολίζεται ο Κύριος σε υπνώττουσα κατάσταση ως την Έλευσή του, “Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα έως εάν έλθει τα αποκείμενα αυτώ…” (στ. 10). Στα “αποκείμενα αυτώ”,προτυπώνονται ο σταυρός, το πάθος, ο θάνατος. Αλλά, αναφέρεται στο θάνατο ως ύπνο (αναπεσών εκοιμήθης) και προφητεύοντας την Ανάστασή Του: “Τις εγερεί αυτόν;”. Ποιος δύναται να αναστήσει έναν βασιλέα; Κανείς εκτός από Αυτόν.
Ο λαός μας, μέσα από τους πνευματικούς του Αγιογράφους, προβάλλοντας συνειρμούς από τη Βίβλο, δίδοντας πνευματκή υπόσταση συνέδεσε την Έγερση με
τη Δύναμη του Χριστού, αποδίδοντάς το μέσω “του μαθητού τον οποίο αγαπούσε”, ότι “Ουδείς αίρει την ψυχήν μου απ΄ εμού, αλλ΄ εγώ τίθημι αυτήν απ΄ εμαυτού. εξουσίαν έχω θείναι αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν” (Ιω. ι΄ , 18).
Η προσδοκία της Ελευθερίας που τρέφει το υπόδουλο Γένος στις κατά καιρούς πτώσεις του, αυτοτροφοδοτείται από τη ζώπυρη ζύμη ότι “ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για την απώλεια της Ελευθερίας του, αλλά κι ο ίδιος μπορεί να Εγερθεί αν αποφασίσει”.

Το αναπεσόν Γένος εκοιμήθη, τίς εγερεί αυτό;
Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν έχει συνδέσει την ύπαρξή του με το Χριστό όπως ο δικός μας. Σε κάθε του έκφανση, δημιουργική, πνευματική, εμπερίστατη, ανατρέχει και επανεισάγει στη ζωή του το Χριστό.

Μέρες που είναι, ανατρέχει και στο υμνογραφικό “Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…δεύτε ούν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’αυτόν…”.
Πως ο προδομένος λαός μας δεν θα ανακαλέσει στη μνήμη του τα Μεγαλοβδομαδιάτικα μελήματα, δεν θα κάνει συνειρμούς στον προσωπικό του Γολγοθά και τις προδοσίες των κυβερνώντων “…ιδού γαρ παραδίδομαι αμαρτωλών χερσίν εμπαιχθήναι, ο