Massive heroism vs selective default!

Αυτή η πατρίδα θα εξακολουθεί να γεννά ήρωες εις πείσμα του ΕΛΙΑΜΕΠ!!! Μολονότι παρακολουθώ από κοντά την εξέλιξη του «Κυπριακού ζητήματος», αγνοούσα ότι η Κύπρος διαθέτει ναυτικό. Το πληροφορήθηκα με αφορμή το τραγικό συμβάν της έκρηξης που εξαφάνισε τη ναυτική βάση στη Λεμεσό. Αλήθεια, ποιος ασχολήθηκε εδώ με το θέμα αυτό πριν γίνει παγκόσμιο πρωτοσέλιδο;  Ποιός παρουσίασε ποτέ την προσπάθεια των Κυπρίων αδελφών να αποκτήσουν ναυτικό, ώστε να προασπίζουν καλλίτερα την πατρίδα που τους απέμεινε; Βλέπετε η «Κύπρος είναι μακρυά»  και όσο περνάει ο καιρός «απομακρύνεται» όλο και περισσότερο ελέω ΓΑΠ, Δρούτσα, Λαμπρινίδη κ.λπ., εξ ου και ο υπουργός Αμύνης κ. Μπεγλίτης έσπευσε να μας καθησυχάσει λέγοντας ότι δεν υπάρχουν Έλληνες ανάμεσα στα θύματα της έκρηξης. Λες και οι Κύπριοι αδελφοί είναι καμηλοπαρδάλεις ή μπαμπουΐνοι. Γιατί ν’ ασχοληθούμε, άλλωστε,  οι Ελλαδίτες με τους αδελφούς Κυπρίους, αφού η πέμπτη φάλαγγα έχει πείσει τους περισσότερους από εμάς ότι οι Κύπριοι είναι «γαϊδούρια»,  ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την «Ένωση» με τη μητέρα πατρίδα, ο Μακάριος υπήρξε ο ολετήρας της Κύπρου με την «αρχομανία» του, ο Τάσσος ήταν αιθεροβάμων και άλλα πολλά τέτοια ευτράπελα.  Διάβαζα σήμερα τον συγκλονιστικό επικήδειο του υιού Ιωαννίδη στην κηδεία του πατέρα του, του ηρωϊκού Διοικητή της ναυτικής βάσης, ο οποίος έπεσε μαζί με 13 άνδρες του «μαχόμενος» κατά της καταστροφής την οποία φοβόταν από καιρό, αλλά βοούσε εις ώτα μη ακουόντων. Με παραξένεψε στην αρχή η απόδοση και σ’ αυτόν τον άνδρα του τίτλου του « Ήρωα».   Σκεφτόμουν ότι έκανε απλά το καθήκον του, αυτό που είχε ορκισθεί να κάνει, άρα δεν του πρέπουν ιδιαίτερες τιμές και χαρακτηρισμοί. Συνήλθα, όμως, όταν διάβασα μία λεπτομέρεια: στη βάση υπηρετούσαν και δύο δίδυμοι ναύτες, ο ένας εκ των οποίων αρνήθηκε να μείνει πίσω και ν’ αφήσει να πάει μόνος ο αδελφός του στην μάχη για την κατάσβεση της πυρκαϊάς. Γιατί άραγε αναρωτήθηκα; Ποιος του είπε να μην πάει, αλλά εκείνος επέμεινε να πάει κοντά στον αδελφό του; Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι ο Διοικητής τους έδωσε εντολή σε ένα μόνον εξ αυτών να πάει για την κατάσβεση. Γιατί άραγε; Προφανώς διότι  γνωρίζοντας την κρισιμότητα της κατάστασης, διέταξε ο Διοικητής να μείνει ο ένας αδελφός πίσω, ώστε κάποιος να επιζήσει και να πάει πίσω στη μάνα του.   Αυτό δείχνει ότι ο πλοίαρχος Ιωαννίδης ήταν ηγέτης. Διέκρινε τον κίνδυνο ή την επερχόμενη καταστροφή και έκανε την επιλογή. Ένας από τους δύο πρέπει να ζήσει. Άλλο τώρα το ζήτημα ότι ο αδελφός που θα επιβίωνε αρνήθηκε να μείνει πίσω και έπεσε στη μάχη με τη φωτιά κοντά στον αδελφό του παρακούοντας τη διαταγή. Το θέμα, λοιπόν, είναι ότι  αυτή η λεπτομέρεια αποκαλύπτει πως ο ηρωϊκός Διοικητής έπραξε κάτι περισσότερο από το απλό καθήκον του και αυτή την κρίσιμη στιγμή.  Και έμεινε  τελευταίος μαζί με μια δράκα ναυτών να πολεμήσει τη βλακεία των πολιτικών  και την αβελτηρία όλων αυτών που μοστράρουν κάθε μέρα στα κανάλια να μας μιλήσουν για spreads, swaps, cds, selective default. Αυτή και μόνον η διαταγή