Πολύ πιο μακριά απ’ το Ζακάκι

Από σήμερα θα παραμείνει κλειστό μέχρι και μετά το Πάσχα, το Α΄ Δημοτικό Σχολείο Αγλαντζιάς, μετά από απόφαση του Συνδέσμου Γονέων - σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ψυχολογική βία που ασκείται τις τελευταίες βδομάδες σε βάρος των μικρών μαθητών, από εξωσχολικούς εφήβους.Μαθητές Γυμνασίων, Λυκείων και Τεχνικών Σχολών της περιοχής οι δράστες, που προκαλούν εκρήξεις κροτίδων στον χώρο του Α΄ Δημοτικού, καταστρέφουν περιουσία του κι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τους χώρους του για το άναμμα «λαμπρατζιάς», λόγω της γειτνίασης με την εκκλησία.Πολλοί τούς χαρακτηρίζουν «εγκληματικά στοιχεία». Το Υπουργείο Παιδείας και οι Διευθύνσεις των σχολείων τους υψώνουν τα χέρια και δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν με αυτά τα «καθάρματα». Σκέφτονται την Αστυνομία, τους φρουρούς ασφαλείας, τις τιμωρίες και τις αποβολές.Παλιό το πρόβλημα, αλλά άλυτο, ακόμα. Μήπως υπάρχει άλλος δρόμος;Κατά καιρούς έμειναν κλειστά και άλλα σχολεία, τέτοια εποχή, λίγο πριν το Πάσχα, μετά από αποφάσεις των οργανωμένων γονιών, αφού είχε προηγηθεί μεταφορά και πυροδότηση κροτίδων από μαθητές με παραβατικές συμπεριφορές.Η απάντηση των σχολείων ήταν η επ’ αόριστον αποχή από τα μαθήματα. Ήταν αυτή μια καλή απάντηση; Δεν ξέρω.Ξέρω ότι η απάντηση ενός σχολείου της Λεμεσού, του Λυκείου Αγίου Σπυρίδωνα στο Ζακάκι, πριν από λίγα χρόνια, μπροστά σε παρόμοια φαινόμενα βίας, ήταν πολύ διαφορετική...Θυμίζω ότι την πρώτη κιόλας μέρα που πάτησε το πόδι του ο Γιώργος Μάρκου, ως νέος Διευθυντής στο Λύκειο Αγίου Σπυρίδωνα, παρολίγο να βρεθεί με ανοιγμένο κεφάλι. Ξέσπασε ξαφνικά μια άγρια συμπλοκή μεταξύ μαθητών. Ζακάκι εναντίον Πάχνας. Πάχνα εναντίον Ζακακίου. Γροθιές ανεβοκατέβαιναν, δόντια πετάγονταν από στραβωμένα στόματα, πουκάμισα ξεσκισμένα τσαλαπατιούνταν στο χώμα, αίματα πιτσίλιζαν τους τοίχους των διαδρόμων.«Ωχ, μάνα μου, πού ήρθα», σκεφτόταν απεγνωσμένος ο νέος Διευθυντής και βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που άφησε το ήσυχο πόστο του στο κρατικό ινστιτούτο για να έρθει να βάλει τάξη σε αυτό το θηριοτροφείο. «Σε περιμένουν πολλά τέτοια», τον προειδοποίησαν οι αστυνομικοί που έφτασαν στον χώρο.Όμως, ο Γιώργος Μάρκου άλλα είχε στο μυαλό. Κάλεσε συγκέντρωση στο προαύλιο. Έπρεπε τους δείξει τελοσπάντων, ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα, έτσι δεν είναι; Εκεί λοιπόν που τα «καθάρματα», με τα πρησμένα μάτια και τις σπασμένες μύτες, τον έβλεπαν με το μισό τους και περίμεναν να τους κατσαδιάσει με κανένα κήρυγμα, περί του ότι πρέπει να ντρέπονται για τη συμπεριφορά τους και λοιπά και λοιπά, τίποτε ο Διευθυντής. Ούτε λέξη για τον καβγά και τους σκοτωμούς...Τους μίλησε για ένα ταξίδι, το κοινό τους ταξίδι, καθηγητών και μαθητών, σε ένα εκπληκτικό κόσμο γνώσης κι επικοινωνίας… Έμειναν να χάσκουν, Παχνιώτες, Ζακακιώτες και οι υπόλοιποι...Κι ύστερα ξέσπασαν σε χειροκρότημα για τον νέο Διευθυντή. Κάτι σκίρτησε μέσα τους γι’ αυτό τον άνθρωπο. Έπιασαν στον αέρα σαν λαγωνικά, μιαν άλλη αύρα… Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους κι ήταν σαν να βλέπονταν για πρώτη φορά…Επισκέφθηκα το σχολείο λίγο καιρό μετά, όταν η φήμη του ως ενός πρότυπου δημόσιου εκπαιδευτηρίου, πήγε πολύ μακρύτερα απ’ το Ζακάκι και τη Λεμεσό.