«Δυστυχώς ήμουν εκεί»…

email Λαμπρινής Σταμάτη στο enimerosi24

Σχετικά με το προεδρείο ΔΣ ΕΔΟΕΑΠ

Δυστυχώς ήμουν εκεί… Ανάμεσα στους «πρώην» και στους «νυν». Δυστυχώς έσκασε επάνω μου ένα εκρηκτικό μείγμα αποκοτιάς και έπαρσης.

Αναφέρομαι στο Προεδρείο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ και στην είδηση που δημοσιεύσατε την Τρίτη 7/5/2013 με τίτλο «Σόμπολος – Καρούτζος ζήτησαν από δημοσιογράφο του ΕΔΟΕΑΠ ή να γίνει ρεσεψιονίστ ή να παραιτηθεί»!

Με ένα

ευχαριστώ σε εσάς που αναδείξατε το θέμα και στους συναδέλφους που σας ενημέρωσαν για τα τεκταινόμενα, είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας το επιβεβαιώσω, γιατί με αφορά.

Κινούμαι στο χώρο της δημοσιογραφίας εδώ και 20 χρόνια και είμαι τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Κατάφερα πολλά και έμαθα ακόμα περισσότερα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, όπου εξελίχθηκα με μοναδικά κριτήρια, την εργατικότητα, την ποιότητα και την αξία της δουλειάς μου, χωρίς να έχω «τις πλάτες» κανενός.

Με τον ίδιο τρόπο, στέλνοντας το βιογραφικό μου και χωρίς να γνωρίζω κανέναν ούτε από το πρώην ούτε από το νυν Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΔΟΕΑΠ, συνεργάστηκα για λίγους μήνες με τον Οργανισμό, σε θέματα επικοινωνίας, οργάνωσης και διαχείρισης περιεχομένου για τη νέα του ιστοσελίδα –το διαδίκτυο και η επικοινωνία μέσω web είναι το αντικείμενο το οποίο μελετώ συστηματικά, από το 1996 μέχρι σήμερα.

Αρνήθηκα τη θέση ρεσεψιονίστ που μου πρότειναν ο Πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ Πάνος Σόμπολος και ο Γενικός Γραμματέας Νίκος Καρούτζος, για «να τους αδειάσω τη γωνιά». Χωρίς έπαρση. Αλλά γιατί όφειλα –εγώ τουλάχιστον- να προστατεύσω την επαγγελματική μου ταυτότητα και τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα.

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα χρειαζόταν να υπερασπιστώ τα επαγγελματικά δικαιώματα των δημοσιογράφων απέναντι σε εκπροσώπους της ΕΣΗΕΑ και με την ΕΣΗΕΑ να παρακολουθεί αμέτοχη… Γιατί γνώριζα (και το πίστευα) ότι ένας από τους βασικούς σκοπούς της Ένωσης Συντακτών είναι η προστασία, η προαγωγή και η διασφάλιση των ηθικών, οικονομικών, επαγγελματικών και ασφαλιστικών συμφερόντων των δημοσιογράφων-μελών της… Συνέβη όμως.

Όπως εξήγησα και στον κ. Σόμπολο, έχω δουλέψει ως ρεσεψιονίστ. Το 1990, όταν τελείωσα το Λύκειο. Και δεν αποκλείεται, αν παραστεί ανάγκη, να το ξανακάνω ή ακόμα και να πουλάω παπούτσια στην Ερμού. Χωρίς έπαρση. Όμως με δική μου απόφαση. Όχι επειδή αυτή την έμπνευση είχε η εκδικητική εμμονή κάποιου νεότευκτου συνδικαλιστή, ούτε επειδή οι συνθήκες διάλυσης και απαξίωσης στο δημοσιογραφικό Κλάδο φαίνεται να το επιτρέπουν.

Λαμπρινή Σταμάτη
Δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ