Η κατεδάφιση μιας έωλης πολιτικής

Στα πέτρινα χρόνια φιλοξένησε την παιδική μας λαχτάρα για λίγη θαλασσινή αλμυρά. Έγινε, κατά κάποιο τρόπο, ένα υποκατάστατο –προσωρινό πιστεύαμε- της αγαπημένης θάλασσας της Κερύνειας. Βρισκόταν, βλέπετε και στην ίδια περίπου απόσταση από την Χώρα που τώρα μας φιλοξενούσε όσο και το κατεχόμενο χωριό μας από την Κερύνεια και την Αϊρκώτισσα. Δεν είχε βέβαια το καθάριο κύμα, ούτε την επιβλητική σκιά του Πενταδάκτυλου. Κάθε λίγο κα λιγάκι, δαιμονισμένος θόρυβος, καπνός και μπόχα από τα αεροπλάνα που ανεβοκατέβαιναν… Πλατσουρίζαμε όμως μέσα στις ψευδαισθήσεις, όλα είχαν την

αίσθηση του προσωρινού, τα παραπήγματα δίκην «παραθαλάσσιου κέντρου», κι αυτό το ίδιο το αεροδρόμιο, μια λυόμενη παράγκα που θα την παίρναμε στους ώμους και θα φεύγαμε…

Κι ενώ εμείς πλατσουρίζαμε μέσα στην μεγάλη μας ψευδαίσθηση, στα τραπέζια των συνομιλιών τεχνικές και άλλες ετερόκλητες επιτροπές είδαν κι αποείδαν κι αποφάνθηκαν πως δεν μπορούμε, λέει, να απαιτούμε επιστροφή των σπιτιών και των χωραφιών μας – ειδικά αυτών που τα ακουμπούσε το κύμα- αν σε αυτά έγινε μια κάποια «ανάπτυξη». Αν δηλαδή στο σπίτι μου το πατρικό ο έποικος ή ο Τουρκοκύπριος που το λεηλάτησε πρώτα έκτισε ένα …γουμά στην πίσω αυλή, ή έβαλε στη βεράντα κάτω από την κληματαριά μας μια φουκού και το έκανε…σουβλιτζίδικο για κις-κεμπάπ, συμφωνήθηκε και «κλειδώθηκε» ως κεκτημένο των κατακτητών πως πρώτο και τελευταίο λόγο έχει ο κάθε άρπαγας σφετεριστής που τον ξέπλυναν μέσα στους αφρούς της σιωπηλής προδοσίας και τον είπαν «χρήστη» . Έχει κάνει «επένδυση» ο άλλος, σου λέει , από αυτό βγάζει το ψωμί του (sic), δεν μπορείς τώρα εσύ που έφυγες και τα άφησες (!) να έρχεσαι να τα απαιτείς γιατί ιμίσιη μου ο κάθε προπάππος σου έχυσε αίμα και ιδρώτα για να τα ελευθερώσει από τον κάθε κατακτητή και επειδή έχεις ένα παλιοχάρτι που λέει ότι σου ανήκει λόγω κληρονομικού δικαίου!

Κι ενώ σιγά-σιγά έκλειναν μεταξύ ζιβανίας και ικμέκ καταίφ τα κεφάλαια του περιουσιακού από τα ηττημένα μυαλά της κάθε διαπραγματευτικής ομάδας, η παραλία με την μπόχα των αεροπλάνων αναγεννιόταν με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Τα προσωρινά παραπήγματα του αεροδρομίου αντικαταστάθηκαν από κτηριακά συγκροτήματα στην αιχμή της τεχνολογίας με κάθε σφραγίδα μονιμότητας. Αλλά εκεί που κτυπούσες τα ρέστα σου ήταν η μεγαλόπνοη ανάπτυξη επί της παραλίας αυτής καθαυτής. Χλιδή και πολυτέλεια που να σε ξεπερνά, μια μεταμόρφωση δίκην Σταχτοπούτας σε όλο το παραλιακό μέτωπο που ίσα που πρόλαβε η καλομαθημένη γενιά των ’80 να την χαρεί και να την χορτάσει πριν μας βρει η άλλη μεγάλη προδοσία του 2013 με την λεηλασία εκ των έσω. Τα παιδιά πλέον δεν πλατσουρίζανε μέσα στην μπόχα, τα παιδιά πλέον «βγαίνανε να πάνε Μακένζυ». Αξιοποιήσαμε την παραλία, να μην αξιοποιήσουμε και το κτήμα; Και γιατί όχι; Δεν βλέπετε πως έχουν εκμεταλλευτεί οι κουβαλητοί ό,τι πιο όμορφο κρύβεται πίσω από την σκιά του Πενταδάκτυλου; Εδώ οι ακατονόμαστοι έχουν εκμεταλλευτεί τον Πενταδάκτυλο τον ίδιο! Μπορεί κανείς βρει άδικο σε έναν πρόσφυγα που προσπαθεί να ορθοποδήσει γιατί ισότιμη κατανομή βαρών ποτέ δεν υπήρξε; Όχι βέβαια! Και ούτως εγένετο «Κτήμα Μακένζυ», με τις χαρές και τα πανηγύρια του μέσα στην μονιμότητα του προσωρινού.

Αλλά για τον αδύνατο και εκείνον που συνθηκολογεί άνευ όρων ισχύουν…όροι και προϋποθέσεις. Εδώ δεν πρόκειται για το πατρικό μου σπίτι, εμένα του Ελληνοκύπριου πρόσφυγα, με τον γουμά στην αυλή και την φουκού στη βεράντα. Εδώ πρόκειται για μιαν επένδυση εκατομμυρίων και για εργασίες δεκάδων ανθρώπων. Αλλά τι να σου κάνουν κι αυτοί που πήγαν και πίστεψαν πως ισχύουν για όλους τα ίδια και πως μπορούν να κάνουν αναπτύξεις σε γη που όντως εγκατέλειψαν οι Τουρκοκύπριοι, χωρίς κανένας να τους αναγκάσει και χωρίς κανένας να τους κυνηγά; Τι να τους κάνεις κι εσύ, ο ηττημένος διαπραγματευτής, αφού δεν είναι «καημένοι» Τουρκοκύπριοι, ούτε καν πολύ πιο… «καημένοι» έποικοι που άφησαν τους γουμάδες στους οποίους ζούσαν στην Ανατολία και ήλθαν από τα απέναντι παράλια για να μαγαρίσουν τα παλάτια της χαράς μας. Ας έκτιζαν κι αυτοί ένα γουμά ή μια φουκού έστω, να μην μπορεί κανένας να την γκρεμίσει. Αλλά όχι, πήγαν κι έκτισαν επιχειρήσεις για γάμους και βαφτίσια και έδωσαν σε τόσους άλλους Ελληνοκύπριους την ψευδαίσθηση πως η ζωή μπορεί να συνεχίζεται αξιοπρεπώς μέχρι να βρούμε το δίκιο μας.

Σε αυτό τον τόπο, οι μπουλτόζες και τα χαλάσματα είναι μόνο για εμάς, την γενιά της προσφυγιάς. Τίποτα πια δεν θα μπορέσει να διώξει την μπόχα -της αδικίας και της προδοσίας αυτή τη φορά- που πάντα θα πλανάται πάνω από την περιοχή Μακένζυ. Γιατί αυτή δεν βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής των ηττημένων διαπραγματευτών μας. Εμείς όμως γνωρίζουμε καλά πως μαζί με ένα κτήμα θα έχει γκρεμιστεί και η έωλη πολιτική τους.

*H Δρ. Ανδρειανή Δ. Οδυσσέως είναι Μέλος Π.Γ του Κ.Σ ΕΔΕΚ

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη τω​ν συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com

Δρ Ανδρειανή Δ. Οδυσσέως

Μέλος Π.Γ Κ.Σ ΕΔΕΚ