Αναδρομή στην οικονομική ιστορία της Ελλάδος από 1949 έως 2010

Γιατί απλοί πολίτες μπόρεσαν να προβλέψουν τις αρνητικές εξελίξεις ενώ οι εξέχοντες «ειδικοί» αστόχησαν;

Κάποιοι από εμάς, εδώ στην μπλοκόσφαιρα, είχαμε βάλει τα πράγματα κάτω και είχαμε προσπαθήσει να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Πως φτάσαμε δηλαδή έως εδώ. Αυτή η προσπάθεια ήταν ειλικρινής, δεν έγινε με «άνωθεν εντολές» και ούτε αποσκοπούσε σε οποιαδήποτε οικονομικά οφέλη. Ήταν προσπάθεια που ξεκινούσε από την ανάγκη να καταλάβουμε πραγματικά, να βρούμε απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα και ίσως διεξόδους, από μια γενική συμφορά που διαφαινόταν να πλησιάζει. Κάποιοι από εμάς κατάφεραν

όντως να καταλήξουν σε κάποια συμπεράσματα, και μάλιστα αυτά έχουν καταγραφεί εδώ και καιρό, που αν είχαν ληφθεί στο ελάχιστο υπόψη από τους πρωταγωνιστές των εξελίξεων, ίσως τα πράγματα να ήταν σήμερα διαφορετικά. Ο πρωθυπουργός του τόπου, στα πρότυπα του Λευκού Οίκου, επέλεξε όμως, δυστυχώς, για συμβούλους του, όχι τον λαό του τόπου, αλλά επιφανείς στο είδος τους, όπως την Goldman Sachs, την Lazard, τον Stieglitz κ.ά. που είδαμε που τον οδήγησαν… Ίσως οι «σύμβουλοι» να ήταν όντως ικανοί τεχνοκράτες, το ερώτημα όμως είναι: Ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν οι κατευθύνσεις που έδιναν στον πρωθυπουργό; Τι φανερώνουν οι εξελίξεις;

Εδώ σήμερα επαναφέρω ένα άρθρο, το οποίο είχε γραφεί στις αρχές του περασμένου χρόνου, με αφορμή την παραπομπή της Ελλάδος στην εποπτεία του ΔΝΤ. Πολλά από όσα είχαν προβλεφτεί τότε, ως αρνητικά σενάρια, έχουν αρχίσει σήμερα να επαληθεύονται. Γιατί όμως απλοί πολίτες μπόρεσαν να τα προβλέψουν ενώ οι εξέχοντες -και ακριβοπληρωμένοι- «ειδικοί» αστόχησαν; Τι έκαναν ως προς αυτό οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι αυτής της χώρας; Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως και τον τελευταίο βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου;

Δεν νομίζω άρα ότι υπάρχει καλύτερη στιγμή για να κάνουμε μια επισκόπηση της οικονομικής μας ιστορίας, προκειμένου να δούμε τις σημερινές εξελίξεις μέσα από ένα διαχρονικό πρίσμα:

Η περίοδος του ελληνικού οικονομικού θαύματος (1950-1974)

Η Ελλάδα μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τον ένοπλο εμφύλιο σπαραγμό, ήταν μια κατεστραμμένη χώρα. Δεν είχε κεφάλαια, υποδομές και μηχανολογικό εξοπλισμό. Η Ελλάδα βρισκόταν σε μια άθλια κατάσταση παντελούς ισοπέδωσης. Ο αγροτικός τομέας παρήγαγε κάτω από το μισό της προπολεμικής περιόδου, υπήρχε υπερπληθωρισμός και τεράστιες υποτιμήσεις της δραχμής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες έγιναν σύμφωνα με το “Δόγμα Τρούμαν” (Μάρτιος 1947) και το “Σχέδιο Μάρσαλ” μαζικές επενδύσεις στη χώρα μας από κεφάλαια των ΗΠΑ. Γύρω από το 1950 οι επενδύσεις αυτές άρχισαν να αποδίδουν και η παραγωγή έφτασε στα προ του Β’ παγκοσμίου πολέμου επίπεδα αλλά με τον πληθωρισμό ακόμη κοντά στο 10% και το έλλειμμα στο 25%.

Από το 1950 και μετά- με τον Μαρκεζίνη στον τιμόνι της οικονομίας- η Ελλάδα άρχισε να ανακάμπτει τάχιστα. Μετά την μεγάλη υποτίμηση του 1953 η οποία έγινε για αναπτυξιακούς λόγους, ο Μαρκεζίνης ακολούθησε μια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική ελευθερώνοντας κάπως το διεθνές εμπόρ