Πώς μπήκε ο εχθρός στην Κερύνεια στις 22 Ιουλίου 1974

Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της Ελλάδος και δεν μπορεί να πάρει την υπογραφή του πίσω

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όπως λέει και η ονομασία της περιοχής της απόβασης το «Πέντε Μίλι»(Καραβά) απείχε πέντε μίλια από την Κερύνεια ήτοι 5χιλ.Χ1.609μ.= 8.048μ. δηλαδή οκτώ χιλιόμετρα Δυτικά της Κερύνειας.

Και όμως-

παρά την προδοσία, από τις 20 Ιουλίου μέχρι την 22αν Ιουλίου,ο εχθρός ΔΕΝ κατάφερε να διανύσει ΠΕΝΤΕ ολόκληρα μίλια σε ΤΡΕΙΣ μέρες για να φτάσει στην Κερύνεια.

Και αφού δεν έφτασε στην Κερύνεια ΔΕΝ ΣΥΝΕΝΩΘΗΚΕ το προγεφύρωμα με τον θύλακα Κιονελι μέσω της διάβασης του Αγίου Ιλαρίωνα.

Το ιστορικό συνένωσης του προογεφυρώματος είναι απόλυτα πονεμένο και θρήνος των Ελλήνων χειρότερο και από την Κερκόπορτα των τειχών της Πόλης των Ελλήνων.

Οι από το πρωί της 20ης Ιουλίου λιγοστές αποβαβασθείσες Τούρκικες δυνάμεις για  τρείς μέρες και τρείς  νύκτες εβάλλοντο στην περιοχή αποβάσεως από την Εθνική Φρουρά από -

το 251 Τάγμα πεζικού του ήρωικού αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη,

το 281 Τ.Π.

το καμάρι η «Ελίτ» της Εθνικής Φρουράς το μηχανοκίνητο(μοναδικό) τάγμα πεζικού το θρυλικο 286Μ.Τ.Π.

το 316Τ.Ε.

και ειδικά από τους αετομάτηδες «πυροβολικάριους» της 182 Μ.Π.Π.

Ελληνες

είναι τόσο αληθινό που μοιάζει με ψέμα:

ο εχθρός έχασε…

Μην ακούτε μίζερες κουβέντες από τινές (ελάχιστους)μίζερους έστω και μαχητές οι οποίοι διηγούνται την δική τους «μικροϊστορία». Διηγούνται απλά αυτό που οι ίδιοι έζησαν στο δικό τους συγκεκριμένο πολεμικό σημείο: τα «πολεμικά σημεία» όμως αυτά  ήταν χιλιάδες και η ιστορία δεν γράφεται στο επίπεδο των «μίκρο»(έστω και αν ακόμη και αυτά λαμβάνονται υπ΄όψιν από την ιστορία) αλλά  στο επίπεδο των χιλιάδων «μάκρο» αφού μόνο όλα αυτά στο σύνολο τους μαζί συγκροτούν την πραγματική ιστορία.

Για παραδειγμα: αν ο «Α» μαχητής έζησε και βίωσε μια όντως κακή μάχη ήττας τότε αυτό τί σημαίνει; Οτι όλες οι άλλες χιλιάδες μαχητές ήταν και αυτοί σε κατάσταση ήττας όπως αυτόν του παραδείγματος;  Ασφαλώς όχι. Επομένως κάθε περίπτωση εξετάζεται στο δικό της ατομικό επίπεδο και μετά εντάσσεται ανάλογα με τον βαθμό και τα αποτελέσματα της βαθμίδα της συμβολής στην ολική καταγραφή της ιστορίας. 

Στις 22Ιουλίου 1974

 Ο

εχθρός επεξεργαζόταν σχέδιο απαγκίστρωσης και επιστροφής στην Τουρκία.

Ελληνες το παιγνίδι για την Τουρκία χάθηκε - και για να πείσουμε και τους τελευταίους επιφυλακτικούς για την αλήθεια: ο Ντεκτάς με αγωνιώδεις κλήσεις προς τους συμμάχους του Εγγλέζους των Βάσεων Επισκοπής Ακρωτηρίου τους ικέτευε να στείλουν ελικόπτερο στο Κιόνελι να τον παραλάβει…       

Οι δυνάμεις του κακού εξαγριώθηκαν.

Επρεπε να γίνει κάτι.

Τί ήταν όμως το κάτι;

Το «κάτι» ήταν παλιά συνταγή που τώρα ήταν ηλικίας δέκα ετών.

Ηταν η συνταγή του Αυγούστου του 1964 με τον θύλακα στα Κόκκινα: τότε τα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης «Μάρμορ Χάρικτον» της 21ης Ε.πιλαρχίας ΑΝ.αναγνωρίσεως της Εθνικής Φρουράς με εύψυχα και άριστα εκπαιδευμένα πληρώματα κυριολεκτικά μεθ’ ορμής ακαθέκτου έμπαιναν στον θύλακα για απλή κατάληψη και τυχόν (αν εχρειάζονταν) εκκαθαρίσεις.

Όμως

τα «Μάρμορ Χάρικτον» διετάχθησαν να σταματήσουν διότι υπήρξε κατάπαυση του πυρός λέει με ψήφισμα λέει του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ. Και το πέτυχαν: ο θύλακας Κοκκίνων με έστω και  μερικές εκατοντάδες μέτρα παραθαλάσσιο μήκος παραμένει εκεί «σημείο» για να μας προσβάλλει την εθνική αξιοπρέπεια  και για να πάμε από Αγία Μαρίνα-Πωμό στον Κάτω Πύργο να αναγκαζόμαστε να κάνουμε «πογύρι» μισής μέρας. Ντροπή.

(Παρένθεση : να καταγράψουμε αυτό που η ηγεσία και το σύστημα μας, μας το αποκρύπτει για τα Κόκκινα, ότι την επομένη μέρα κατάπαυση του πυρός δηλ. στις 9/8/1963 ο Ντεκτάς μέσα στον θύλακα Κοκκίνων ηττημένος  με τις χιλιάδες νεκρούς εκ Τουρκίας στρατιώτες και Τ/Κ στασιαστές συγκεντρωμένους να αποσυντίθενται, ειδοποίησε τον κοινοτάρχη και την αστυνομία Κάτω Πύργου καθώς και τον επικεφαλής των εκεί δυνάμεων του ΟΗΕ Σουηδό ταγματάρχη, ότι ήθελε ο άνθρωπος να παραδοθεί αλλά-

αλλά το Γενικό επιτελείο της Εθνικής Φρουράς άρα κατά λογικό/νομικό/στρατιωτικών κανόνων τεκμήριο η προδοτική μας κυβέρνηση περιφρωνώντας τους φρικτότατα καμένους από τις  «τεσταρισμένες» για επόμενη χρήση στο Βιετνάμ εμπρηστικές βόμβες «Ναπάλμ» Πολεμίτες (τους θρυλικούς εθελοντες του -ιερού- λόχου Πολεμίου από το ηρωοτόκο Πολέμι Πάφου) και τους ηρωϊκούς στρατιώτες μας τακτικούς και επίστρατους αλλά και πολίτες,  που έδωσαν  την ζωή τους στην εξάλειψη του θύλακα/λεχθέντος στρατιωτικά και ως εν δυνάμει προγεφυρώματος Κοκκίνων μέχρι και το Σελάϊ Ντάππι και την Μασούρα απάντησε ως εξής : «όχι, δεν θα δεχθούμε την παράδοση διότι ο πόλεμος τελείωσε χτες» χάνει την λογική του ένας εχέφρων άνθρωπος…

Επανερχόμενοι- όταν οι Τούρκοι βρίσκονται σε κίνδυνο χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται(αγαπούν)   τον ΟΗΕ: μαγική λέξη «εκεχειρία», ειρήνη  ξέρετε(όταν μας συμφέρει)  ώστε να ανασυνταχτούμε να δούμε  τι θα κάνουμε.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού μας ας δούμε αυτό το θέμα με στρατιωτική γνώση όχι του επιπέδου της «α.δι.σ.πο.» = ανωτάτης διακλαδικής σχολής πολέμου,

αλλά της πρώτης δημοτικού του χωρίου του γράφοντος: μα είναι δυνατό μια χώρα επιτεθέμενη σε άλλη χώρα με ναυτικό, αεροπορία και στρατό να ζητήσει ή ακόμη και να αποδεχτεί ποτέ εκειχειρία αν κερδίζει αυτόν τον πόλεμο; Μα αφού  αυτό θα δώσει την ευκαιρία στον αμυνόμενο να ανασάνει και να ανασυνταθχεί ενώ συνάμα ο ίδιος ο επιτιθέμενος θα παραμείνει «ξεκρέμαστος» και εντελώς εκτεθειμένος σε μια ξένη χώρα.

Και όμως η Τουρκία αυτό ζήτησε από τους συμμάχους της.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται: Την 22αν Ιουλίου 1974 , μετά τις 4.00 το απόγευμα, ο εχθρός εκμεταλλευόμενος την προ ολίγων λεπτών εκεχειρία με διαταγή λέει του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ και αφού τα 25 λιβρα κανόνια των 87,6΄΄ με βεληνεκές 12.250μ. της 182 Μ.Π.Π. και τα πυροβόλα  75΄΄ με βεληνεκές 7.500μ.  της 198Π.Ο.Π. ηλιθιωδώς και παρανόμως παραβιάζοντας τους νόμους της Κύπρου για υπεράσπιση του εδάφους της πατρίδας έπαυσαν να βάλλουν και η μεν 182Μ.Π.Π. πήγε Καπούτι(30χιλ.μακριά) και η δε 198Π.Ο.Π. Καλιάνα (70χιλ μακριά) εισέρχεται απρόσβλητος και παντελώς ελεύθερος στην Κερύνεια κάνοντας «Πύρρειο νίκη».

Ηδη μετα από τρείς μέρες αγώνα  οι απώλειες του εχθρού ήταν βαρύτατες:

δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες (35.000) και κατά αξιόπιστες μαρτυρίες συμπεριλαμβανομένου και του πρώτου αποβιβασθέντος διοικητού των αποβατικών δυνάμεων, συνταγματάρχου Καραογλάνογλου, τον οποίο εκτέλεσε εν ψυχρώ ο αμέσως κατώτερος, του ιεραρχικά, ο υποδιοικητής του διότι δείλιασε. Οι ίδιοι  λένε ότι ο Καραογλάνογλου κτύπηθηκε το βράδυ της 20ης Ιουλίου από βολή αντιαρματικού (Μπαζούκα)της Εθνικής Φρουράς. Εμείς συνυπολογίζοντας  τα δεδομένα, τα γεγονότα και βεβαίως τις εξ αντικειμένου οπλικές/τεχνικές πραγματικότητες συμφωνούμε με τις ως άνω μαρτυρίες απορρίπτοντας τον ισχυρισμό της άλλης πλευράς. Ας το αναλύσουμε για να βρούμε την αλήθεια: το βράδυ της 20ης Ιουλίου 1974 το αρχηγείο ενόπλων δυνάμεων Α.Ε.Δ. διέταξε την Εθνική Φρουρά όπως «εξαλείψη τα εκατέρωθεν της Κυρήνειας εχθρικά προγεφυρώματα». Το προγεφύρωμα ένα μόνο ήταν στα Δυτικά στο « Πέντε Μίλι» και όχι εκατερωθεν δηλαδή και Δυτικά ας πού Καράκουμι, Αγιος Αμβρόσιος. Η συγκεκριμένη ιστορία με τον Καραογλάνογλου εντάσσεται χρονικά στην χρονική διάρκεια της αντεπίθεσης της Εθνικής Φρουράς το βράδυ της 20ης Ιουλίου.

Πράγματι εκτελώντας την διαταγή του ΑΕΔ η Εθνική Φρουρά περί της 2.00 το πρωϊ προς 21 Ιουλίου 1974 η Εθνική Φρουρά εκτέλεσε εκ Δυσμών (το 251Τ.Π. δεν ήταν στην δύναμη αυτή διότι απλά βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά της απόβασης στα Ανατολικά) την διαταγή του Α.Ε.Δ με τα τρία ηρωικά τάγματα πεζικού: το 281Τ.Π. το 286   Μ.Τ.Π. και το 316Τ.Ε. στην ορμή τους δεν προσέγγισαν όμως σε απόλυτο βάθος (πιθανότατα λόγω θέματος υποστήριξης από πυροβολικό) μέχρι και την διοίκηση του εχθρού. Επομένως αν προσέγγιζε η Εθνική Φρουρά στα 250-300 μέγιστο 500 μέτρα που είναι το μέγιστο της δραστικής βολής(εμβέλειας) του αντιαρματικού εκτοξευτή τύπου «μπαζούκα» όλα θα τελείωναν, δεν θα υπήρχε τίποτα, απλά το προγεφύρωμα θα εξαλείφετο εξ άπαντος από την στιγμή εκείνη.

60 πολεμικά αεροσκάφη από τα 90 που συνολικά διέθετε (μαχητικά τύπου Εφ) και ενός μεταγωγικού Σε 130ολόκληρος ο αποβατικός στόλος,τρια  αντιτορπιλλικά πλοία, «Κοτσιάτεπε» , «Αντάτεπε» και «Φεβζή Τσιακμάκ»δεκάδες άρματα  μάχης τύπου Μ.47, Μ.48,δεκάδες τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού Τ.Ο.Μ.Π. τύπου  Μ.113, καιτεράστιες απώλειες πολεμικού υλικού,

Με την είσοδο τους όμως το απόγευμα στην Κερύνεια τους περίμενε το «πανταχού παρόν» 251Τ.Π.    με τον τρίτο λόχο.

Μάχες στην πόλη της Κερύνειας.

Το 251 Τ.άγμα Π.εζικού παρά την Παναγία την Γλυκιώτισα στην Κερύνεια ήταν η στρατιωτική μονάδα πεζικού της Εθνικής Φρουράς η οποία εφάπτετο γεωγραφικά του χώρου απόβασης και όπως ήταν φυσικό η ιστορία των Ελλήνων την έταξε τις στιγμές εκείνες να δώσει τον αγώνα του έθνους.  

Επάρκεια/χορηγία/δυνατότητα χορηγίας πυρομαχικών: μεγάλο στρατιωτικό κεφάλαιο. 

Πολλές μάχες ηρωϊκά κερδισμένες χάθηκαν λόγω έλλειψης και μή ανεφοδιασμού με πυρομαχικά. Το 251Τ.Π. όμως κατάφερε μέχρι τις 12.00 το μεσημέρι της 20ης Ιουλίου 1974 παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της Τούρκικης αεροπορίας να βγάλει όλα τα πυρομαχικά από το στρατόπεδο. Τιμή και δόξα στον έφεδρο στρατιώτη Γεώργιο (Κόκο) Οράτη συγχωριανό του γράφοντος από την Βασίλεια – Βαβυλά Κερύνειας. Ο Γιώργος Οράτης χειριστής/σκοπευτής ενός δίδυμου αντιαεροπορικού πυροβόλου «0.50» (πενηντάρι) μέσα στο στρατόπεδο μαζί με  ακόμη ένα δίδυμο στην άλλη πλευρά του τάγματος από τις έξι το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, για έξι ολόκληρες ώρες ασταμάτητα βάλλοντας κατά των Τούρκικων αεροπλάνων  μέχρι και τις 12.00 το μεσημέρι κατάφερε να μην αφήσε ούτε και ένα αεροπλάνο να προσεγγίσει με σκοπό να πλήξει τις αποθήκες τών πυρομαχικών του στρατοπέδου ή να εμποδίσει τους στρατιώτες που φόρτωναν τα πυρομαχικά ώστε να καλύψουν τις ανάγκες του τάγματος. Μέχρις τις 12.00 και η τελευταία σφαίρα βγήκε από το τάγμα. 

Ο ήρωας Παύλος Κουρούπης - διοικητής του 251Τ.Π.

Μέσα στην πόλη της Κερύνειας ο 3ος λόχος του 251 Τ.Π. που έδρευε παρά στο στάδιο Πράξανδρος δίδει τον δικό του αγώνα της τιμής και της αρετής του στρατού των Ελλήνων μαχόμενος με τους στρατιώτες του ηρωϊκά κατά του εχθρού. Στις φλέβες του βιολογικού σώματος του διοικητού και των παιδιών του με ορμή μαζί με το αίμα του κυλά  το πάθος για την υπεράπιση της πατρίδας.

Στις σκληρές αυτές μάχες παρά το γήπεδο του Πραξάνδρου χάνονται τα βιολογικά ίχνη του εξ Ελλάδος λιονταρόψυχου διοικητού του 251 Τ.Π., αντισυνταγματάρχου πεζικού Παύλου Κουρούπη όχι όμως και η αθάνατη Ελληνική του ψυχή. Προηγουμένως ο Κουρούπης θρήνησε τον καλύτερο του αξιωματικό, τον εξ Ελλάδος νεαρό ηρωϊκό υπολοχαγό πεζικού Ν. Κατούντα κάπου μεταξύ της παραλίας Γλυκιώτισσας και του παράνομου στασιαστικού θύλακα Τέμπλου. Ο ήρωας αντισυνταγματάρχης Κουρούπης μάχεται τώρα ηρωϊκά μαζί με τον υποδιοικητή του, τον ταγματάρχη πεζικού Κ. Τσάκα και κρατώντας ένα Ρωσσικό τυφέκιο Καλασνίκωφ, ολόρθος παρέμεινε απέναντι στον εχθρό για να καλύψει ομάδα καταδρομέων.

Ο γίγαντας Κουρούπης τίμησε τον όρκο που έδωσε στην σχολή των ευελπίδων  όταν με ταπεινή υπερηφάνεια παραλάμβανε το σπαθί της αποφοίτησης του από τον βασιλιά των Ελλήνων και τώρα με θαυμασμό η ιστορία τον κάλεσε να εισέλθει και να λάβει τιμητικότατη θέση στο πάνθεο των ηρώων.

Όμως το υπηρεσιακό αυτοκίνητο του Κουρούπη ένα «Μάνζτα» χρώματος λευκού ήταν ακόμη εκεί.

Ο στρατιώτης οδηγός του διοικητικού «Μάζτα» προφανώς νεκρός, ήταν πεσμένος με το μισό του σώμα μέσα στο αυτοκίνητο και από την μέση και πάνω μέσα στον δρόμο. Ο οδηγός ενός από τα (μόνο) πέντε εχθρικά άρματα που εισήλθαν στην Κερύνεια (κατόπιν αδείας της πλευρά μας με την εγκληματική αποδοχή κατάπαυση του πυρός) σε μια...άκρως «ηρωϊκή» πράξη πολτοποίησε με την αριστερή ερπύστρια του άρματος του το κεφάλι του εθνοφρουρού οδηγού.

Όλα τα τάγματα πεζικού της Εθνικής Φρουράς πολέμισαν ηρωϊκά όμως το 251Τ.Π. λόγω της θέσης του δίπλα στην απόβαση πήρε ιστορικά «αναγκαστικά» και κατ΄αναλογία τεράστιο φορτίο από τον πολεμικό αγώνα, όμως εμείς οι απλοί άνθρωποι υποκλινόμενοι στο μεγαλείο της ψυχής των στρατιωτών του, τους αποδίδουμε τεράστια τιμή και ευγνωμοσύνη. Η ιστορία ξέρει…

Τώρα η πορεία του εχθρού είναι μονόδρομος. Από το στάδιο «Πράξανδρος» που γίνονταν τα πανηγύρια οι αθλητικούς αγώνες με την λήξη του σχολικού έτους ο εχθρός θα ενωθεί λάθρα με τον θύλακα Κιόνελι, μέσω της οδικής διάβασης Αγίου Ιλαρίωνα η οποία είναι ελεύθερη από Ελληνικές δυνάμεις ανακοπής ορεινού πυροβολικού.

Είναι απόγευμα: όμως οι επικεφαλείς Τούρκοι αξιωματικοί δεν ξέρουν καν ποιόν δρόμο να πάρουν για να περάσουν μέσω της πόλης της Κερύνειας προς την διάβαση του Αγίου Ιλαρίωνα. Αν είναι δυνατόν ω Ελληνες!!!  ψάχνοντας και ρωτώντας Ελληνες κατοίκους της Κερύνειας βρίσκουν τελικά έναν ταλαιπωρημένο από τον πολεμικό κάματο στρατιώτη της Ε/Φ και με βία τον αναγκάζουν να τους δείξει τον δρόμο για το Κιόνελι.

Συνεπώς

 το παραθαλάσσιο προγεφύρωμα δεν συνενώθηκε παρά μόνο με μερικά άρματα(πέντε με έξι) και μικρό αριθμό στρατιωτών(ούτε τριάντα) από τις αποβιβασθείσες δυνάμεις μέσω της διάβασης του Αγίου Ιλαρίωνα με τον θύλακα Κιόνελι. Η σύνδεση αυτή με μικρές μόνο αλλά και εντελώς οριακές δυνάμεις δεν έδινε κανένα ευρύτερο ή ισχυρότερο πλεονέκτημα στον εχθρό: αφού ήδη στον θύλακα Κιόνελι υπήρχαν εκ Τουρκίας πολλοί αλεξιπτωτιστές και πάρα πολλοί Τ/Κ ένοπλοι (αντίθετα θα τους ήταν «βάρος» αφού θα τους έδιναν  από τα αποθέματα των πυρομαχικών τους ενώ ειδικά για τα 5 τανκ κατά 99.9% δεν θα είχαν βλήματα των πυροβόλων), ούτε προσέδιδε στον εχθρό ιδιαίτερο (πέραν του τρέχοντος υφιστάμενου) στρατηγικό, ή επί του εδάφους πλεονέκτημα ή έστω κατ΄ενίσχυση στρατιωτικό αλλά ούτε και επαύξηση τακτικής αξίας εκτός από την ίδια την ...σύνδεση… Ελληνες…«πάντα γελαστοί και γελασμένοι» ας πονηρευτούμε και λίγο.

Ηταν ήταν πολιτικό –

από την επιτροπή απαρτιζόμενη από αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς, αξιωματικό του Τούρκικου στρατού και αξιωματικό του ΟΗΕ στα «χωρκάτικα» : εγράφτην πάνω τους. 

Πως διαμορφώθηκε η κατάσταση μέχρι την 22αν Ιουλίου ότε έγινε η εκεχειρία:

- Παρά την αποδιοργάνωση της Ε/Φ από το προηγηθέν πραξικόπημα με τις συνεπακόλουθες απώλειες - δεν το κρύβουμε - πρώτα από όλα σε ανθρώπινο δυναμικό μα πάνω από όλα στο ΗΘΙΚΟ της, κατά την εκτέλεση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου μια εβδομάδα πριν.

-  Παρά τις κατά το πραξικόπημα και συνεπακόλουθες αυτού  απώλειες, που ήταν δυστυχώς τεράστιες, κυρίως σε αξιωματικούς και στρατιώτες πεζικού και  καταδρομών και των τεθωρακισμένων κατά τις επιθέσεις σε ουσιώδεις στόχους όπως το προεδρικό, την αρχιεπισκοπή, το Ρ.Ι.Κ., το αρχηγείο αστυνομίας, αλλά και την κατασπατάληση απίστευτου όγκου πυρομαχικών και εν γένει πολεμικού υλικού, σε φορτηγά αυτοκίνητα, σε 3 από τα 32 άρματα τύπου Τ.34/85, αλλά και την αποδιοργάνωση, αναστάτωση και αποσυντονισμό των μονάδων λόγω μετάβασης τους σε διάφορα σημεία για καταστολή εστιών ή σημείων αντιστάσεως στην ολική προσπάθεια επιβολής του πραξικοπήματος καθώς και την κόπωση και φθορά εν γένει σημαντικού μέρους της δύναμης της Ε/Φ.

- Παρά την κυριότερη απώλεια και φθορά που υπέστη το στράτευμα κατά το πραξικόπημα που ήταν η ανεπανόρθωτη βλάβη που υπέστη η πατρίδα μας από την τρομακτική διχόνοια που γέννησε (το πραξικόπημα) και η θανάσιμη για το έθνος κατάρρευση της πολυπόθητης και της απολύτως αναγκαίας και απαραίτητης για κάθε πολεμικό αγώνα σχέση απόλυτης αδελφοσύνης, σχέση απόλυτης συνεργασίας και σχέση απόλυτης ομοψυχίας λαού και στρατού, στοιχεία τα όποια είναι άκρως απαραίτητα να υπάρχουν σε ένα τόπο, σε ένα λαό και στρατό όταν όλοι μαζί κατέρχονται στο πολεμικό παιχνίδι, ικανά αποθέματα των οποίων, δυστυχώς, ούτε ο στρατός μας διέθετε την στιγμή εκείνη και κατ΄επέκταση ούτε και η πατρίδα είχε.   

-  Παρά τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των στρατοπέδων και την απώλεια έμψυχου δυναμικού της Ε/Φ και μέρους οπλισμού και πολεμικού υλικού.

-  Παρά το γεγονός ότι κάποιες μονάδες της Ε/Φ κατακόπηκαν από την Τουρκική αεροπορία και είχαν ήδη απώλειες, πριν την έναρξη των επίγειων επιχειρήσεων μεταξύ των αντιμαχομένων, λόγω κατά φάλαγγα ακάλυπτης κίνησης μονάδων αλλά και λόγω μή εγκαίρου αποχώρησης από τα στρατόπεδα, μή εγκαίρου διασποράς αυτών και ασφαλώς μή εγκαίρου λήψης θέσεων μάχης.

-   Παρά την δυσκολία συνεννόησης των ανωτάτων στρατιωτικών ηγεσιών Κύπρου Ελλάδος πρό, κατά και μετά την εκδήλωση της Τουρκικής επίθεσης.

-   Παρά το ότι ενώ η εξ αέρος και θαλάσσης επίθεση του εχθρού ξεκίνησε από τις 5.00 - 5.15 το πρωί της 20ης Ιουλίου, το Γ.Ε.Ε.Φ. διέταξε συναγερμό στην Ε/Φ δύο ώρες αργότερα, στις 7.00 το πρωϊ.

-   Παρά το ότι ενώ η εξ αέρος και θαλάσσης επίθεση του εχθρού ξεκίνησε από τις 5.00 - 5.15 το πρωί της 20ης Ιουλίου, εν τούτοις το Γ.Ε.Ε.Φ. διέταξε «αποδέσμευση πυροβόλων» στην Ε/Φ και έναρξη του πυρός στις 10.00 το πρωϊ και μετά από… άδεια που έδωσε ο καλός αντιστράτηγος Χανιώτης από το Α.Ε.Δ. Ελλάδος.

-  Παρά το ότι η επίσημη διαταγή αποδέσμευσης των αντιαεροπορικών και έναρξης πυρός κατά του εχθρού εδόθη 5 ώρες μετά την έναρξη της επίθεσης  του εχθρού, δηλαδή στις δέκα το πρωί της 20ης Ιουλίου, είχε ως αποτέλεσμα να μήν κτυπηθούν έγκαιρα τα εχθρικά πολεμικά και αποβατικά πλοία καθώς και οι αποβιβασθείσες εχθρικές δυνάμεις ούτε βεβαίως και τα εχθρικά μεταγωγικά και Εγγλέζικα ελικόπτερα του ελικοπτεροφόρου «Ερμής» που κατάφεραν ανενόχλητα να μεταφέρουν χιλιάδες αλεξιπτωτιστές και κκομάντος στην καρδιά της Κύπρου, δηλαδή στον θύλακα Κιόνελι - Αγύρτας.

- Παρά την επίμονη εν καιρώ πολέμου απαίτηση του αρχηγού της Εθνικής Φρουράς ταξίαρχου Μιχαήλ Γιωργίτση για επαναπατρισμό του για «ειδικούς λόγους» λέει.

-   Παρά την στρατιωτική/επιτελική απροετοιμασία του στρατεύματος.

-   Παρά την απόλυτη έλλειψη αεροπορίας και τον απόλυτο αεροπορικό έλεγχο των Κυπριακών αιθέρων από τον εχθρό.

-  Παρά το απίστευτο «γελασιό» που υπέστησαν οι ελαφροί χουντικοί από τους δόλιους Αμερικάνους και τους ικανότατους απατεώνες της διπλωματίας «Σίσκους» με παραμύθια περί «ασκήσεων των Τούρκων», περί «μπλόφας όπως το 1967», περί του ότι «δεν θα επέμβουν οι Τούρκοι απλά κάνουν επίδειξη δυνάμεως επειδή εσείς κάνατε το πραξικόπημα», ότι «υποσχόμαστε να ανακαλέσουμε πίσω τις Τούρκικες δυνάμεις» με αποκορύφωμα το παραμύθι του ίδιου του υπ.εξ. Αμερικής Χένρυ Κκίσιγκερ ότι «αν δεν αποχωρήσουν οι Τούρκοι θα τους ρίξουμε ..πυρηνικά».

-  Παρά το γεγονός ότι χουντικοί έκαναν τα πρώτα βήματα της πολεμικής επέμβασης («η αρχή είναι το ήμισυ του παντός») και είχαν την πρόθεση να επέμβουν πολεμικά υπέρ της Κύπρου, «καθησυχάστηκαν» από τους Αμερικάνους τόσο με τα ως άνω κατάπτυστα επιχειρήματα όσο και κυρίως εν όψει της εκεχειρίας.

Παρά όλα αυτά τα «παρά»

οι ψυχικές δυνάμεις των Ελλήνων της Κύπρου ήταν ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΕΣ και η Εθνική Φρουρά σκόρπιζε τον όλεθρο και τον θάνατο στις μικρές αποβιβασθείσες δυνάμεις στο «Πέντε Μίλι» στην Κερύνεια και σε όλες τις άλλες στασιαστικές εστίες (θυλάκους) των Τουρκοκυπρίων καθώς και η Ελ.Δυ.Κ. στον θύλακα Κιόνελι,.

Οι ψυχές των χειριστών των όπλων ήταν σε απόλυτη ανάταση.

Τα παιδιά της Κύπρου οι Ελληνες της Κύπρου, με τις καταφλογισμένες και πυρπολημένες από την δίψα της λευτεριάς και της αγάπης προς την σκληρά βαλλόμενη πατρίδα παραμέρισαν και ουσιαστικά εκμηδένισαν όλα τα πιό πάνω «παρά»,

αποκατάστησαν την χαμένη δύναμη της Ε/Φ υπερπολλαπλασιάζοντας την δύναμη της με το ισχυρότατο πυρ το οποίο ανεδύετο από τις νεανικές τους ψυχές και το οποίο ορμητικότατο και θανάσιμο εξακοντίζετο κατά του  εχθρού.

Είναι τόσο αληθινό που φαίνεται σαν ψέμα.  

Η πλευρά μας νίκησε,

η επίθεση του εχθρού αντιμετωπίστηκε με επιτυχία και το μόνο που ήθελε τώρα ο εχθρός ήταν να επιστρέψει στην Τουρκία. Η Ελληνική πολεμική ιστορία των Ελλήνων, είδε και κατέγραψε στα δεφτέρια της άπειρους άνισους αλλά μεγαλειώδεις πολεμικούς αγώνες και αναμετρήσεις στις οποίες οι Ελληνες πεισματικά και μονότονα ήταν λίγοι και όσο λίγοι ήταν τόσο πιό γιγάντιο, τόσο πιό μεγαλειώδες ξεπρόβαλλε το ανάστημα τους.

Τέτοιον όμως αγώνα με τόσο μεγάλη ανισότητα δυνάμεων δεν συνάντησε ούτε στον Λεωνίδα με τους 300 πιστούς στρατιώτες της φρουράς του και τους 700 Θεσπιείς (όπου είχαν τουλάχιστον οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές τον ίδιο οπλισμό ή οπλικά «συστήματα»), ούτε στην πολεμική προσπάθεια του Κίμωνα, ούτε του Ονήσιλλου, ούτε του Μιλτιάδη, ούτε το 1453 στην Πόλη, ούτε το 1821 στην επανάσταση, ούτε το 1912 στο Μπιζάνι και στα Ιωάννινα, ούτε το 1940 στην Πίνδο, στην Χιμάρα και στην Κορυτσά, ούτε στο Ρούπελ το 1941. Αυτή όμως η τόσο μεγάλη ανισότητα ήταν το μαγικό στοιχείο που κατανικώντας και αναθεματίζοντας τους φυσικούς νόμους ακαριαία έβρισκε τρόπους να πολλαπλασιάζει την δύναμη και το μέγεθος του μεγαλείου των Ελλήνων μαχητών.

ΕΚΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΕΛΗΦΘΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ  ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Απομείναντα κομμάτια της 39ης μεραρχίας πεζικού του εχθρού αν και φρικτά κουτσουρεμένα από το τριήμερο ταξίδι απόστασης 8 χιλιομέτρων από το «Πέντε Μίλι» μέχρι την Κερύνεια φτάνουν στις 22 Ιουλίου στην πόλη του Πράξανδρου.

Ο εχθρός μέχρι την στιγμή της εκεχειρίας - η οποία εκεχειρία ήταν η σωτήρια του εχθρού και η καταστροφή των Ελλήνων - είχε καταλάβει εδάφη μήκους οκτώ  χιλιομέτρων και πλάτους, το μέγιστο 500 μέτρα. Η γραμμή αυτή εκτείνετο από την περιοχή αποβάσεως στο «Πέντε Μίλι» μέχρι την πόλη της Κερύνειας που σημαίνει ότι κατέλαβε έδαφος συνολικής έκτασης 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συνεπώς το ποσοστό του ιερού μας εδάφους το οποίο κατελήφθη στην διάρκεια των τριών ημερών, ήτοι από 20 Ιουλίου έως 22 Ιουλίου 1974 ήταν  της τάξης του 0,0004323% ή πιό απλά ο εχθρός κατέλαβε τέσσερα τετραγωνικά χιλιόμετρα από τα συνολικά 9.251 τετραγωνικά χιλιόμετρα που είναι η έκταση της Κύπρου.

Ακόμη πιο απλά: ο εχθρός σε τρείς μέρες και με σοβαρότατη καταστροφή της πολεμικής του μηχανής, παρά την προδοσία και απόλυτη απροετοιμασία των Ελληνικών δυνάμεων, κατέλαβε τις 4 από τις 9.251 μονάδες (εδάφους) που κατέχει η Κύπρος.  Δεν έχει λογική αυτό το ποσοστό εδάφους.

Ο γράφων έντονα διαφωνεί

με αναφορές προερχόμενες δυστυχώς και από Ελληνικές πηγές στους γνωστούς χάρτες της μιζέριας και πιό πολύ του ψέματος, ότι μέχρι την 22αν Ιουλίου 1974 κατελήφθη υπό του εχθρού η περιοχή που ξεκινά από την Βόρεια Λευκωσία –     

από Ανατολικά: από τον Τράχωνα, με βόρεια κατεύθυνση προς Κερύνεια στην γραμμή Δυτικά της Μιας Μηλιάς, Ανατολικά του χωριού Μάνδρες, Δυτικά του Κάτω και Πάνω Δικώμου, Δυτικά του Μπελαπάϊς φτάνοντας μέχρι την Θέρμια,από Δυτικά: από τον Γερόλακκο, με βόρεια κατεύθυνση προς Κερύνεια στην γραμμή Κανλί, Δυτικά Φώττας, Πυλέρι, Αγύρτα, Αγιος Ιλαρίωνας, Κάρμι καταλήγοντας Δυτικά των  χωριών Φτέρυχα, Μότιδες και Ελιά - έκταση συνολικού εδάφους 200 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή ποσοστού επί του συνολικού εδάφους 2%.

Διαφωνεί ακόμη εντονότατα

με δημοσιευμένους και μάλιστα παρελαύνοντες και στα διεθνή βήματα χάρτες, Ελληνικής προέλευσης, οι οποίοι παρουσιάζουν την περιοχή αυτή ως το όντως καταληφθέν μέχρι την 22αν Ιουλίου Ελληνικό έδαφος.

Ω Ελληνες, το έδαφος αυτό αφορά κατά 98% τον ΗΔΗ παράνομο Τουρκοκυπριακό θύλακα Κιόνελι, περιοχή/πληγή στο σώμα των Ελλήνων, φίδι στον κόρφο των Ελλήνων, την οποία περιοχή με την ανοχή των πολιτικοστρατιωτικών ηγετών των Ελλήνων ήδη κατείχε ο εχθρός από το 1963.

Οι αναφορές λοιπόν αυτές είναι λανθασμένες, αυθαίρετες και παραπλανητικές, διότι στο ποσοστό αυτό(από την απόβαση), συνυπολογίζεται και το ποσοστό εδάφους του θύλακα Κιόνελι το οποίο ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΤΗΣΑΝ οι αποβιβασθέντες Τούρκοι και το οποίο μέρος ούτως ή άλλως κατείχαν οι Τουρκοκύπριοι ένοπλοι και με τον οποίο θύλακα όπως προαναφέραμε το μόνο «ηρωϊκό» κατόρθωμα που έκαναν οι αποβιβασθείσες δυνάμεις ήταν να συνενωθούν  και μάλιστα οριακά με μερικούς τρομοκρατημένους στρατιώτες και μερικά άρματα. Συνεπώς ο υπολογισμός αυτός είναι ψεύτικος και λανθασμένος, στερούμενος λογικής, διότι μπορεί μεν να συνενώθηκαν(με την ΕΥΧΗ του ΟΗΕ και την ηλιθιότητα των ταγών μας) όμως οι Τούρκικες δυνάμεις με τις παράνομες Τουρκοκυπριακές δυνάμεις δεν  κατέλαβαν με πόλεμο τα εδάφη αυτά. Και αυτό διότι τα εδάφη αυτά ήταν ήδη σε «φίλια» προς αυτούς χέρια και δεν χρειάστηκε να δώσουν μάχες ούτε και  έριξαν μια σφαίρα για να τα καταλάβουν.

Αν υποθέσουμε ότι τα εδάφη του Τουρκοκυπριακού θύλακα Κιόνελι ήταν σε Ελληνικά χέρια και εχρειάζετο να δώσουν μάχη για να τα καταλάβουν οι Τούρκοι με τις ίδεις αναλογίες της 20ης Ιουλίου μέχρι 22 Ιουλίου 1974 τότε βγαίνουν τα εξής συμπεράσματα από το πιό απλό και ταπεινό πλην ορθά λειτουργούντα μυαλό:

Η παραθαλάσσια λωρίδα της Κερύνειας η οποία κατελήφθη είχε έκταση (8 χιλιόμετρα μήκος με περί τα 500 μέτρα πλάτος) συνολικού εμβαδού μόνο 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Υπάρχει το δεδομένο ότι

για να εκπόρθηση αυτή την περιοχή ο εχθρός σπατάλησε τρείς μέρες και θυσίασε τριάντα - πέντε χιλιάδες στρατιώτες, σχεδόν δέκα χιλιάδες παράνομους ένοπλους Τουρκοκύπριους των ανά την Κύπρο θυλάκων, δεκάδες άρματα μάχης, όλα τα αποβατικά σκάφη, τρία αντιτορπιλλικά (ένα βούλιαξε και δυο τέθηκαν εκτός μάχης από τους ίδιους στην θάλασσα της Πάφου) και 60 αεροσκάφη (27 κατερρίφθησαν από την Ε/Φ, 30 επλήγησαν ανεπανόρθωτα και τρία κατερρίφθησαν από του ίδιους στην εμφύλια αεροναυμαχία της Πάφου). Με απλά λόγια καταστράφηκε η έμψυχη και άψυχη πολεμική μηχανή της Τουρκίας.

Παρένθεση = Τρανή απόδειξη το εξής : δείτε στο διαδίκτυο το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας για τα έτη 74 και...πόσο τρομακτικά αυξήθηκε και για πάρα πολλά χρόνια μετά. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι αυτή η «ξαφνική» τρομακτική αύξηση εξωτερικού χρέους παρά  να οφείλεται σε οικονομική καλύψη απολύτων στρατιωτικών αναγκών για αγορά όπλων και υλικών που έχασε στην Κύπρο και γενικά για τις ζημιές και απώλειες που υπέστη.

Οι υπολογισμοί συνεχίζονται: επομένως για τον θύλακα Κιόνελι ο οποίος έχει έκταση περί τα 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα αν δεν βρισκόταν υπό Τουρκοκυπριακά χέρια και ο οποίος ήταν 50 φορές μεγαλύτερος της πραγματικά καταληφθείσης περιοχής, ήτοι από «Πέντε Μίλι» μέχρι την Κερύνεια, (4τ.χ στην αππόβαση έναντι 200τ.χ. ο θύλακα Κιόνελι άρα 200 δια 4 = 50) τηρουμένων των ιδίων αναλογιών (αν όχι χειρότερων για τον εχθρό) πόσες μέρες θα χρειάζετο ο εχθρός για να καταλάβει την έκταση αυτή αν τελικά την κατελάμβανε αλλά και πόσες δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές και πόσες πολεμικές μηχανές θα έπρεπε να θυσιάσει;

Με την λογική των μαθηματικών για να πετύχει όλα αυτά θα τελούσε υπό την αναγκαστική δέσμευση του ως άνω συντελεστή «50» άρα επί 50 φορές, δηλαδή 150 μέρες με τα ανάλογα πολεμικά ποσοστά απωλειών σε έμψυχο και άψυχο υλικό: εφιαλτική θεωρία - 1.750.000 στρατό, 500.000 Τουρκοκύπριους(παράλογο όμως αφού όλοι ήταν γύρω στις 90-100 χιλιάδες), γύρω στις 3.000 άρματα και άλλα τόσα φορτηγά και πολεμικό υλικό, 3.000 πολεμικά αεροπλάνα, δηλαδή πρακτικά θα ήταν άσχημο αστείο, απολύτως παράλογο και απολύτως αδύνατον να υλοποιηθεί για τον απλούστατο λόγο ότι  θα του τέλειωναν πρώτα οι ηθικές και μετά οι υλικές δυνάμεις.

Με λίγα μαθηματικά μας καταλήξαμε στον απόλυτο παραλογισμό!

Ελληνες η αλήθεια δεν είναι στους χάρτες της εποχής που δείχνουν ανοησίες.

Η αλήθεια είναι αυτή: 

Ο χάρτης τον οποίο θα μπορούσαμε να παραθέσουμε για να καταγράψουμε  την κατάκτηση Ελληνικού εδάφους τις πρώτες 3 μέρες είναι μια απλή γραμμή με μολύβι επί του κυρίου δρόμου Λευκωσίας - Βασίλειας -Κερύνειας στην ακτογραμμή της επαρχίας Κερύνειας και  η οποία ξεκινά σχεδόν εφαπτόμενη της θαλάσσης από τον Καραβά στην περιοχή «Πέντε μίλι», μέχρι τον Αγιο Γεώργιο Κερύνειας μεγίστου μήκους έξι χιλιομέτρων και με την εκεχειρία μετά τις 4.00 το απογευμα έστω μέχρι πόλη της Κερύνειας μήκους οκτώ χιλιομέτρων.

Το προγεφύρωμα δεν ήταν συνενωμένο με τον θύλακα Κιόνελι μέχρι και την καταραμένη στιγμή της εκχειρίας. Αφού ακομη και αν υποθετικά λεχθει ότι συνενώθηκε ή έστω κατάφεραν συγκεκριμένες ή σκόρπιες ή «προχωρημένες» εχθρικές δυνάμεις να φτάσουν Κιόνελι περνώντας από το «Κοτζιά Καγιά» κάτω από τα εμπρηστικά πυρά των ορεινών πυροβόλων της 198 Π.Ο.Π. (πυροβολαρχία αποσπασμένη από την 182Μ.Π.Π. της Μύρτου) και πάλι αυτή η σπασμωδική σύνδεση τίποτε δεν θα κατάφερνε αφού τα πυροβόλα της 182 Μ.Π.Π. έβαζαν ασταμάτητα μέρα και νύκτα από τις πολεμικές θέσεις στον Αγιο Παύλο Λαπήθου και μάλιστα με άμεσες βολές στην παραθαλάσσια περιοχή απόβασης/αναγκαστική βάση ανεφοδιασμού. Επομένως κάθε επαφή των δυνάμεων αυτών με την βάση τους δηλαδή τον χώρο αποβάσεως για σκοπούς άμεσης επικοινωνίας, ενίσχυσης, ανεφοδιασμού τροφίμων και πυρομαχικών και εν γένει επιμελητείας θα ήταν παντελώς αδύνατη αφού κάθε τέτοια κίνηση θα  τελούσε κάτω από τις κάννες των «25λιβρων» της 182 Μ.Π.Π.

Επομένως το ακριβές καταληφθέν Ελληνικό έδαφος MEΧΡΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ  ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ  ξεκινούσε ακριβώς από το σημείο απόβασης (Πέντε μίλι Κερύνειας στον Καραβά) και έφτανε προς τα Ανατολικά, στην Κερύνεια και εκτεινόταν οριακά  «μάξιμουμ» μέχρι το χωριό Θέρμια ακριβώς.

Το πλάτος της λωρίδας αυτής ήταν δεν ήταν πέραν των 200 - 500 μέτρων, ξεκινώντας από την θάλασσα και φτάνοντας το πολύ μέχρι τα (πρώτα) πρανή του Πενταδακτύλου.

Ξεκαθαρίζοντας όλα τα σημεία: αναφορές περί προώθησης του εχθρού Νοτιότερα του δρόμου Κερύνειας μέχρι τα χωριά Ελιά, Φτέρυχα, Τριμίθι, δεν είναι αληθείς διότι τα χωριά αυτά στην ουσία δεν κατελήφθησαν με βάση την σωστή/ακριβή στρατιωτική ορολογία: ακόμη και αν υπήρξε μερική ή σκόρπια παρουσία εχθρικών δυνάμεων στα χωριά αυτά ήταν για τις ανάγκες άμυνας του έναντι των επιθέσεων από τα ηρωϊκά τάγματα 251Τ.Π. 286 ΜΤΠ και 281Τ.Π. και ένας λόγος παραπάνω ότι ο εθχρός δεν προέβη σε ορατή (τουλάχιστον)σταθεροποίηση θέσεων στα χωριά αυτά.

Όλα αυτά διότι η αγωνία και έγνοια του εχθρού δεν ήταν άλλη από το να καταλήξει Κερύνεια ώστε περνώντας από το «Πράξανδρος» να διέλθει της διάβασης Αγίου Ιλαρίωνα για την πολυπόθητη συνένωση με Κιόνελι. Η επικέντρωση των προσπαθειών του στον αγώνα συνένωσης του προγεφυρώματος ήταν ο αντικειμενικός  του σκοπός (αν.σκ.)  αφού χωρίς αυτή την συνένωση η αποστολή του δεν θα είχε(γι΄αυτόν) νόημα. Θα ήταν καταδικασμένη. Τα χωριά αυτά απλά εγκατελήφθησαν από τους κατοίκους τους ένεκα των πολεμικών κινδύνων και τουλάχιστον μέχρι την εκεχειρία δεν είχαν μπεί σ΄αυτά ουσιαστικές εχθρικές δυνάμεις.  

Παγκυπρίως μέχρι τις 4.00μ.μ. της 22ας Ιουλίου 1974

Το πολεμικό μέτωπο στο εσωτερικό ξεκαθάρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό:

Οι πλείστοι Τουρκοκυπριακοί θύλακοι κατελήφθησαν και εξουδετερώθησαν από την Ε/Φ.Ο θύλακας  του Κιόνελι - Αγύρτας με τις δυνάμεις του ΔΕΝ  συνενώθη με τον δεύτερο σε μέγεθος Τουρκοκυπριακό θύλακα εγγύτατα ευρισκόμενο, αυτόν του Σερνταλή.Αι εις το θύλακα Κιόνελι - Αγύρτας, αερομεταφερθείσες εχθρικές δυνάμεις, επιπέδου συντάγματος (τρία τάγματα) αλεξιπτωτιστών και μίας ταξιαρχίας καταδρομών, με τρόπο στρατιωτικώς ανέντιμο και άνανδρο, αφού δεν ερίφθη ούτε μιά αντιαεροπορική βολή από την Ε/Φ κατά των αεροσκαφών και ελικοπτέρων που τις μετέφεραν από την Τουρκία, αυτές λοιπόν οι εχθρικές δυνάμεις, καθηλώθηκαν και κατεξευτελίστηκαν από την πανταχόθεν αφόρητη πίεση των  έστω πενιχρών και σχετικά  μικρών, έστω κτυπημένων από την αεροπορία, έστω προδομένων ηρωϊκών δυνάμεων πεζικού και πυροβολικού Ε/Φ, καθώς και της ηρωϊκής Ελδύκ.

Οι πιέσεις αυτές (κατά του Κιόνελι) εκδηλώθηκαν:

Α)  Εξ Ανατολών από τα ηρωϊκά και με αυτοθυσία μαχόμενα  Ελληνοκυπριακά τάγματα πεζικού το 399 Τ.Π., το 346 Τ.Π. και το 361 Τ.Π. καθώς και από την ηρωϊκή 32α  Μ.Κ. 

Β) Εκ Νοτιοδυτικών από την περιοχή Γερολάκκου από τις ακάθεκτες και θυελλώδεις ηρωϊκές επιθέσεις της Ελδύκ.

Γ)  Εκ Δυσμών από του απωτάτου της Νοτίου γραμμής σημείου, ήτοι από το πέρας της ζώνης της Ελδύκ (στον Γερόλακκο) και συνεχίζοντας την γραμμή Βόρεια μέχρι τις παρυφές του Πενταδακτύλου εμάχοντο το 256 Τ.Π., μέρος του 281 Τ.Π., το 231Τ.Π. και το 216Τ.Π.

Δ)   Από την περιοχή Γερολάκκου - Αθαλάσσης από τέσσερα πυροβόλα των 100΄΄ χιλιοστών της 187 Μ.Π.Π. που πήραν σκληρή εκδίκηση για τον χαμό των παλληκαριών της μοίρας, των χειριστών των πυροβόλων που έπεσαν πάνω σ΄αυτά στην προσπάθεια τους να τα σύρουν έξω από το στρατόπεδο με τα  χέρια τους.

Ε)  Τέλος από Βορειοδυτικής κατεύθυνσης από την 183η Μ.Π.Π. (μοίρα  πεδινού πυροβολικού) της Μύρτου, της οποίας οι ηρωϊκοί πυροβολητές σκόρπισαν τον όλεθρο στους ευρισκόμενους στον θύλακα στασιαστές, κυρίως εστιαζόμενα τα πυρά της μοίρας στο ευρύτερο τρίγωνο Πιλέρι, Φώττα, Αγύρτα. 

Η καταραμένη εκειχειρία την οποία ά-στρατα(ΟΦΕΙΛΑΝ να γνωρίζουν  στρατιωτικά) και εγκληματικά αποδέχτηκαν μικροί και φοβισμένοι ηγήτορες μας επέβαλε το  μαύρο σκηνικό: η κατάσταση είχε πλέον διαμορφωθεί.

Ονήσιλλε της χαλκόεσσας και εξ εκπάγλου ωραιότητας άκρως περιβεβλημένης νήσου, βασιλιά μας. Εστω κατ΄ επικουρίαν προς ημάς, είκοσι πέντε αιώνες εκ της βασιλείας σου, καθομίως ίνα «εκθρονίσουμε» τους εκ των εμών ηγητόρων συμμάχους των εχθρών, ως σύ εξεθρόνισες τον αδελφό σου Γόργο, τον φιλικά μετά των Περσών διακείμενον.

Ευριπίδη μέγιστε των Ελλήνων τραγωδέ. Ημείς οι ταπεινοί σοι απόγονοι ως προσφιλέστατον και απολυτρωτικόν νόστιμον ήμαρ προσμένουμε επανα σύγγραψη της Ονησίλλιου κάθαρσης δια την εν τω παρόντι τραγωδία.

Είπαν στο στρατηγό Μακρυγιάνη: Στρατηγέ μου  όταν ξεκινήσατε τον αγώνα σας έλεγαν τρελλούς.

Μακρυγιάννης: Ναι είμασταν τρελλοί για λευτεριά.

Είπαν στον μπουρλοτιέρη Κωνσταντή Κανάρη: Στολοκαύτη Κωνσταντή γιατί πάντα σε όλες τις ναυτικές σου επιχειρήσεις κατά των Τούρκων κέρδιζες και δεν έχασες ούτε και μία;

Κανάρης: Διότι κάθε φορά που έμπαινα στο καϊκι για να βγώ στην θάλασσα, για να κάψω τα Τούρκικα πλοία πάντα έλεγα: «Κωνσταντή απόψε θα πεθάνεις». 

Η παρούσα έρευνα στηρίχτηκε στο βιβλίο Χρίστου Σάββα «Η Τρίτη Γραμμή των Ελλήνων»

*Στρατιωτικός μελετητής /Ιστορικός αναλυτής

Συγγραφέας Δικηγόρος