Αιδώ(s) Πολυτεχνείο-αιδώ(ς) Πολυτεχνείο

Διαβάζοντας τις δηλώσεις της Μαρίας Δαμανάκη για την επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή σκέφτηκα πως η μεγαλύτερη χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης δεν είναι τόσο η οικονομική αλλά η ηθική. Όλη αυτή η γενιά του “Πολυτεχνείου” που υλοποίησε το μεταπολιτευτικό μοντέλο επικαλέστηκε υψηλές αρχές (Δημοκρατία, Ισονομία, κοινωνική Δικαιοσύνη, σοσιαλισμός), με μόνο τελικό σκοπό

Καμία από τις πολιτικές ελίτ που καθοδήγησαν την Χώρα ως το 1974 δεν επέδειξε τέτοια αναλγησία και αδιαφορία για τα χρέη και την ηθική παρακμή που επισώρευε στην Χώρα.

Οι ελίτ που κυβερνούσαν ως τότε (με εξαίρεση τους Συνταγματάρχες) είχαν οικονομική επιφάνεια την οποία απλά συντηρούσαν εύκολα χάρις στην πρόσβαση τους στην κεντρική εξουσία, είχαν μεγαλύτερη εμπειρία και ήταν αρκετά αποτελεσματικότερες διαχειριστικά.
Χαρακτηριστικό πολιτικό προϊόν της πτωχευμένης Μεταπολίτευσης είναι η κα Μαρία Δαμανάκη. Εξαργύρωσε την φωνή της στο θρυλικό “ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου” αναλαμβάνοντας ανώτατα πολιτειακά αξιώματα επί 37 χρόνια. Δεν εργάστηκε ποτέ στην ζωή της στον ιδιωτικό τομέα. Από βουλευτής του ΚΚΕ και του Συνασπισμού (από το 1977) εκλέχθηκε πρόεδρος του Συνασπισμού και όταν το κόμμα της ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ και δεν μπήκε στην βουλή, η ίδια δεν έχασε το κουράγιο της αλλά συνέχισε να πολιτεύεται σε ένα κόμμα που την αντιμετώπιζε πλέον ως βαρίδιο.

Λίγο αργότερα ως γνήσιο παιδί του μεταπολιτευτικού πολιτικαντισμού σε μια χρονική στιγμή που το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να “διευρύνει” την αριστερή του πτέρυγα με τα σενάρια περί “κεντροαριστεράς” μεταπήδησε μαζί με τον ευτραφή επιβήτορα της εξουσίας κ. Μπίστη στο κόμμα που σύντομα θα αναλάμβανε την εξουσία. στην πολιτική της καριέρα πρόλαβε να ασχοληθεί με την καταπολέμηση του αντισημιτισμού και του ρατσισμού στην Ελλάδα, με τα δικαιώματα των Μουσουλμάνων της Θράκης ενώ προώθησε τον συμβιβασμό με τα Σκόπια σε σχέση με την προσπάθεια του κρατιδίου να χρησιμοποιήσει το όνομα “Μακεδονία”.
Το σωτήριο έτος 2009 το ΠΑΣΟΚ την διόρισε επίτροπο στην Ε.Ε., στην κορυφαία θέση Έλληνα αξιωματούχου στην Ευρώπη. Η γυναίκα αυτή από τις μακρινές Βρυξέλλες θεώρησε πως είχε το πολιτικό ανάστημα να μιλήσει ΑΡΝΗΤΙΚΑ για την Ελλάδα στην κρισιμότερη συγκυρία τα τελευταία 40 χρόνια για να αποδείξει περίτρανα πως εκτός από ανάλγητοι οι Μεταπολιτευτικοί δεινόσαυροι είναι και αμετροεπείς.
Ποια είναι η διαπίστωση;

Όλο το κομματικό προσωπικό, (μαζί και εγώ που γράφω τις γραμμές αυτές) και έως και στις 2 ανώτατες βαθμίδες στο Δημόσιο, χρειάζεται ξερίζωμα από την ρίζα με την ίδια ακριβώς τακτική που ακολούθησε ο Καραμανλής το 1974 με τα “σταγονίδια”. Ας έρθουν άνθρωποι που δεν τους έχουμε ακούσει ποτέ, ας πάρουν σκληρά μέτρα, ας θυσιάσουν στην τελική κάποιους από εμάς, για να προχωρήσουν οι υπόλοιποι. Φτάνει πάντως με την κομματοκρατία, έως εδώ πήγε….

Ι. Β. Δ.

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ

Εξωτερική Πολιτική
1991