Roubini: Δεν αρκεί η νομισματική ένωση για να επιβιώσει η ευρωζώνη

RT News: Το 2006 προβλέψατε την κρίση. Έξι χρόνια αργότερα, είμαστε ακόμη μέσα σ’ αυτήν. Περιμένατε ότι θα ήταν τόσο βαθιά; Πού βρισκόμαστε σήμερα; Στη μέση ή στην αρχή; Βλέπετε φως στην άκρη του τούνελ;

Nouriel Roubini: Η κρίση του 2006 ήταν πρόβλημα υπερβολικού χρέους και μόχλευσης του ιδιωτικού τομέα. Εννοώ τα νοικοκυριά, τις τράπεζες, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τις εταιρείες. Σήμερα, ως αποτέλεσμα της αντίδρασης στη δημοσιονομική κρίση, η διάσωση των τραπεζών και των εταιρειών έχει συμβάλει σε μια τεράστια αύξηση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων και τη στιγμή αυτή υπάρχει ο κίνδυνος οι χώρες, και όχι πια οι ιδιώτες και οι τράπεζες, να “τα τινάξουν”. Ο διττός κίνδυνος της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και της παραπαίουσας οικονομίας έχει ήδη εκδηλωθεί στην Ελλάδα. Και δυστυχώς, όταν το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος είναι τεράστιο, θα χρειαστεί πολύς χρόνος – μέχρι και μια δεκαετία – για να γίνει απομόχλευση, πράγμα που σημαίνει λιγότερες δαπάνες και περισσότερη αποταμίευση, ώστε να επιτευχθεί η μείωση του χρέους σταδιακά. Αυτό μπορεί να σημαίνει αργή οικονομική ανάπτυξη, υψηλότερο ποσοστό ανεργίας και, μέχρι ένα ορισμένο βαθμό, κοινωνική και πολιτική αστάθεια. Επομένως, θα έλεγα ότι είμαστε ακόμα στη μέση. Η επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης, για να μην πω η απόλυτη ύφεση στην ευρωζώνη, αλλά και ο κίνδυνος αθέτησης υποχρεώσεων εκ μέρους των χωρών προβλέπεται να συνεχιστούν για πολλά ακόμη χρόνια.RT News: Στη χειρότερη περίπτωση, όταν η Ελλάδα, για παράδειγμα, βγει από την ευρωζώνη, κηρύσσοντας χρεοκοπία και αδυναμία αποπληρωμής του χρέους της, και ακολουθήσουν και άλλες περιφερειακές χώρες της ΕΕ το παράδειγμά της, πιστεύετε ότι πρόκειται να επιστρεψουμε σε μια κατάσταση που κάποιοι αποκαλούν “οικονομικό μεσαίωνα”; Αυτό που είδαμε στη δεκαετία του 1930;Nouriel Roubini: Υπάρχει σίγουρα κίνδυνος να βγει η κατάσταση εκτός ελέγχου στην ευρωζώνη, π.χ. να γίνει μια άτακτη χρεοκοπία και έξοδος της Ελλάδας. Τότε θα έχουμε ένα φαινόμενο ντόμινο, με μαζικές αναλήψεις από τράπεζες στην Ιταλία και την Ισπανία όταν θα χαθεί η πρόσβαση στις αγορές. Τότε θα πρέπει τελικά να γίνει αναδιάρθρωση χρέους, πράγμα που δεν επαρκεί. Συγχρόνως ίσως να βγουν και άλλες χώρες από την ευρωζώνη και στην περίπτωση αυτή διασπάται η ευρωζώνη, πράγμα που είναι πιθανό να οδηγήσει σε ευρωπαϊκή ή παγκόσμια αναταραχή. Στην περίπτωση αυτή ίσως να καταλήξουν σαν την Ιαπωνία, να έχουν δηλαδή μια μακροπρόθεσμη στασιμότητα, αν όχι άλλη μια ύφεση. Υπάρχει ο κίνδυνος να συμβούν όλα αυτά ταυτόχρονα, γεγονός που μπορεί μεν να αποτελεί ισχνή πιθανότητα, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να επηρεάσει και εμάς τους υπόλοιπους, εκτός ΕΕ. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα οι Ευρωπαίοι να βγουν μια λύση. Και ενώ θα βιώσουμε μια αρκετά μακρόχρονη ύφεση, αστάθεια και δημοσιονομική κρίση, τελικά θα αυξηθεί η πιθανότητα επίτευξης μιας ολοκλήρωσης, μιας δημοσιονομικής ένωσης, μιας ένωσης τραπεζών, άρσης του χρέους, πολιτικής ένωσης, με αποτέλεσμα, αντί να υπάρξει μια αποσύνθεση, να κινηθούμε