Τα γιουσουφάκια του σουλτάνου

Το όραμα του Ταγίπ Ερντογάν να ολοκληρώσει ώς το 2023 τις συνταγματικές και άλλες μεταρρυθμίσεις, κατά τρόπον ώστε να καταστεί μέσα σε μια κατ' επίφασιν δημοκρατία ο απόλυτος Σουλτάνος, παραμένει ζωντανό. Στόχος του είναι όπως, 100 χρόνια μετά, εκθεμελιώσει τον Κεμαλισμό και επιβάλει τον νεο-οθωμανισμό.

Το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ήταν βολικό για τον Ερντογάν, εφόσον του δίδει την ευκαιρία να εξουδετερώσει κάθε μορφή αντίστασης. Δηλαδή το «παράλληλο» Κεμαλικό στρατιωτικό κράτος, εδραιώνοντας τον ίδιο ως καθολικό κυρίαρχο του παιχνιδιού. Και αντικαθιστώντας το στρατιωτικό με

το αστυνομικό κράτος.

Το εμπόδιο για τον Ερντογάν δεν είναι μόνο το στρατιωτικό βαθύ κράτος, που αφορά πέραν των στρατιωτικών και των δικαστικών και άλλους κρατικούς παράγοντες, τους οποίους ο Τούρκος Πρόεδρος θεωρεί ως κινηματίες, ασχέτως εάν είναι απειλή ή όχι. Πρόκειται για επιχείρηση σκούπα.

Το μεγάλο ζητούμενο και ο πονοκέφαλος για τον Ερντογάν είναι το Κουρδικό. Σε πολλά επίπεδα. Το πρώτο αφορά στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Κατά πόσον, δηλαδή, θα προχωρήσει σε εκλογές και να πετάξει τους Κούρδους εκτός, ώστε να εισπράξει την πλειοψηφία των δυο τρίτων, δηλαδή 367 έδρες από τις 550 για να προχωρήσει άμεσα σε μεταρρυθμίσεις, ή τις 330, ώστε να επιτύχει τους στόχους του μέσω δημοψηφίσματος.

Ακόμη όμως και αν ξεμπερδέψει με τους Κούρδους βουλευτές, το ερώτημα είναι τι θα κάνει με το PKK, με την πιθανή δημιουργία κουρδικής αυτόνομης περιοχής στη Συρία, καθώς και με αλλά εσωτερικά προβλήματα. Συναφώς εγείρονται τα εξής ερωτήματα: Θα γίνει ανεκτό ένα Σουλτανάτο, είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά, και αν ναι, σε ποιο βαθμό;

Αυτή η Τουρκία πώς μπορεί να είναι υποψήφιο κράτος της Ε.Ε.; Μήπως ο ίδιος ο Ερντογάν θα παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο εσωτερικών και εξωτερικών αντιπαραθέσεων; Διότι, δεν είναι μόνον οι Κούρδοι και οι Κεμαλιστές το πρόβλημα, αλλά και οι Αλεβίτες και ο Φετουλάχ Γκιουλέν. Θα τους «καθαρίσει» όλους; Και, πέραν τούτων, πρόβλημα είναι και η επεκτατική του πολιτική.

Όσο, δε, για το Κυπριακό και γενικά για το κομματικό μας κατεστημένο σε σχέση με την Τουρκία, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, ειδικώς οι κυβερνώντες και το ΑΚΕΛ. Οι αναλύσεις τους για την Τουρκία και τον Ερντογάν, καθώς και την κατάσταση στην περιοχή μας από το 2003 ώς σήμερα, έχουν αποδειχθεί εσφαλμένες. Και ειδικότερα στο θέμα της ασφάλειας και άλλων εξελίξεων.

Αφενός ο άτρωτος τουρκικός στρατός έχει τελικά τα χάλια του, αφετέρου η δική μας Εθνική Φρουρά είναι στην εντατική. Πώς θα αντιδρούσαμε εάν γινόταν εξαγωγή κρίσης, χωρίς Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Αποτρεπτική Ισχύ; Δεν είναι λοιπόν αχρείαστες οι ένοπλες δυνάμεις, όπως κάποιοι ισχυρίζονται. Και τα ισοζύγια δυνάμεων μπορούν να μεταβληθούν. Και τώρα τι θα κάνουμε στις συνομιλίες;

Με ποιον θα λύσουμε το Κυπριακό; Με τον Ερντογάν; Επί τη βάσει ποιας αξιοπιστίας; Με ποιες προοπτικές; Με ποια βάση; Ή μήπως θα τον αρπάξουν από τ' αφτί οι Αμερικανοί για να τον συνεφέρουν; Όταν ο Πρόεδρος ζήτησε από τη Βικτώρια Νούλαντ να ασκήσει πιέσεις επί της Άγκυρας για αλλαγή πολιτικής, αυτή εξερχόμενη του Προεδρικού είπε ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα των δυο Κοινοτήτων…

Άλλωστε, ο μέγας Σουλτάνος έχει πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί. Εμάς μας θεωρεί ήδη τσιφλίκι του και όσους εκ των ημετέρων επί μακρόν τον λιβάνιζαν για τη δημοκρατικότητά του και τις καλές του προθέσεις, τους εκλαμβάνει ήδη ως πολιτικά γιουσουφάκια στην αυλή του! Όπως και τον Μουσταφά Ακιντζί. Και τον κάθε Ακιντζί.

Διότι, μπορεί μεν να απέτυχε το πραξικόπημα στην Τουρκία, αλλά δεν σημαίνει ότι κέρδισε η δημοκρατία. Επί του παρόντος δεν υπάρχει ένδειξη για αλλαγή του στρατηγικού οράματος της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα γεγονότα περί του αντιθέτου ομιλούν. Για όσους θέλουν να ακούν και να βλέπουν…