Το ΕΑΜ ως «plan B» του Τσίπρα, εις τον δρόμο προς τη συγκρότηση ενός «νέου ΕΑΜ»

Επιστολή Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη στο enimerosi24

H χρήση της ιστορίας γιά ιδεολογικούς σκοπούς και με στόχο να αποτελέσει «εργαλείο» γιά πολιτικούς σκοπούς μιάς συγκεκριμένης κοινωνικής-πολιτικής συγκυρίας, αποτελεί ένα λάθος που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται συχνά. Η πλευρά η οποία καταφεύγει εις τη μεθόδευση αυτή, επιδιώκει να αποκτήσει  πρόσθετα επιχειρήματα και ενισχυμένη πειθώ εις τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει προβλήματα του σήμερα, μέ την σκέψη στραμμένη εις το χθες. Βεβαίως αυτό ισοδυναμεί με πενία ισχυρών και πειστικών επιχειρημάτων, την οποία επιδιώκει να αποκρύψει ή έστω να

Όταν, δε, συμπράττουν προς τούτο πολιτικοί και ιστορικοί, δηλαδή επαγγελματίες της πολιτικής και ανεξάρτητοι, όπως θα έπρεπε, ιστορικοί ερευνητές, τότε το παραγόμενο αποτέλεσμα μπορεί να συνιστά ακόμη και βιασμό των γεγονότων αναφοράς, με αμοιβαία ευθύνη και των δύο πλευρών.

Αναφέρομαι εις την πρωτοβουλία της «ΑΥΓΗΣ», να προσφέρει εις το φύλλο της Κυριακής 30/9 –με ειδικό ένθετο- το περίφημο κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τις θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», σε πρόλογο του Γιάννη Ζεύγου-υπουργού Γεωργίας της ΠΕΕΑ και σε έκδοση του Εκδοτικού Οργανισμού «Ο ΡΗΓΑΣ», το Δεκέμβριο του 1944.

Εις τις τέσσερις πρώτες σελίδες του ενθέτου, καταχωρούνται σχετικά κείμενα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζου με τίτλο «Όπως στην Κατοχή το ίδιο και τώρα: Αντίσταση» και του ιστορικού Σπύρου Ι. Ασδραχά με τίτλο «Η καθαρότητα των ιδεών του κειμένου να γίνει πολιτικό βίωμα».

Εις το κείμενο του ο Μανώλης Γλέζος εμφανίζεται να μην αντιλαμβάνεται τις μεγάλες μεταβολές που έχουν επέλθει εις τον τόπο. Με την παρορμητικότητα των νεανικών χρόνων του εκείνης της εποχής και την απροθυμία, κατ’ ελάχιστον, να αντιμετωπίσει την ουσία των πραγμάτων σήμερα, διαπιστώνει: «Σήμερα, βέβαια, δεν υπάρχει στρατιωτική κατοχή της χώρας. Υπάρχει, όμως, στρατιωτική, οικονομική και πολιτική εξάρτηση της Ελλάδας. Το ΝΑΤΟ καθορίζει τη στρατιωτική και πολιτική πορεία της χώρας και η Τρόικα την οικονομική και πολιτική της ύπαρξη». Συνεπώς η –κατά Γλέζο- λύση είναι: «Αντίσταση». Και δανείζεται προς τούτο την φράση του Γληνού «ας κοιτάξει ο καθένας να βρει το γρηγορότερο τη θέση του εκεί, που τον καλεί η φωνή της πατρίδας, η φωνή του λαού, η φωνή του χρέους».

Επιστρατεύοντας, συνεπώς, μία συναισθηματική γλώσσα και με σκοπό να συγκινήσει, με την παραπομπή εις την Εθνική Αντίσταση, νεώτερους ανθρώπους, ο Γλέζος χρησιμοποιεί τη «φωνή», ως εργαλείο συνειδησιακής εγρήγορσης, σε σχέση με τις έννοιες «πατρίδα», «λαός» και «χρέος». Φιλότιμη, όντως, η προσπάθεια του, αλλά λειψή και άκαιρη, κυρίως, όμως, κενή επιχειρημάτων σε σχέση με το σήμερα. Κοινώς ένα φραστικό πυροτέχνημα, από το οποίο μπορούμε να εικάσουμε ότι δεν εδιδάχθη και πολλά εις τον ταλαιπωρημένο βίο του, τόσο τουλάχιστον ώστε να αποκτήσει έναν πολιτικό λόγο, που θα συνδέει το παρελθόν, με το σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, εις συνδυασμό με τη δυναμική του «συμβόλου», με την οποία έχει συν