Lego

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΑΝ η αντιπολίτευση συντηρεί ψευδαισθήσεις, η αντιπολίτευση στο Μνημόνιο προκαλεί παραισθήσεις. Μία από τις παραισθήσεις αυτές είναι η κατάργηση των διαχωριστικών ιδεολογικών γραμμών. Υποτίθεται ότι το Μνημόνιο δημιούργησε πολύχρωμα μέτωπα. Δεν ήταν μετά το 2010 η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ

στα ίδια χαρακώματα, με αποτέλεσμα να κοιτάζουν αποσβολωμένοι οι τσιπραίοι τον Σαμαρά; Αντίστοιχα, στην Πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο του 2011 συνωστίζονταν ως «Αγανακτισμένοι» διάφοροι τύποι «ΒΠ» – δηλαδή βορείων προαστίων – της ΝΔ μαζί με συριζαίους, αλλά και «εθνίκια» της Χρυσής Αυγής, που μούντζωναν το Κοινοβούλιο.

ΩΣΤΟΣΟ, οι συμμαχίες αυτές αποδείχθηκαν βραχύβιες ή και επικίνδυνες Το κορυφαίο παράδειγμα ήταν η εμμονή του Πάνου Καμμένου στην προσέγγιση με τον Αλέξη Τσίπρα. Το πολιτικό πλεύρισμα ξεκίνησε στις εκλογές, όταν ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης (και) από τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Κάτι τέτοιο δεν χρειάστηκε τελικά, αφού ο Αλέξης δεν επρώτευσε. Αλλά η προεκλογική αυτή κουβέντα, που συνοδεύθηκε με μετεκλογική επίσκεψη Τσίπρα στον Καμμένο στη φάση των διερευνητικών εντολών, ερέθισε την κοινή γνώμη. Ερέθισε επίσης και – όχι θετικά – κάποιους δεξιούς βουλευτές που πέρασαν από τη ΝΔ στους ΑΝΕΛ από τον Φεβρουάριο και μετά. Αυτοί, τον τελευταίο καιρό, δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι το «κόλλημα» του Πάνου με τον Αλέξη. Τι σχέση είχε ένα μικρό σκληρό δεξιό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ με τους «βουτυροκομμουνιστάς» του ΣΥΡΙΖΑ. Εξού και εκδηλώθηκε τελικά η ανταρσία, με επικεφαλής Μαρκόπουλο και Ζώη, αλλά και τον Γιάννη Μανώλη.

Η αλήθεια είναι ότι έμπνευση για τη δημιουργία των ΑΝΕΛ είχε δώσει ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ο Καμμένος είχε δει πώς ένας απλός δεξιός βουλευτής που παίζει δυνατά στα ΜΜΕ μπορούσε να γίνει αρχηγός ενός μικρού κόμματος, χτίζοντας επάνω σε σκληρές ατζέντες, εκμεταλλευόμενος διάφορες συγκυρίες και επιδεικνύοντας γνήσιο καιροσκοπισμό. Μόνο που οι ευφάνταστες κινήσεις πληρώνονται. Ο Καρατζαφέρης δεν βγήκε πολιτικά ζωντανός από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Με τον ίδιο τρόπο που ο Καμμένος δεν μέτρησε σωστά τους κινδύνους μιας συμπόρευσης με τον Τσίπρα. Στην πολιτική υπάρχει πάντα το ένα βήμα παραπάνω, που οδηγεί τελικά στον γκρεμό.

ΤΟ πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι στην αντιπολίτευση οι ιερές συμμαχίες είναι πιο δύσκολες απ’ ό,τι στη συμπολίτευση. Ας πούμε, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ συγκατοικούν στην ίδια κυβέρνηση, υπάρχει όμως η συγκολλητική ουσία της εξουσίας. Δεν ίσχυσε το ίδιο για ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ, όπως δυσκολεύεται η Κουμουνδούρου να βρει κοινό μήκος κύματος με τον Περισσό. Η πολιτική δεν έχει γίνει lego ώστε να συναρμολογείς μεταξύ τους κομμάτια – ή μάλλον κόμματα – διαφορετικών χρωμάτων. Κι αυτό γιατί η πολιτική – εξηγήστε το στον Πάνο – δεν είναι παιχνίδι για μικρά παιδιά. Ούτε εξαντλείται σε πυροτεχνήματα και καταγγελίες από το βήμα της Βουλής. Θέλει επίσης ιδεολογική πυξίδα και αίσθηση εσωκομματικών αντοχών. Αυτά ο Πάνος δεν τα πολυέλαβε υπόψη, ή μάλλον τα ποδοπάτησε. Το αποτέλεσμα είναι να εκφραστούν με τα πόδια ουκ ολίγοι βουλευτές του – δηλαδή να σηκωθούν και να φύγουν.