Η Ευρώπη έχει ανάγκη από οξυγόνο

Στο πάρα ένα των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής και λίγο πριν το σφύριγμα λήξης μίας προεκλογικής περιόδου γεμάτης αντεγκλήσεις, αστοχίες, ψηλούς τόνους και ελάχιστη έως και καθόλου συζήτηση για τα διλήμματα της Ευρώπης, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. Επειδή αναντίλεκτα οι πολίτες έχουν μπερδευτεί από μία προεκλογική η οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις απέτυχε να εξευρωπαΐσει το δημόσιο διάλογο, παραδίδοντάς τον αμαχητί στην καθημερινή άσχημη επικαιρότητα των τελευταίων μηνών.

Οι μεθαυριανές

ευρωεκλογές όμως, είναι ίσως οι σημαντικότερες των τελευταίων δεκαετιών λόγω όλων αυτών των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τα ζητήματα που είχε να διαχειριστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ευρωπαϊκά κράτη την τελευταία δεκαετία ήταν πολλά και σύνθετα: Επέκταση της οικονομικής κρίσης σε πολλά από τα κράτη-μέλη, ανεργία, προσφυγικό - μεταναστευτικό, άνοδος της ακροδεξιάς, Βrexit κι άκρατος λαϊκισμός.

Ήδη σε Γαλλία, Ιταλία και Πολωνία τα ακροδεξιά κινήματα τύπου Λεπέν έχουν σχεδόν διπλασιάσει τη δύναμή τους, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο ο συντηρητικός ηγέτης του Brexit, Ναίτζελ Φάρατζ προβάλει ως το αδιαμφισβήτητο φαβορί των εκλογών!

Η Ευρώπη σήμερα έχει ανάγκη από οξυγόνο και παρόλο που τον τελευταίο μήνα η τοξικότητα της πολιτικής σκηνής του τόπου έχει ξεπεράσει κάθε όριο και η πόλωση που προκαλείται θυμίζει εποχές δεκαετίας ’80, εν τούτοις εκείνο που μένει είναι ότι στις 2 Ιουλίου η αίθουσα του ευρωκοινοβουλίου θα αναμένει τους νέους ευρωβουλευτές οι οποίοι θα κρίνουν και θα αποφασίσουν σε μεγάλο βαθμό την κατεύθυνση που θα πάρει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Επιστρέφοντας τώρα στα του οίκου μας. Η μικρή μας χώρα συμμετέχει στο ευρωκοινοβούλιο με όλους κι όλους έξι ευρωβουλευτές, ενταγμένους σε τέσσερις διαφορετικές πολιτικές ομάδες. Έναν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΔΗΣΥ), μία στους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές (Ελ. Θεοχάρους), δύο στην Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά (ΑΚΕΛ) και δύο στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές (ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ (!)).

Από τις πιο πάνω ομάδες, εκείνοι οι οποίοι έχουν ξεκάθαρη και σαφή φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση και ατζέντα είναι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και κατά δεύτερο λόγο οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές. Μπορεί βέβαια στην Κύπρο (όπως και σε άλλα κράτη-μέλη) για τυχάρπαστους εκλογικούς λόγους να «φιλοξενούνται στα ψηφοδέλτια άτομα διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων αλλά στη συνέχεια και με την ενδεχόμενη εκλογή τους θα βρεθούν στις πολιτικές ομάδες όπου συμμετέχουν τα κόμματά τους. Οπότε με αυτό το δεδομένο ο φιλοευρωπαϊστής καθηγητής κ. Κιζίλγιουρεκ που φιλοξενείται στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ –εφόσον εκλεγεί- θα ενταχθεί και θα συμμετέχει στην αντιευρωπαϊκή ομάδα της ανανεωτικής αριστεράς. Ενώ η γιατρός και νυν ευρωβουλευτής Ε. Θεοχάρους θα βρεθεί να συμμετέχει από τους κύκλους των συντηρητικών αντιευρωπαϊστών στην ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών!

Είναι όλα αυτά τα οποία κάθε κύπριος ψηφοφόρος που επιθυμεί να δει την Ευρώπη ισχυρή, ενωμένη και αλληλέγγυα πρέπει να λάβει υπόψη. Ως πολίτες της ενωμένης Ευρώπης, του εγχειρήματος που με τα θετικά του και τα αρνητικά του, κατάφερε να προσφέρει ευημερία, ειρήνη και ανάπτυξη στα μέλη της, οφείλουμε να δώσουμε ένα ισχυρό μήνυμα δημοκρατίας και ενότητας στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου.

Ψήφος στον Δημοκρατικό Συναγερμό συνεπάγεται θετική ψήφο στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Θετική ψήφο προς την Ενωμένη Ευρώπη. Μία Ευρώπη με ενιαία και αλληλέγγυα πολιτική για το μεταναστευτικό, το περιβαλλοντικό, με κοινή άμυνα και ασφάλεια. Με μία διεθνή φωνή στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Η Κύπρος αυτή την Ευρώπη είναι που έχει ανάγκη.