Προσωπικότητα είναι αυτό που περισσεύει όταν αφαιρεθούν οι τίτλοι

Tο πολιτειακό αξίωμα είναι ύψιστη προσφορά στην πατρίδα και απόλυτη υποχρέωση προς την κοινωνία.

Παρ’ όλα αυτά τινές πολιτειακοί (υπερ)αγαπούν τις θέσεις μόνο για τα «ριάλια» και για την ματαιόδοξη προβολή. Βλέπουν την έπαλξη στο δημόσιο μετερίζι της πατρίδας ως «θέση» και όχι ως βαρύ φορτίο και ιερό καθήκον το οποίο δεν αποτιμάται εις χρήμασι.

Ητοι, κατεξευτέλισαν την σοφότατη ρήση: «η θέση πρέπει να ζητά τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος την θέση». Μάλιστα μέσα από τον πλούτο της Ελληνικής γλώσσας το

σύστημα εφευρίσκει παραπλανητικά ονόματα για την λέξη «μισθό» βαφτίζοντας τον ως «αντι-μισθία».

Κατ΄αρχήν οι μισθοί των πολιτειακών ναι πρέπει να τους εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση μέχρι όμως το όριο της λογικής και σε συνάρτηση βεβαίως με τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες της κοινωνίας πάντοτε σε συνδυασμό με τις οικονομικές καταστάσεις του κράτους ώστε να μήν προκαλούν. Δεν είναι δυνατόν ένας απλός άνθρωπος που λαμβάνει «τρεις και εξήντα» τον μήνα να πληρώνει φόρο για ένα «δεκατριάρι» αυτοκίνητο, την ίδια ώρα που ο πολιτειακός με υπερπολλαπλάσιο μισθό να είναι…αφορολόγητος για μια «τριαντάρα» λιμουζίνα διότι εξοργίζεται και ο Θεός.

Τινές δεν θέλουν να καταλάβουν ότι κράτος ΔΕΝ είναι δικό τους αμπέλι, αλλά κτήμα όλων των πολιτών, υπερήφανο απόκτημα μέσα από τους αγώνες του λαού μας κατά της αποικιοκρατίας. Συνεπώς όταν οι μισθοί αυτοί ξεπερνούν αστρονομικά τον μέσο όρο του μισθού των ανθρώπων μας τότε σαφώς δεν τους εκπροσωπούν, αφού απλά δεν είναι σαν και αυτούς.

Την δεκαετία του 80 και ίσως παλαιότερα, ελέχθη στα ψιλά του τύπου ότι τινές αξιωματούχοι είπαν στον πρόεδρο Κυπριανού ότι ξέρετε οι ανώτεροι υπάλληλοι σε μεγάλες ασφαλιστικές και σε τράπεζες παίρνουν πολλά λεφτά άρα και εμείς… Μα καλοί μου άνθρωποι, οι ιδιωτικές εταιρείες είναι εμπορικές επιχειρήσεις με απόλυτο σκοπό το κέρδος. Αρα καθόλου μα καθόλου δεν κολλά ο ανόητος αυτός συσχετισμός με την περίπτωση μας αφού οι δημόσιες πολιτειακές θέσεις είναι θέση μάχης στην πρώτη γραμμή με τεράστιο βάρος σταυρού μαρτυρίου. Είναι ύψιστη ανιδιοτελής προσφορά στην πατρίδα. Συνεπώς καλά κάνεις να τρέξεις και εσύ να γίνεις ασφαλιστικός υπάλληλος ή τραπεζικός υπάλληλος διότι με αυτά που λες βρίζεις την ιερή πολιτειακή θέση και έκδηλα φαίνεται ότι δεν κάμνεις για την δημόσια αυτή θέση που κακώς τώρα κατέχεις.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν βαθειά συνειδητοποιήσει αυτό το θέμα, εξ ού και η κορυφαία κατά την άποψη μας απόφαση της εκκλησίας του δήμου των Αθηνών αφού οι δέκα στρατηγοί (κάθε μέρα αναλάμβανε ένας στρατηγός) αμοίβοντο με λιγότερα χρήματα από τους κατώτερους από αυτούς αξιωματικούς του στρατού με το μεγαλειώδες σκεπτικό της εκκλησίας του δήμου: «η θέση του στρατηγού είναι έπαλξη προσφοράς στην πατρίδα και όχι αιτία αποκόμισης οικονομικού οφέλους.»

Αξίζει στο σημείο αυτό να τιμήσουμε τον Αθηναίο στρατηγό Μιλτιάδη ως συνδεόμενο θέμα.

Το 490 π.Χ. όταν θα εγένετο η μάχη του Μαραθώνα, ο ένας εκ των δέκα στρατηγών ο Μιλτιάδης, δεν είχε σειρά εκείνη την μέρα να διοικήσει τον στρατό των Ελλήνων. Όμως παρακάλεσε τον άλλο της βάρδιας εν υπηρεσία συνάδελφο στρατηγό να του δώσει την δική του σειρά. Ο άλλο στρατηγός δέχτηκε και έτσι ο Μιλτιάδης διοίκησε τις 11.000 στρατό των Ελλήνων έναντι των 100.000 Περσών πετυχαίνοντας την ουσιωδέστερη νίκη στην ιστορία του πλανήτη: ανέκοψε στον Μαραθώνα την πορεία των Περσών προς την Ελλάδα και Ευρώπη.

Σημείωση: σήμερα το ένα τμήμα και το ένα υπουργείο όχι μόνο δεν ζητά να ανταλλάξει θέση όπως τον Μιλτιάδη με σκοπό να εκτελέσει δημόσιο καθήκον ώστε να βοηθήσει την πατρίδα, αλλά δεν εκτελεί καν τα δικά του νομίμως διατεταγμένα και άμεσα καθήκοντα, λέγοντας «μα αυτό δεν είναι αρμοδιότητα μας, εν τους άλλους…».

Το μεγαλείο των προγόνων μας πάντοτε επίκαιρο και πάντοτε υπαρκτό στις ψυχές μας, ας μας φωτίσει, ας μας παραδειγματίσει και ας καθοδηγήσει τα βήματα μας σήμερα.

Ας αναλύσουμε την έννοια σύνταξη…

Η σύνταξη των κοινωνικών ασφαλίσεων νομικά είναι μια σύμβαση της κοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους, με εντεταλμένο εκτελεστή το κράτος ώστε οι εν επαγγελματική ενεργεία άνθρωποι να βάζουν χρήματα στο συγκεκριμένο ταμείο όμως με την επέλευση του συντάξιμου ηλικιακού ορίου οι όροι να αντιστρέφονται και πλέον το κράτος με την σειρά του να αντικαταβάλλει σ΄αυτούς αυτά τα χρήματα που βάσει της κοινωνικής συμφωνίας προηγουμένως έλαβε.

Η σύνταξη με την ακριβή εσωτερική και ηθική της έννοια είναι η έκφραση αγάπης και ευγνωμοσύνης από την πλευρά των εν επαγγελματική ενεργεία γενεών προς την παρελθούσα γενεά η οποία έκτισε αυτό που εμείς σήμερα έχουμε. Ετσι το κράτος ως εντολέας των πολιτών παρέχει κάποια χρήματα στους απόμαχους του μεροκαμάτου γέροντες ώστε να ζούν αξιοπρεπώς (όσο γίνεται δηλαδή).

Συνεπώς η σύνταξη με την πρωταρχική της έννοια και στην βασική της φιλοσοφική αποστολή έχει να κάνει με τους απόμαχους και τα γηρατειά.

Πέραν όμως των γηρατειών η «σύνταξη» βεβαίως ενεργοποιείται

- για ανθρωπιστικούς λόγους ώστε να βοηθήσει τους συμπολίτες μας ανεξαρτήτως ηλικίας οι οποίοι ταλαιπωρημένοι από προβλήματα υγείας λαμβάνουν μέσα από την «σύνταξη αναπηρίας/ανικανότηταςκ.λ.π βοηθήματα» στήριξης από την κοινωνία

- με την «σύνταξη χηρείας» όταν η κοινωνία λέει «σας στηρίζω στα δύσκολα» προς τους συμπολίτες μας εκείνους που χάνουν τους ανθρώπους τους.

Ας έρθουμε στα δύσκολα:

Οταν κάποιος πολιτειακός της νομοθετικής/εκτελεστικής λειτουργίας ευδοκίμως αποχωρήσει λαμβάνει λέει ειδική βουλευτική σύνταξη/υπουργική σύνταξη/πολιτειακή προεδρική κ.λ.π.

Αυτή λοιπόν η ειδική «βουλευτική/υπουργική/πολιτειακού αξιωματούχου, σύνταξη» ΔΕΝ έχει καμία σχέση

ούτε με το γήρας

ούτε με την ανικανότητα λόγω προβλημάτων υγείας

ούτε και με την χηρεία.

Ποιά η λογική της σύνταξης αυτής. Ποιό το σκεπτικό της;

Η λογική είναι ότι αν π.χ. ο «Α» βουλευτής ή ο «Β» υπουργός αποχωρήσει από την θέση προσφοράς στην κοινωνία ναι, να μπορεί στην πορεία να ζεί αξιοπρεπώς. Και αυτό διότι ο άνθρωπος αυτός ήταν βουλευτής/υπουργός/πολιτειακός αξιωματούχος και δεν μπορεί η κοινωνία μας τώρα που αποχώρησε από το δημόσιο καθήκον να τον περιφρονήσει. Πρέπει να έχει ένα ανεκτό οικονομικό επίπεδο και ναι, να συνεχίσει να ζει αξιοπρεπώς.

Μέχρι εδώ συμφωνούμε διότι αν π.χ. ο άνθρωπος αυτός απόλυτα αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στο δημόσιο καθήκον του, τώρα με την αποχώρηση του δεν έχει ήδη κτισμένο τίποτα ώστε να μπορεί να ασκήσει κάποιο επάγγελμα, ή έχει απωλέσει με την απουσία του από το «παζάρι» τον κύκλο εργασιών/ πελατών ή δεν έχει στην πάντα αποταμιεύσεις

ε τότε ναι, η κοινωνία δεν μπορεί να έχει «πετάμενο» αυτόν τον άνθρωπο σε οικονομική δίνη με καταρρακωμένη την προσωπικότητα μέσα από τυχόν οικονομική ανέχεια.

Συνεπώς ναι, θα πρέπει η κοινωνία από σεβασμό και στην θέση και στην προσφορά του να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή(οικονομικά) στον άνθρωπο αυτό αφού την προηγούμενη πολιτειακή του θέση εξακολουθεί τιμητικά να την φέρει και θα την φέρει ες αεί προσφωνούμενος ως «βουλευτής» ή ως «υπουργός» ή ως «πρόεδρος». Να μήν πάθουμε δηλαδή όπως τον Βελισσάριο, τον μεγαλύτερο, ικανότερο και λαμπρότερο στρατηγό αληθινό φύλακα του Βυζαντίου, ο οποίος κυριολεκτικά έφαγε την ζωή του σε εκστρατείες κατά των Δυτικών βαρβάρων και τον οποίο όμως ο Ιουστινιανός άφησε να πεθάνει στον δρόμο τυφλός και ζητιανεύοντας. Ούτε όπως την Μαντώ Μαυρογένους που πέθανε πάμτωχη και ξεχασμένη, ούτε και όπως τον Νικηταρά που πέθανε ακριβώς όπως ο Βελισσάριος - τυφλός και ζητιανεύοντας.

Όμως:

Αν ο συγκεκριμένος πρώην πολιτειακός αξιωματούχος με την αποχώρηση του από τα καθήκοντα του αποδεδειγμένα φαίνεται να κατέχει καλή δουλειά με καλές απολαβές ή αποδεδειγμένα βρίσκεται σε καλή οικονομική κατάσταση με καταθέσεις, ακίνητα κ.λ.π. τότε προς τί η βουλευτοϋπουργική σύνταξη; Τί θα εξυπηρετήσει η σύνταξη αυτή πέραν από την απληστία και την άρρωστη πλεονεξία;

Συνεπώς τα χρήματα αυτά αδίκως θα τα λαμβάνει, χωρίς κοινωνική εντολή, απλά για να ζει πολυτελέστερα, την στιγμή που κάλλιστα μπορούν να δοθούν σ΄αυτούς τους ανθρώπους που ζούν ανάμεσα μας και ναι, έχουν πραγματική ανάγκη τα χρήματα αυτά.

Συμπέρασμα:

ΥΠΟΒΟΛΗ/ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ των πολιτειακών να κατατίθεται από τα πρόσωπα αυτά εμπεριστατωμένη και πλήρης κατάσταση οικονομικών στοιχείων με την συνολική οικονομική τους εικόνα. Αν η εικόνα αυτή (εισόδημα, τραπεζικές καταθέσεις, ακίνητα, απολαβές από ακίνητα, και άλλα στοιχεία) ξεπερνά ένα ποσό το οποίο μετά από κοινωνική συναίνεση θα καθοριστεί (εισηγούμαστε το ποσόν των 20.000 ετησίως και να ας μην φανεί σε κανένα συμπολίτη μας υπερβολικό) το οποίο είναι και πολύ υψηλό/αστρονομικά υψηλό, διότι υπάρχουν συνάνθρωποι μας που αμείβονται με 500 Ευρώ μηνιαίως και ζουν μάλιστα ολόκληρη οικογένεια δηλαδή με 6.000 ετησίως και,

ας προσπαθήσουν συνεπώς τινές εκ των πρώην πολιτειακών – απλά για να καταλάβουν τι γράφουμε – να μπούν έστω φανταστικά, έστω εικονικά για λίγες στιγμές στην θέση των ανθρώπων αυτών,

τότε λοιπόν ΝΑ ΜΗΝ δίδεται σύνταξη.

Εξ άλλου ο έλεγχος στοιχείων ΗΔΗ συμβαίνει, ως ήδη εν ενεργεία τακτική αφού για να δοθούν μερικά σεντ σε φτωχούς συνταξιούχους πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να υποβάλουν ούκ ολίγα στοιχεία. Γιατί δηλαδή αυτή η διαδικασία αυτή να μήν ισχύσει και στην περίπτωση που εξετάζουμε δηλαδή τους πρώην πολιτειακούς; Και αν τυχόν αυτό, το βρούν οι συγκεκριμένοι ως υπερβολικό ή «άδικο» μέτρο τότε γιατί προηγουμένως το ψήφισαν/εφάρμοσαν για την περίπτωση αυτή των ως άνω φτωχών συμπολιτών μας; Μήπως επειδή ήταν «για τους άλλους» και όχι «για μας»;

Ερώτηση:

ποιός ο κοινωνικός σκοπός για έναν πρώην βουλευτή ή υπουργό ή πρόεδρο πολύ ευκατάστατο άνθρωπο (π.χ. λογιστή, δικηγόρο, εκπαιδευτικό, γιατρό) αφού η ζωή και η τύχη ήδη τον ευνόησε χαρίζοντας του πλούτο να λαμβάνει και από πάνω πολιτειακή σύνταξη όταν άλλοι λιγότερο τυχεροί συνάνθρωποι μας δεν έχουν να φάνε;

Τί εξυπηρετεί αυτή η σύνταξη πέραν από το να εξευτελίζει τον ίδιο τον άνθρωπο αυτό και κατ΄επέκταση να αυτοεξευτελίζεται διότι αποδέκτηκε αυτά τα χρήματα;

Συνεχίζοντας τον συλλογισμό αυτό καταλήγουμε ότι αυτός ο εξευτελισμός ετεροχρονισμένα και αναγωγικά επιστρέφει προς τα πίσω ήτοι

προς τις στιγμές της υπηρεσίας του ανθρώπου αυτού ώστε καταληκτικά ακυρώνοντας και μηδενίζοντας την προσφορά του αφού η τωρινή του κατάσταση και η τωρινή του συμπεριφορά διαλαλεί πως ότι έκαμε τότε το έκαμε για τα ριάλια της σύνταξης άρα η προφορά του ήταν εξ υπαρχής μολυσμένη με το στοιχείο της ιδιοτέλειας αφού δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ποτέ ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Αν λεχθεί ότι η βουλευτοϋπουργική/πολιτειακή σύνταξη αποτελεί «χαριστική αμοιβή» -βλέπε πλάγια/υπόγεια αμοιβή - (οι επιτήδειοι μπορούν να βρούν χίλιες επιτήδειες λέξεις) για το συγκεκριμένο πολιτειακό άτομο τότε τα πράγματα γι΄αυτούς θα είναι ηθικά χίλιες φορές χειρότερα, διότι απλά η προσφορά στην πατρίδα

δεν αμείβεται,

δεν πληρώνεται και

δεν επιστρέφεται σε χρήματα.

Και αυτό διότι η βουλευτοϋπουργική/πολιτειακή/προεδρική θέση είναι έντιμη, ανιδιοτελής και μέσα από ψυχής ύψιστη προσφορά στην πατρίδα και όχι αιτία αποκόμισης οικονομικού οφέλους.

Εν κατακλείδι

Αρα ας μην μας περιπαίζουν κάποιοι …μεγαλόψυχοι της παρέας του συστήματος. Αν τυχόν αισθάνονται την επιθυμία να δίδουν «χαριστικές αμοιβές» στην παρέα, τότε-

α) ας εξαντλούν την μεγαλοψυχία τους παρέχοντας τις με δικά τους χρήματα και όχι με τα χρήματα της κοινωνίας.

β) ας τις παραχωρήσουν σε ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας π.χ στους λήπτες Ε.Ε.Ε., στους ασθενείς, στους άτυχους και ναυαγούς της ζωής, δηλαδή σε όλους αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, αυτοί οι άνθρωποι έχουν απόλυτη ανάγκη τις «χαριστικές» αυτές παροχές.

Ας μήν διαφεύγει καλοί μας συμπολίτες ούτε δευτερόλεπτο από την σκέψη μας, ότι αυτές ειδικά τις στιγμές που διανύουμε στην πατρίδα μας υπάρχουν άνθρωποι που κυριολεκτικά δυσπραγούν και αυτό εξ αιτίας του εγκληματικού συστήματος και της συνδεόμενης εγκληματικής προσπάθειας να στεριωθεί η καταραμένη «νέα τάξη πραγμάτων».

Συνεπώς ας μήν βρίζουμε και ας

μήν προκαλούμε τους ανθρώπους μας…

«Το χρήμα και η εξουσία δεν φθείρουν – αποκαλύπτουν»

*Ο Χρίστος Π. Σάββα είναι Στρατιωτικός μελετητής, Ιστορικός αναλυτής, Συγγραφέας και δικηγόρος.

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com