Η κραυγή μιας μάνας σ' ένα ανύπαρκτο κράτος

Σε ένα κανονικό κράτος, δεν χάνονται μωρά και νέοι πατέρες σε νοσοκομεία, επειδή δεν έγινε ό,τι είναι δυνατόν για να σωθούν. Σε ένα κανονικό κράτος, οι ανάπηροι -και ειδικά τα παιδιά με αναπηρίες- ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι και δεν τους θυμόμαστε μια φορά τον χρόνο ή όποτε έχουμε εκλογές. Σε ένα κανονικό κράτος, γιατροί και δικαστές απολαμβάνουν το κύρος και την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Το κείμενο που ακολουθεί το ανήρτησε σε κοινωνικό δίκτυο η χαροκαμένη μητέρα Πανδώρα Νικολαΐδου. Εκφράζει τη σιωπηρή κραυγή μιας

Ακολουθεί αυτούσιο:

«Κακά τα ψέματα. Το μωρό μας δεν είναι στην αγκαλιά των αγγέλων. Έσβησε. Δεν υπάρχει. Η κουρασμένη ψυχούλα του έφυγε χτες μετά από τρεις ανακοπές. Άφησέ μας απλά το ταλαιπωρημένο κορμάκι του, που θα εναποθέσουμε σήμερα μαζί με ένα κάρο ενοχές μας, να ξεκουραστεί για πάντα κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά στο κοιμητήριο του χωριού μας. Εκεί που ξεκουράζεται ο παππούς και η γιαγιά του.

»Ήρθε στη ζωή ήσυχα και έζησε συνεσταλμένα, όπως όλα τα μωρά που μάθαμε να αποκαλούμε ‘με ειδικές ανάγκες’ και που τα έχουμε να ζουν στο περιθώριο να μη μας χαλούν τη γυαλιστερή εικόνα της ζωής μας. Μωρά που θυμόμαστε μια φορά τον χρόνο στον Ραδιομαραθώνιο, ρίχνουμε ένα δεκάευρω στο κουτί στα φανάρια και μετά συνεχίζουμε να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Μωρά που, αν τύχουν στην τάξη των παιδιών μας, δυσανασχετούμε μη δυσκολέψουν τη μάθησή τους.

»Βρήκαμε την εύκολη λύση, τα ιδρύματα, όπου τα παρκάρουμε κάθε πρωί στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, τα αφήνουμε εκεί για πάντα. Να μη μας δυσκολεύουν στην γκλαμουράτη ζωή μας, στα ταξίδια μας, στις εξόδους μας. Η εκπαίδευσή τους, από ελάχιστη ώς ανύπαρκτη. Τα υπουργεία μας δεν προλαβαίνουν τους αρτιμελείς, πόσω μάλλον τους άλλους.

»Τα νοσοκομεία μας σκοτώνουν αβέρτα ανθρώπους παραγωγικούς, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην κοινωνία. Σιγά που θα κώλωναν στους ‘προβληματικούς’. Σκοτώσαμε ένα αθώο μωρό, όχι γιατί χρειαζόταν κάποια εξειδικευμένη αγωγή. Απλώς διότι αποτύχαμε να κάμουμε έγκαιρα μιαν απλή αναλυσούλα των 40 ευρώ, που θα έδειχνε ότι χρειάζεται να του χορηγηθεί ένα κοινό φάρμακο των 20 ευρώ, η θυροξίνη, για να μπορέσει να λειτουργήσει ο οργανισμός του.

»Οργανισμός του οποίου ταλαιπωρήσαμε και βγάλαμε νοκ-άουτ ζωτικά όργανα διότι αντί να θεραπεύσουμε, απλώς κτυπούσαμε ανελέητα τα συμπτώματα, τις επιληπτικές κρίσεις, με τοξικά βαρβιτουρικά, αντί να μελετήσουμε τι γίνεται στον υπόλοιπο πλανήτη. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του Μωρού μου, παιδιά με ανοιχτές αντένες, με προειδοποιούσαν ότι έξω η επιληψία μειώνεται δραστικά με τη χορηγία κανναβέλαιου, και ότι τα πανάκριβα βαρβιτουρικά που μου συνταγογραφουν οι νευρολόγοι σκοτώνουν το Μωρόν μας. Αλλά πώς μπορεί ένας γονιός χωρίς να έχει στήριξη από τους γιατρούς να πάρει έτσι απόφαση; Πώς να ρισκάρει να μειώσει τα τοξικά βαρβιτουρικά για να χορηγήσει ένα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας λαδί από κάνναβη; Όταν μάλιστα ο ίδιος ο γιατρός το αποτρέπει; Έτσι φτάσαμε να έχουμε καταστρέψει ζωτικά όργανα του Μωρού. Απ' εδώ και πέρα ήταν απλά θέμα χρόνου να αρχίσει η αλυσιδωτή αντίδραση.

»Συγχωρά με, Μωρόν μου. Εμπιστεύτηκα λάθος ανθρώπους. Ίσως υπάρχουν και στον τόπο μας σωστοί επαγγελματίες της Υγείας. Απλώς δεν τους βρήκα, παρ’ όλο που ξέρεις πολύ καλά ποσό ψάξαμε. Ας ελπίσουμε πως αυτό, που κάμαμε τον πόνο μας παντιέρα, θα βοηθήσει άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε παρόμοια αδιέξοδα, να αμφισβητήσουν τους "ειδικούς" και να ψάξουν λίγο καλυτέρα από εμάς».

Υστερόγραφο: Πόσους νεκρούς πρέπει να θρηνήσουμε για να γίνουμε κανονικό κράτος; Με κανονικό Πρόεδρο, κανονικά κόμματα, κανονικούς δικαστές, κανονικό σύστημα δημόσιας Υγείας; Πότε θα πούμε, επιτέλους, «ΩΣ ΕΔΩ»!