Βρετανικές ακροβασίες σε πολύ λεπτές γραμμές

«Αυτοδιάθεση ονομάζεται το Δικαίωμα ενός Λαού να αποφασίζει για το Διεθνές στάτους της Επικράτειας του». Η παρεμπόδιση ενός λαού να ασκήσει το Δικαίωμα αυτό είναι αντίθετη προς το Διεθνές Δίκαιο.

Στην Κύπρο, από το 1957 συγκροτήθηκε ένα ΤουρκοΒρετανικό «αντιλαϊκό μέτωπο» με σκοπό τον διαχωρισμό του λαού σε δύο «Πολιτικά Ισότιμα» (αλλά πληθυσμιακά άνισα) κομμάτια που θα έπρεπε να συν-αποφασίζουν, έτσι ώστε να αποτραπεί η Δημοκρατία και να απαγορευθεί το Αναφαίρετο Δικαίωμα στην Αυτοδιάθεση.

Με αυτόν τον τρόπο, η

«πλειοψηφία ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας» αδρανοποιήθηκε, η Ένωση με την Ελλάδα παρεμποδίστηκε και η επίσημη επέκταση του ΝΑΤΟ μέχρι τη μεγαλόνησο, ανακόπηκε. Λόγω του τελευταίου, στο «αντιλαϊκό μέτωπο» Λονδίνου-Άγκυρας, προσχώρησε σιωπηλά και το δίδυμο Μόσχας-ΑΚΕΛ. Έτσι, το κεφάλαιο «Βάσεις» παραμένει κλειστό για τη Βρετανία, η Τουρκία αποκτά «πρόσβαση» στην ανατολική Μεσόγειο και η Ρωσία παρακολουθεί εκ του ασφαλούς μίαν «ενδοΝΑΤΟϊκή διαμάχη» που κρατά την Κύπρο εκτός ΝΑΤΟ. Το Δημοκρατικό Πολίτευμα ΔΕΝ εξυπηρετεί τα σχέδια κανενός από αυτούς, είτε αυτό εφαρμοστεί σε μια Απελευθερωμένη Κύπρο είτε ακόμα και σε μία «εδαφικά κουτσουρεμένη» Κυπριακή Δημοκρατία στη λύση «Δύο Κρατών»!

Με λίγα λόγια, πρωταρχικός στόχος του «αντιλαϊκού μετώπου» είναι να ΜΗΝ αποκτήσει ποτέ Κυριαρχία το Ελληνικό στοιχείο της Κύπρου. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με ένα Αντιδημοκρατικό Πολίτευμα (βλέπε ΔΔΟ), είτε να πάψει το Ελληνικό στοιχείο να είναι Πλειοψηφία (βλέπε «μεταναστευτικό»).

Η διαφορά της Βρετανικής προσέγγισης από την Τουρκική είναι ότι οι πρώτοι επιδιώκουν Μονιμότητα αυτού του αντιδημοκρατικού πολιτεύματος τύπου Απαρτχάιντ (ΔΔΟ), έτσι ώστε να μην μπορεί να ανοιχτεί ποτέ θέμα κυριαρχίας των βάσεων τους, ενώ οι Τούρκοι επιδιώκουν αυτό το «Πολίτευμα Συνδιαχείρισης της Εξουσίας» για να λειτουργήσει ως το όχημα προς την πλήρη τουρκοποίηση του νησιού.

Το κοινό σημείο μεταξύ τους είναι τα στάδια που ακολουθούνται από το 1957 και τα οποία είναι πιστή αντιγραφή της Μεθόδου Απαρτχάιντ:

1. Διάσπαση του λαού σε κοινότητες στη βάση Φυλετικών Διακρίσεων και απόδοση ξεχωριστών Πολιτικών Δικαιωμάτων.

2. Διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων και Εδαφικά.

3. Ξεχωριστή Ανάπτυξη (Separate Development).

4. Διαχωρισμένοι Αλλά Ίσοι (Separate But Equal).

Το πρώτο στάδιο επιτεύχθηκε με τον «Δικοινοτισμό» του Συντάγματος (Άρθρα 1 &2 και τις πρόνοιες για ξεχωριστές εκλογές, θέσεις και αξιώματα). Το δεύτερο στάδιο είχε ως αφετηρία την πραξικοπηματική «Τουρκανταρσία» του 1963-64 και ολοκληρώθηκε με την Εισβολή, την Κατοχή και τον βίαιο Εκτοπισμό του 1974.

Η «Ξεχωριστή Ανάπτυξη» (τρίτο στάδιο) αφορά στη δημιουργία τέτοιων υποδομών του Κατοχικού Καθεστώτος, που να του επιτρέπουν να λειτουργεί ως μία «αυτόνομη διοίκηση».

Ραχοκοκαλιά της «Ξεχωριστής Ανάπτυξης» είναι τα «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης». Αυτά περιέχουν σειρά αποφάσεων που με πρόσχημα την «άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων», αναβάθμισαν το ψευδοκράτος, το ενίσχυσαν οικονομικά και του έδωσαν πρόσβαση ακόμη και μέσα στις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποια βασικά εργαλεία του σταδίου αυτού είναι ο «Κανονισμός της Πράσινης Γραμμής για το Εμπόριο», η ένωση των συστημάτων Ηλεκτρισμού και Κινητής Τηλεφωνίας, η διάνοιξη οδοφραγμάτων που διευκολύνουν τη μετάβαση τουριστών στα κατεχόμενα και η δημιουργία σωρείας «Δικοινοτικών Τεχνικών Επιτροπών».

Οι τελευταίες καταπιάνονται με πολλά θέματα κοινωνικού χαρακτήρα, πολιτισμού, υγείας, παιδείας κ.α., προσδίδοντας έτσι στους εγκάθετους της κατοχικής Τουρκίας την εικόνα μιας καθόλα οργανωμένης «Κρατικής Διοίκησης».

Το τέταρτο στάδιο αφορά σε ένα μελλοντικό πολίτευμα «Συνδιαχείρισης της Εξουσίας», στο οποίο οι «Δύο Ξεχωριστές Κοινότητες» (στάδια 1&2) που «Αναπτύσσονται Χωριστά» (στάδιο 3), θα είναι «Πολιτικά Ίσες».

Όλα αυτά, χωράνε μέσα σε μία πρόταση: «Ομοσπονδία/ Συνομοσπονδία δύο ισότιμων κοινοτήτων/ κρατιδίων που θα ζουν πλάι πλάι». Αυτή ήταν η ΤουρκικοΒρετανική συνεννόηση από το 1957.

Το άγχος τώρα για τους Βρετανούς είναι ότι το τρίτο στάδιο («Ξεχωριστή Ανάπτυξη») παρατράβηξε χρονικά και υπάρχει ο κίνδυνος η Διεθνής Κοινότητα να «αναγνωρίσει» την «Κυριότητα» της Κυπριακής Δημοκρατίας στους Έλληνες της Κύπρου! Η «Κυριαρχία» των Βάσεων απειλείται κατά κύριο λόγο από αυτό! Ναι μεν θέλουν να αποφύγουν την ενσωμάτωση των κατεχομένων από την Τουρκία, όχι όμως γιατί κινδυνεύουν οι «Βάσεις» τους από μια τέτοια εξέλιξη αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα «κλειδώσει» την «Κυριότητα» της Κυπριακής Δημοκρατίας στους Έλληνες (οι οποίοι κάποια στιγμή θα επικαλεστούν την υπόθεση Μαυρικίου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης).

Ως αποτέλεσμα, η προσπάθεια τους είναι να φτάσουμε στο «τέταρτο στάδιο» το συντομότερο! Ο χρόνος κυλάει εναντίον τους αφού ο ρόλος της Κυπριακής Δημοκρατίας αναβαθμίστηκε επικίνδυνα, η Τουρκία παρεκτρέπεται του αρχικού σχεδιασμού και αν δεν βρεθεί η «χρυσή τομή» για το μοντέλο «Συνδιαχείρισης της Εξουσίας» το παιχνίδι θα χαθεί για αυτούς!

Με αυτά τα δεδομένα φαίνεται να εκφράστηκε (με «μαεστρικά» κεκαλυμμένη αμηχανία) ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής, σε μια συνέντευξη γεμάτη ψεύτικα μηνύματα προς την κάθε πλευρά, ότι «η άλλη πλευρά θα κάνει το βήμα», «άσχετα αν δεν το λέει», «στην ουσία το θέλει», «εμείς το έχουμε διαπιστώσει αυτό»… αφού δεν μπορούσε να βγει με ειλικρίνεια και να πει «σας παρακαλώ, ελάτε να τα βρείτε όπως εμείς θέλουμε, όπως εμάς μας βολεύει, γιατί η αλήθεια είναι ότι αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει»! Μετά από 20 χρόνια ελευθερίας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση πως να μας πείσουν ότι το μέλλον της Κύπρου είναι ο ρατσισμός και όχι η Δημοκρατία χωρίς φυλετικές διακρίσεις; Μετά από 50 χρόνια ατιμωρησίας πως να πείσουν την Τουρκία ότι το μελλοντικό κράτος πρέπει να λειτουργήσει για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα κυρίως της Βρετανίας και όχι τα δικά της;

Είναι πλέον απίστευτα δύσκολο για τους Βρετανούς, να βρουν τη λεπτή εκείνη γραμμή πάνω στην οποία θα ισορροπήσει το εκτρωματικό οικοδόμημα που δημιούργησαν στην Κύπρο.