Ο Δανίκας απαντά για την επίθεση που δέχτηκε

Κανίβαλοι

Επειδή θύμα κι εγώ. Γι' αυτό ακράδαντα πιστεύω ότι όχι μόνο ο Πολιτικός αλλά ενίοτε και ο Δημοσιογράφος ο εσωτερικός, ύπουλος εχθρός. Για να καταλάβετε περιγράφω εν συντομία ένα δικό μου περιστατικό. Οπου γράφοντας στα «Νέα» της περασμένης Τετάρτης έναν ύμνο για τον Αγγελόπουλο μήκους δύο χιλιάδων λέξεων, κατέληξα να εμφανιστώ από τα blogs και από διάφορους τηλεοπτικούς του συρμού ότι είμαι συκοφάντης και προσβλητικός προς το νεκρό. Γιατί; Επειδή οι τελευταίες εκατόν πενήντα λέξεις αναφέρονται στις ανθρώπινες αδυναμίες του. Αν είναι δυνατόν! Και το χειρότερο. Ολοι αυτοί οι άθλιοι και κανίβαλοι απωσιωπούν τον κύριο όγκο του κειμένου. Και για να σκηνοθετήσουν σκάνδαλο αναδημοσιεύουν μόνο αυτές τις εκατόν πενήντα λέξεις. Με απλά λόγια: από τη μια παραπληροφορούν, παραπλανούν και σκυλεύουν. Ασυστόλως.

Από την άλλη, χρησιμοποιούν αυτές τις αρνητικές εκατόν πενήντα λέξεις, με προφανή και ύπουλο σκοπό. Ωστε διαμέσω εμού να κατηγορήσουν τον νεκρό. Αυτοί λοιπόν με την ρομφαία, τάχα μου, της αλήθειας και της οργής, ασελγούν εναντίον των στοιχειωδών κανόνων της δημοσιογραφίας και φτύνουν στον τάφο ενός μεγιστοτεράστιου στοχαστή και καλλιτέχνη που με το έργο του δόξασε την Ελλάδα στα πέρατα της Οικουμένης. Ντροπή; Κάτι χειρότερο. Να μην το πω και με τους ίδιους, από το θυμό μου, καταλήξω κι εγώ να κολυμπάω στον ίδιο βρόμικο πολτό. Και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει κατ' εξακολούθηση και συνειδητά, κάθε μέρα σε πολλές εκπομπές, σε δεκάδες blogs, από πάμπολους δημοσιογραφίσκους και παρουσιαστές.
Για τη συνέχεια εδώ.