Το θανατηφόρο και «οι ευθύνες», μια άλλη οπτική γωνιά

Πολλά ακούστηκαν, πολλά γράφτηκαν για τον άδικο χαμό του 17χρονου Αιμίλιου Ιωάννου· δικαίως. Η αδικία συγκλονίζει και, όπου περιλαμβάνει το σύστημα δικαιοσύνης στην Κύπρο, αφορά όλους μας. Ποιες και σε ποιους, όμως, αποδίδονται οι ευθύνες;

Ως νομικός, γνωρίζω πολύ καλά ότι το δίκαιο και η δικαιοσύνη, ως επί το πλείστον, δεν συνυπάρχουν. Το δίκαιο και η ηθική των πραγμάτων δεν είναι αντικειμενική. Ο καθένας, συμπεριλαμβανομένων της αστυνομίας, των Δικαστηρίων, των δικηγόρων, των μέσων μαζικής επικοινωνίας και των βουλευτών

που ψηφίζουν τους νόμους, ερμηνεύει την κατάσταση βάσει της δικιάς του ηθικής. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή δεν συμβαδίζει με όλων των υπολοίπων.

Το περιστατικό, αρχής γενομένης της 27ης Δεκεμβρίου 2007 και 4.45 π.μ., είναι απλό. Μία νεαρή κοπέλα, η 20χρονη Έφη Ηροδότου, όντας μεθυσμένη, βάζει τα χέρια της στο τιμόνι και ξεκινά να οδηγά. Υπολογίζει, φαντάζομαι, ότι θα φτάσει στον προορισμό της. Μπορεί να φτάσει στον προορισμό της. Έχει δυνάμεις (κατ’ ακρίβειαν υπερδυνάμεις) και μπορεί να ελέγξει τα πάντα.

Φτάνει στη διασταύρωση. Βλέπει το κόκκινο φανάρι. Δεν υπολογίζει σωστά. Νομίζει ότι προλαβαίνει, ότι προλαβαίνει να περάσει. Και πόσοι από εμάς δεν το έχουμε κάνει; Μία ή δύο φορές;

Δεν βλέπει όμως, τον νεαρό μοτοσικλετιστή. Ή τον βλέπει και τον αγνοεί. Συγκρούεται μαζί του και προχωρά. Αρνείται να πιστέψει ότι τον έχει κτυπήσει (πόσο μάλλον να πιστέψει ότι τον έχει σκοτώσει!). Αρνείται να διανοηθεί ότι, οι υπερδυνάμεις της, που λέγαμε προηγουμένως, την εγκατέλειψαν. Αρνείται να δει. Αρνείται να νιώσει. Αρνείται την πραγματικότητα.

Επιλέγει να διαφύγει. Ελπίζοντας, διακαώς, πως αυτό δεν έχει συμβεί. Έλα όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα;! Έχει συμβεί και αυτό δεν το αντέχει.

Στην προσπάθεια της να διαφύγει, ανακόπτεται από την αυτόπτη μάρτυρα του δυστυχήματος, η οποία στη συνέχεια θα μαρτυρήσει πρώτη στη δίκη εναντίον της. Και τι να σκέφτηκε άραγε η αυτόπτης μάρτυρας; Να το γράψω στη διάλεκτο: «Μα πού πάει τούτη; Εσκότωσεν το κοπελλούι και προχωρά; Εν την κόφτει;». Είναι αλήθεια άραγε ή η φαντασία μας οργιάζει; Ποιος ξέρει;

Το μόνο σίγουρο, ο Αιμίλιος Ιωάννου είναι νεκρός.

Η υπόθεση καταλήγει στο Δικαστήριο. Όλοι βάλθηκαν να την αθωώσουν. Οι γονείς της και οι κατ’ ισχυρισμό συνεργοί τους (εντός και εκτός Δικαστηρίων), πρώτοι πρώτοι, στο παιχνίδι της «δικαιοσύνης». Και το βάζω, ναι, σε εισαγωγικά. Δεν μιλώ για το Δικαστήριο. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου, έστω στην υστάτη, διέταξε επανεκδίκαση.

Αλλά οι γονείς; Οι γονείς τι παιχνίδι έπαιξαν; Υπολόγισαν, φαντάζομαι, ότι θα ήταν προτιμότερο για το παιδί τους, που υπέπεσε σε 1 λάθος ή 1 άτυχη στιγμή, να μην τιμωρηθεί. Να μην καταστραφεί η ζωή του!

Και τελικά τι έγινε; Τι κατάφεραν; Καταστράφηκε ή όχι;

Ψυχολόγος δεν είμαι. Το μόνο που ξέρω, όμως, μετά βεβαιότητας είναι ότι αυτό το μοιραίο λάθος, αυτή η άτυχη στιγμή (που να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, σε πόσους από εμάς έχει συμβεί; να οδηγήσουμε μεθυσμένοι στα 20 μας;) την έχει στιγματίσει για πάντα! Πώς μπορεί κανείς να το ξεχάσει; Από τη μια στιγμή στην άλλη, στέρησε τη ζωή σε ένα 17χρονο.

Μετά το πρώτο σοκ, όμως, θα μπορούσε να παραδεκτεί το έγκλημά της και να τιμωρηθεί, αναλόγως, από το Δικαστήριο. Με την τιμωρία αυτή, ίσως, να κατάφερνε σε κάποια φάση της ζωής της να ζήσει με τις τύψεις της. Να μπορούσε να συγχωρέσει τον εαυτό της.

Η μεταμέλεια της θα ήταν, άλλωστε, ελαφρυντικός παράγοντας. Όχι μόνο για το Δικαστήριο κατά την επιβολή ποινής, αλλά και για την ίδια.

Και ξαναλέω. Ψυχολόγος δεν είμαι. Αλλά, όταν ένα παιδί κάνει αταξία, ο γονιός πρέπει να το «τιμωρεί». Τιμωρία, όχι με τη σωφρονιστική έννοια της λέξης, αλλά με την έννοια του καθησυχασμού, της ασφάλειας, των ορίων. Το παιδί αντιλαμβάνεται ότι έκανε κάτι κακό, τιμωρήθηκε, τελείωσε. Η ασφάλεια που νιώθει, ανεκτίμητη.

Στα 20 της, βέβαια, δεν ήταν παιδί. Ενήλικας, με ευθύνες. Ανάληψη ευθύνης. Αυτό έπρεπε να γίνει! Όσο δύσκολο και να ήταν για το παιδί μέσα της, έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη. Να τιμωρηθεί. Να συνεχίσει να ζει.

Οι γονείς της, όμως, της το στέρησαν. Η ίδια το στέρησε από τον εαυτό της. Επέλεξαν ή επέλεξε. Ακόμα 1 λάθος.

Και τώρα τι;

Θα ζητήσει δικαιοσύνη από το σύστημα; Τα Δικαστήρια της Κύπρου; Να μην αναφερθώ δε, στα λαϊκά Δικαστήρια, που έστησε ο κόσμος. Αυτά που την καταδικάζουν με την εσχάτη των ποινών.

Θα ζητήσει δικαιοσύνη από τον εαυτό της;

Θα την βρει ποτέ;

*Σκέψεις διαβάζοντας την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου, η οποία εκδόθηκε κατ’ έφεση της απόφασης που αθώωσε την Έφη Ηροδότου, μεταξύ άλλων, για το αδίκημα της πρόκλησης θανάτου από αλόγιστη, απερίσκεπτη ή επικίνδυνη πράξη.

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com