Ομόνοια: Οι τυχεροί, οι άτυχοι και οι... προδομένοι

Όσοι δεν παρακολούθησαν το χθεσινό παιχνίδι, δικαιούνται να αισθάνονται τυχεροί. Οι άτυχοι που το είδαν μέσω τηλεοράσεως και ήλπιζαν σε κάτι καλύτερο από την περασμένη εβδομάδα, διαψεύστηκαν. Οι υπόλοιποι που πήγαν γήπεδο και έζησαν αυτό το δράμα, αισθάνονται προδομένοι και με το δίκαιο τους.

Η Ομόνοια στο κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς ήταν απούσα. Παρουσιάστηκε αποκαρδιωτική και ενδεχομένως να έκανε τη χειρότερη φετινή της εμφάνιση.
Το

σκορ του πρώτου αγώνα ήταν μια καλή… αφορμή για να παρουσιαστεί η ομάδα όπως τη θέλει ο κόσμος. Με συγκεκριμένο πλάνο, επιθετική, παθιασμένη και διψασμένη για την ανατροπή, που θα έφερνε επιτέλους χαμόγελα στα σκασμένα πρόσωπα των οπαδών.

Τι έκαναν από τα πιο πάνω οι ποδοσφαιριστές; Τίποτα. Κατ’ ακρίβεια τα αντίθετα. Νωχελικοί, επιπόλαιοι, προβλέψιμοι, χωρίς καθαρό μυαλό και πλάνο. Μετά το προβάδισμα του αντιπάλου και στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, οι πράσινοι επιχειρούσαν με... καμινάδες να δημιουργήσουν κινδύνους. Σέντρες στην περιοχή, με την ελπίδα να σηκωθούν στον… Θεό ο Νταρμπισάιαρ ή ο Λόπες και να σκοράρουν.

Δεν υπήρξε μια σοβαρή φάση, δουλεμένη στην προπόνηση, ένας αυτοματισμός που να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για κάτι καλό.

Οι απουσίες είναι δικαιολογία; Ασφαλώς και όχι. Ας είμαστε σοβαροί και ρεαλιστές προς τον κόσμο. Δεν υπάρχει καμία, μα καμία δικαιολογία για τον ντροπιαστικό αποκλεισμό. Δεν κρίθηκε ούτε σε μια φάση, ούτε στις λεπτομέρειες. Κρίθηκε στην απαράδεχτη συμπεριφορά της Ομόνοιας να κάνει τα απαραίτητα σε 180+ λεπτά και να προκριθεί.

Και εδώ είναι το ακόμα πιο εξωφρενικό. Η ομάδα θα αντιμετώπιζε την Πάφο στην προημιτελική φάση και είχε μια τεράστια ευκαιρία για το βήμα παραπέρα.

Αλλά τι να λέμε τώρα...