Όταν το «παράξενο» παιδί είναι το δικό σου

Από εκείνα τα παιδιά που αμέσως τα ξεχωρίζεις από την περίεργη συμπεριφορά τους. Από μικρός ήταν μοναχικός και περίεργος. Του άρεσε να μουτζουρώνει το πρόσωπό του με μαρκαδόρους και να κάνει αστεία. Αυτό είναι πολύ χαριτωμένο όταν το παιδί σου είναι 5 ετών, αλλά όταν είναι 9 δεν μπορείς να γελάσεις με αυτό, όταν το κάνει στους συμμαθητές του.

Στα διαλείμματα συνήθιζε να παίζει μόνος του με κάτι πέτρες που μάζευε από το προαύλιο. Τις έβαζε σε έναν κύκλο και πηδούσε μέσα κι έξω από αυτόν όσο κρατούσε το διάλειμμα. Ή έπαιρνε ένα μπλοκ

και ζωγράφιζε κύκλους μουρμουρίζοντας. Μόνο κύκλους. Τα άλλα παιδιά τον έβλεπαν και γελούσαν. Τον έδειχναν με το δάχτυλο και τον παρακολουθούσαν από μακριά. Δεν πήγαιναν κοντά του.

Ο γιος μου δεν βίωνε εκφοβισμό. Βίωνε την αδιαφορία των άλλων. Βίωνε μια κοινωνική απόρριψη προς κάθε τι που είναι διαφορετικό, που δεν κολλάει με τις νόρμες.

Ο γιος μου ήταν και είναι ευαίσθητος, γλυκός και τρυφερός. Δεν του άρεσε ο «πόλεμος» στα διαλείμματα, οι φωνές και τα τρεχαλητά. Προτιμούσε να κάθεται μόνος του χωρίς να ενοχλεί κανέναν, βυθισμένος στις σκέψεις του. Στα μαθήματά του τα πήγαινε περίφημα, απλά δεν συμμετείχε ιδιαίτερα στην τάξη. Όταν όμως ο δάσκαλος των ρωτούσε, απαντούσε σε όλα σωστά. Αυτό ήξερα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο www.kidsgo.com.cy