Για έναν άλλον Βενιζέλο

Ας υποθέσουμε ότι αυτήν τη στιγμή υπήρχε ένας Ελευθέριος Βενιζέλος που δικηγορούσε σε μια επαρχιακή πόλη. Θα είχε τρόπο να μπει στη Βουλή; Φυσικά. Θα έπρεπε να γραφθεί στην τοπική οργάνωση κάποιου κόμματος, να περάσει αμέτρητες εργατοώρες σε κλειστές κομματικές συσκέψεις (εις βάρος της εργασίας του), να συμμετάσχει στην προεκλογική ομάδα κάποιου υποψήφιου δημοτικού συμβούλου, για να πάρει τη θέση του ο ίδιος την επόμενη τετραετία. Επειδή θα είναι Βενιζέλος

θα λάμψει και με τις κομματικές διαδικασίες, θα εξελιχθεί σε υποψήφιο βουλευτή και βουλευτή σε μια κάπως ώριμη ηλικία. Την ίδια ώρα, το δικηγορικό του γραφείο θα παραμελείται και επειδή δεν είναι πονηρός να το αναθέσει σε ασκούμενους, θα παρακμάζει.
 
Στη Βουλή, θα πρέπει να προσδεθεί στο άρμα μιας «παρέας» και να ψηφίζει ό,τι του λένε, διαφορετικά  θα διαγραφεί και θα επιστρέψει στο προβληματικό του επάγγελμα. Αν είναι πειθήνιος και επειδή είναι Βενιζέλος, θα επιβάλλει με την ακτινοβολία του τον διορισμό του σε θέση υφυπουργού, στη δεύτερη βουλευτική του θητεία και ίσως υπουργού, λίγο πριν το κόμμα του χάσει τις εκλογές. Ο ίδιος είτε θα αποτύχει να επανεκλεγεί γιατί το κόμμα θα βγάλει λιγότερες έδρες στην περιφέρειά του, είτε θα απόσχει, απηυδισμένος από τον ωφέλιμο χρόνο που έχασε. Αρκετά μεγάλος πια θα προσπαθήσει να ανορθώσει το γραφείο του σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που ανακατεύτηκε στα κοινά.
 
Αυτές τις ημέρες, ξαναβλέπουμε αυτό που ξέραμε ήδη καλά. Κουρασμένα παλιά  και ανεπαρκή νέα πρόσωπα αναμασούν τα ίδια κλισέ προσαρμοσμένα στην καινούργια περίσταση. Η γύμνια του πολιτικού προσωπικού όλων των χώρων κραυγαλέα. Δεν είναι ότι δεν ανανεώνεται, ανανεώνεται με λάθος τρόπο. Με επιλογές αρχηγών και κομματικές επετηρίδες. Οι επιτυχημένοι επαγγελματίες, επιστήμονες, επιχειρηματίες που είναι καλά γνωστοί στις τοπικές κοινωνίες δεν έχουν πρόσβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όμως οι νέοι πολιτικοί και από αυτούς οι νέοι ηγέτες μόνο από αυτήν την κρίσιμη μάζα της κοινωνίας μας θα προκύψουν. Και πρέπει να βρεθεί ο τρόπος.
 
Μία λύση θα ήταν μια παραλλαγή του γερμανικού εκλογικού νόμου, που δίνει τη δυνατότητα ανεξάρτητης σταυροδότησης προσωπικοτήτων για την περιφέρεια και κόμματος για την επικράτεια. Άλλη λύση θα ήταν η αλλαγή των καταστατικών των κομμάτων και η ανάδειξη από τις τοπικές κοινωνίες (όχι τις τοπικές οργανώσεις) της λίστας των υποψηφίων, ενδεχομένως παράλληλα με τη διαδικασία εκλογής αρχηγών των κομμάτων που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια.
 
Η εποχή μας (ευτυχώς) δεν διαθέτει πολιτικά πρόσωπα που ανέδειξαν πόλεμοι και δικτατορίες. Πρέπει να βρούμε τρόπους να εντάξουμε στην πολιτική τους γενναίους της ειρήνης. Η ανάγκη συμμετοχής στα κοινά νέων προσωπικοτήτων που θα προέρχονται από επιτυχημένη διαδρομή στην κοινωνία, είτε ως ανεξαρτήτων είτε ενταγμένων με νέους τρόπους  στα κόμματα είναι επιβεβλημένη. Οι κοινωνίες τους τους ξέρουν. Η υπόλοιπη χώρα όχι. Τα λαμπερά πρόσωπα της ζωής  δεν είναι αυτά που λάμπουν στην τηλεόραση και  δυστυχώς