«Έφυγε» ο Ραβί Σανκάρ

Έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, ο Ινδός μαέστρος, Ραβί Σανκάρ, ο άνθρωπος που σύστησε το σιτάρ στο μουσικό στερέωμα.

Ο Σανκάρ άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο στο Σαν Ντιέγκο, όπως ανακοίνωσαν τα ινδικά ΜΜΕ.

Ο ινδός πρωθυπουργός Μαμόχαν Σινγκ εξέφρασε τη θλίψη του για το θάνατο του Σανκάρ, αποκαλώντας τον εθνικό θησαυρό και παγκόσμιο πρέσβη της ινδικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Ο Ραβί Σανκάρ

εννήθηκε στις 7 Απριλίου 1920 στην ιερή πόλη της Μπενάρες, σήμερα γνωστής ως Βαρανάσι και ήταν ο νεότερος από τους πέντε γιους της οικογένειά του.

Από το 1938 μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Ινδό μουσικό Ουστάντ Αλλαουντίν Χαν. Το 1957 πραγματοποίησε την πρώτη του περιοδεία στις ΗΠΑ. Το 1962 ίδρυσε την Kinnara School of Music στη Βομβάη.

Δίδαξε το σιτάρ στον Τζορτζ Χάρισον των Beatles, και πρώτοι αυτοί χρησιμοποίησαν το όργανο αυτό στις ηχογραφήσεις τους. Από τότε ήχος του σιτάρ χρησιμοποιήθηκε για μεγάλο διάστημα από τα ροκ συγκροτήματα.

Το πάθος του Ραβί για τη μουσική ξεκίνησε από παιδί, όταν άκουσε για πρώτη φορά βεδικές ψαλμωδίες στην πόλη όπου γεννήθηκε. αλλά η πρώτη του ενασχόληση ήταν με το χορό. Ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο χορευτής, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τη διάσημη χορεύτρια Άννα Πάβλοβα, πριν συστήσει μία μουσικοχορευτική ομάδα που έδινε παραστάσεις ινδικού χορού στη Δύση.

Ο Ραβί, μαζί με τη μητέρα και τους αδελφούς του, μετακόμισαν στο Παρίσι το 1930 για να βρίσκονται κοντά του και έτσι έγινε το νεότερο μέλος της ομάδας, με «ειδικότητα» σε ρόλους χορού cameo. Για δύο χρόνια φοίτησε σε καθολοκό σχολείο ακολουθώντας την ζωή ενός γάλλου μαθητή.

Στο Παρίσι άκουσε για πρώτη φορά δυτική κλασική μουσική. Λάτρεψε την κιθάρα του Αντρέι Σεγκόβια και το τραγούδι του μεγάλου ρώσου βαθύφωνου, Φέοντορ Σαλιάπιν, ενώ τον μάγεψε και η όπερα. Παρόλα αυτά, όταν επέστρεψε στην Ινδία, αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματη στο σιτάρ, αφού άκουσε με ενθουσιασμό το μελωδικό παίξιμο ενός μεγαλύτερου σιταρίστα.

Αποφάσισε να μαθητεύσει δίπλα στον διάσημο δάσκαλο σιτάρ και μουσικό Ουστάν Ιναγιάτ Χαν, τον «πατέρα» του διάσημο σιταριστή Βιλαγιάτ Χαν και του σαροντιστή Ιμράτ Χαν, αλλά την ημέρα της τελετής μύησης ο Σανκάρ αρρώστησε με τυφο.

Αργότερα, στην ηλικία των 18 ετών έγινε μαθητής του Ουστάντ Αλλαουντίν Χαν, ο οποίος για επτά χρόνια ήταν ο μουσικός μέντοράς του και μέσω αυτού του συνδέσμου ο Σανκάρ κληρονόμησε μία τεράστια παράδοση κλασσικής μουσικής.

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η ζωή μου» (1969) ο Σανκάρ λέει ότι ο «Μπάμπα» – όπως αποκαλούσε το δάσκαλό του- έκανε τους μαθητές του να εξασκούνται με τις ώρες και στο τέλος συχνά κατέφευγε σε σωματικές τιμωρίες. Παρόλα αυτά, σε μία μόνο περίπτωση ο «Μπάμπα» του έδωσε ένα χαστούκι στα χέρια.

Ο Σανκάρ έδωσε την πρώτη του συναυλία το 1939 και το 1940 έδωσε ρεσιτάλ μαζί με τον γιο του Αλλαουντίν Χαν, το σαροντιστή, Αλί Άκμπαρ Χαν στο ινδικό ραδιόφωνο.

Στα μέσα της δεκετίας του 40 δημιούργησε αίσθηση και έγραψε τη μουσική για δ