Κονταρομαχίες εν όψει Προεδρικών

Ο κύβος ερρίφθη στο πολιτικό σκηνικό του ενδιάμεσου ή πατριωτικού ή όπως αλλιώς και αν αποκαλείται χώρου, μετά τη χτεσινή εξαγγελία και του Προέδρου της Συμμαχίας Πολιτών, κ. Γιώργου Λιλλήκα για διεκδίκηση θέσης στο στίβο των Προεδρικών Εκλογών. Όπως διαμορφώνεται το σκηνικό, στο συγκεκριμένο τουλάχιστον χώρο, από τη μια έχουμε την κοινή υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου, υποστηριζόμενη από τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων ΔΗΚΟ,

ΕΔΕΚ, Αλληλεγγύη και από την άλλη, την υποψηφιότητα Γιώργου Λιλλήκα, υποστηριζόμενη από την πλειοψηφία –όχι όμως όλη την πολιτική ηγεσία- της Συμμαχίας Πολιτών.

Ως παρένθεση στο όλο άρθρο, αναφέρω ότι, από την προσπάθεια διεκδίκησης του ύψιστου πολιτικού αξιώματος, δεν μπορούν βεβαίως να εκλείπουν και οι υποψήφιοι των υπολοίπων πολιτικών χώρων. Όπως διαφαίνεται, από την πολιτική σκακιέρα των Προεδρικών Εκλογών δεν μπορεί να απουσιάζει ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υποστηριζόμενος αδιαμφισβητήτως από το κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού, τουλάχιστον. Το μεν ΑΚΕΛ είναι, όπως διαγράφεται, στο ψάξιμο εκείνου του μη κομματικού υποψηφίου που θα αποτελεί για το κόμμα το κάτι διαφορετικό. Ίδωμεν…

Επικεντρώνοντας όμως το παρόν άρθρο στο ήδη διαμορφωμένο –χωροταξικά τοποθετημένο στο κέντρο- τοπίο, το δεδομένο είναι ένα: Ένας χώρος, δύο υποψήφιοι. Δεν θα επικεντρωθώ στο χαρακτηρισμό του χώρου, ενδιάμεσο, κεντρώο, πατριωτικό ή όπως αλλιώς και αν αποκαλείται από τους ομοϊδεάτες ή μη του χώρου. Διότι, όπως και αν αποκαλείται και όσοι και αν είναι οι υποψήφιοι που την «εκπροσωπούν», η ουσία είναι μια. Μέσω του δημοκρατικού δικαιώματος του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» που παρέχεται στους υποψηφίους και μέσω του δικού τους «προμαχώνα» και με τη δική τους οπτική γωνία, με όσα μέσα και αν διαθέτει ο καθένας, παλεύουν και οι δυο στοχεύοντας ακριβώς τον ίδιο στόχο. Ένα στόχο, που δεν είναι άλλος από την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από την τουρκική κατοχή και τη δημιουργία των κατάλληλων εκείνων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών για μια δίκαιη, βιώσιμη και ανθρώπινη κοινωνία. Στον αγώνα αυτό, όπως και σε κάθε άλλο αγώνα, ας κερδίσει ο καλύτερος..

Πάραυτα, γινόμαστε σε καθημερινή βάση θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου, με διαφωνίες, αντιπαραθέσεις και κονταρομαχίες, που κάθε άλλο παρά στη σύγκλιση προς τον κοινό στόχο οδηγεί. Μιας αντιπαράθεσης που πλήττει πρωτίστως συνειδήσεις και προκαλεί σύγχυση στους πολίτες. Μιας αντιπαράθεσης που δεν ωφελεί κανένα και κυρίως δεν ωφελεί το μέλλον αυτού του τόπου, όπως και αν αυτό διαγράφεται.

Δεν λέω, αποτελεί, αδιαμφισβήτητα, αναφαίρετο δικαίωμα και είναι απόλυτα λογικό, δημοκρατικό και θεμιτό να είναι ο καθένας από εμάς υποστηριχτής, ένθερμος σε αρκετές περιπτώσεις, αυτού που θεωρεί ικανότερου να ηγηθεί της όλης προσπάθειας και να διεκδικήσει το ύψιστο πολιτικό αξίωμα.

Με όλα αυτά όμως που διαδραματίζονται, είναι πράγματι λυπηρό και μόνο θλίψη προκαλεί η εικόνα που εκπέμπει αυτός ο χώρος. Είναι κρίμα και άδικο αρχές για το Κυπριακό, την Οικονομία και την Κοινωνία να χαραμίζονται μέσα από τη δίνη των αχρείαστων και επί σκοπού αντιπαραθέσεων που λαμβάνουν χώρα σε αυτό το χώρο. Ρίχνεται ηθελημένα ή άθελα νερό στο μύλο της ματαιοδοξίας του πολιτικού μας γίγνεσθαι προς τέρψη του κατεστημένου. Την πραγματική όμως αλλαγή μόνο οι ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες μπορούν να τη φέρουν που δεν χειραγωγούνται από πολιτικές ηγεσίες και σκοπιμότητες. Κανένας δεν έχει το αλάθητο και ο κάθε πολίτης ας κρίνει με βάση τα κριτήρια του. Εξ’ ανάγκης και εκβιαστικά, τίποτα δεν μπορεί να είναι στέρεο και ελπιδοφόρο.

"Μετά Χριστόν Προφήτες" πολλοί. Ο καθένας όμως κρίνεται από τις πράξεις του. Δεν χρειάζεται για μικροπολιτικές σκοπιμότητες να χαλάμε τις καρδιές μας. Στο ίδιο μετερίζι θα βρεθούμε άλλωστε όλοι μας και μετά το 2018, αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα που μας ταλανίζουν και με τις ίδιες ανησυχίες για το τι μέλλει γενέσθαι, για εμάς αλλά κυρίως για τα παιδιά μας.

Ο σεβασμός στις πολιτικές πεποιθήσεις και στις επιλογές του καθενός από εμάς, είναι η μικρότερη ένδειξη πολιτισμού που μπορούμε να επιδείξουμε σε ένα -κατά τα άλλα- δημοκρατικό πολίτευμα.

Και όπως πολύ ορθά είπε ο αρχαίος Έλληνας ρήτορας Ισοκράτης, «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.».

Αλήθεια, πόσο δίκαιο είχε…

Ας μην γκρεμίσουμε λοιπόν τη Δημοκρατία μας και ας μην οδηγούμε με τις πράξεις μας, τον ίδιο τον πολιτισμό μας, στη βαρβαρότητα και στην παρακμή. Και αντί να υποπίπτουμε από μόνοι μας σε πνευματική κρίση, ας προσπαθήσει να κρατήσει ο καθένας μας, ψηλά στη συνείδησή του, το επίπεδο πολιτισμού που του αναλογεί, διαφυλάσσοντας παράλληλα ακέραιη τη Δημοκρατία που μας αξίζει.

Διότι, σε μια Πατρίδα ημικατεχόμενη, αυτό που προέχει, δεν είναι σίγουρα τα κονταροχτυπήματα και οι αψιμαχίες. Ας χαμηλώσουμε λοιπόν τους τόνους και ας εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν και όχι σε αυτά που, περιστασιακά και μικροπολιτικά, μας χωρίζουν.

Δρ. Μαρίλια Παναγιώτου, Πανεπιστημιακός

*Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com