Η δολοφονία του Σπύρου Πουκαμισά και η συν-ευθύνη όλων ημών

Επιστολή Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη στο enimerosi24

Πάνδημη χθες η κηδεία του φαρμακοποιού Σπύρου Πουκαμισά εις του Ρέντη. Βουβός ο πόνος και έκδηλη η οργή γιά το ειδεχθές έγκλημα. Πώς μπορεί(ούν) κάποιος(οι) να στερεί(ούν) ζωές γιά τις εισπράξεις ενός φαρμακείου ή να τις «απαλλοτριώνουν» κατά την ακροαριστερή εκδοχή; Τί ισχύει και πώς συνέβη αυτή η αποτρόπαιη πράξη;  Ώς πότε θα παραμένουμε απαθείς σε αυτή την έκρηξη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας του κράτους, όλοι αυτοί/ές  που έχουν επιφορτισθεί με την πρόληψη και αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, θα πράξουν τα δέοντα και γιά αυτή τη δολοφονία, ώστε να χυθεί πλήρες φως, να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι θύτες και να τύχουν του ποινικού κολασμού που τους πρέπει.

Από την άλλη πλευρά, βάρος γιά την αντιμετώπιση αυτού του οξύτατου κοινωνικού προβλήματος επιφορτίζονται και τα κόμματα,  σχεδόν όλα, τα οποία εκπροσωπήθηκαν στην κηδεία του Σπύρου Πουκαμισά, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ διά του κ. Θ. Δρίτσα. Χρειάζεται εθνική συνεννόηση, καθολική κινητοποίηση και πλήρης εγρήγορση όλων των διατιθέμενων προς τούτο μηχανισμών της Πολιτείας, δια του προσωπικού τους.

Ιδιαιτέρως, ώς προς το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ελπίζω ότι η παρουσία του κ. Θ. Δρίτσα γιά το ύστατο χαίρε προς το δολοφονηθέντα συμπολίτη μας, να μην σηματοδοτεί μόνον απλή παρουσία γιά κοινωνικούς λόγους, αλλά έμπρακτη και ειλικρινή έκφραση της βούλησης  του κόμματος εις το οποίο ανήκει και ήλθε να εκπροσωπήσει, γιά την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος και την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας, δεινών και τα δύο, από τα μεγαλύτερα, της κοινωνίας μας.

Είναι γεγονός ότι γιά πολλά χρόνια, δίχως αυτό να έχει εξαλειφθεί ακόμη και σήμερα, η Αριστερά βλέπει με καχυποψία τις ‘Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, συνεπώς και το προσωπικό τους, τους Έλληνες πολίτες που απασχολούν, λαό εκ του ελληνικού λαού. Θα είχε ενδιαφέρον και θα ήταν χρήσιμο, αν οι επισκέψεις υπό τον Τσίπρα εις το ΥΠΕΘΑ, το ΥΠΠΡΠ και τη ΓΑΔΑ έχουν συμβάλει στο να αμβλυνθούν, έστω, αυτές οι ιδεοληψίες και μονομανίες και να εγκαταλειφθούν νοοτροπίες ταύτισης με φασιστικά πρότυπα όσων φορούν στολή, στρατιωτικού και αστυνομικού προσωπικού, οι οποίοι οφείλουν να εργάζονται γιά το κοινό καλό ευόρκως και με αυστηρό σεβασμό εις τις απαιτήσεις τις αποστολής, όπως τις ορίζει η Δημοκρατική Πολιτεία. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τον εμφύλιο πόλεμο και η συντήρηση(ή και καλλιέργεια) εντέχνως των αντιθέσεων ενός μακρυνού-σχετικώς- παρελθόντος ουδέν προσφέρει, πολλώ μάλλον που οι πολιτικές διακρίσεις και οι εξ αυτών αποκλεισμοί αποτελούν οριστικώς παρελθόν.

Πάντως η αμηχανία του Τύπου της Αριστεράς, ειδικώς δε της «ΑΥΓΗΣ», ώς προς την εκκληματικότητα την οποία εξακολουθεί να θεωρεί θέμα-ταμπού, εκδηλώνεται με τη θεματολογία των πρώτων σελίδων της εφημερίδας. Η είδηση της δολοφονίας του φαρμακοποιού Σπύρου Πουκαμισά, σε αντίθεση με