Για τον Αλέξανδρο η ζωή δεν σταμάτησε στα 19

Η ζωή δεν σταματά στα 19! Ζωντανό παράδειγμα, ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, ένα νέο παιδί που στα 19 του χρόνια η ζωή και η μοίρα του έπαιξαν άσχημο και σκληρό παιγνίδι, όταν σε δυστύχημα με την μοτοσυκλέτα που είχε, βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη σε αναπηρικό καροτσάκι, παράλυτος από τη μέση και κάτω. «Από μικρό παιδί έμαθα να αγωνίζομαι, να προσπαθώ και να μην το βάζω κάτω,  λόγω και της ενασχόλησης μου με το κολύμπι από τα πέντε μου χρόνια. Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι κοινωνικό άτομο, έτσι όλο αυτό το backround με βοήθησε, σ‘ αυτήν μου την προσπάθεια».

Πρώτα δοκίμασε με το μπάσκετ

σε αναπηρικό αμαξίδιο, για τέσσερα – πέντε χρόνια και ακολούθησε το κολύμπι, αφού η μοίρα έπαιξε και πάλι το δικό της παιγνίδι. Μετά που δοκίμασε δυο, τρεις φορές να κάνει κολύμπι στο κολυμβητήριο της Αγλαντζιάς, στον όμιλο όπου αγωνίστηκε ως αθλητής μέχρι τα 17 του, απογοητεύτηκε και τα παράτησε. «Όταν διαπίστωσα πως έπρεπε ν’ αρχίσω από το μηδέν, αφού από τη μέση και κάτω δεν μπορούσα να κινηθώ και στα χέρια δεν είχα την απαιτούμενη δύναμη σταμάτησα».  Όταν όμως άκουσε ότι ο όμιλος προσέλαβε ως προπονητή, τον παλιό του φίλο και συναθλητή Θωμά Τσοπανή επέστρεψε και αυτή τη φορά επέστρεψε για να μείνει. «Με τον Θωμά ήμασταν φίλοι και συναθλητές, έτσι δεν δίστασα να τον πάρω τηλέφωνο και να του ζητήσω να με βοηθήσει σ’ αυτήν μου την προσπάθεια».

Με τον Θωμά, «αρχίσαμε να μαθαίνουμε μαζί πράγματα, γύρω από την προσπάθεια μας αυτή. Εκείνος ως προπονητής και εγώ ως αθλητής. Η φιλία και η σχέση που είχα μαζί του με βοήθησαν να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα», μας είπε στη συνέχεια. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η πρώτη του συμμετοχή σε παρά – κολυμβητικούς World Series αγώνες στο Αμπερτήν στην Σκωτία, όπου και κατηγοροποιήθηκε στις κατηγορίες S5 και SB4 (άτομα με κινητική αναπηρία). Πήρε μέρος στα 100μ. ελεύθερο, 100μ. πρόσθιο και 50μ.ύπτιο. Αποτέλεσμα να μπορεί και πάλι να ονειρεύεται:  «Μέσα μου ένιωθα και ήθελα από μικρός να πάρω μέρος σε μιαν Ολυμπιάδα. Ήταν το όνειρο και ο μεγάλος μου στόχος».

Καταλήγοντας ο Αλέξανδρος μας είπε: «Και οι Ολυμπιακοί στο Παρίσι να μην είναι φτάνει που έγινε η αρχή. Τώρα πια έχω ένα στόχο και μπορώ να τον κυνηγήσω, με πολλή δουλειά και προσπάθεια. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, αλλά όταν είσαι προσηλωμένος στην προσπάθεια και το στόχο σου δεν μπορεί παρά να τα καταφέρεις».

Θωμάς Τσιοπανής: «Πλέον ξέρουμε που βαδίζουμε»

Για την προσπάθεια αυτήν του Αλέξανδρου, ο προπονητής και φίλος του Αλέξανδρου, Θωμάς Τσιοπανής μας είπε: «Ήταν και εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολο. Από τη στιγμή, που μέσα στο νερό χρησιμοποιεί μόνο χέρια, αυτόματα αλλάζουν όλες οι ισορροπίες. Έπρεπε να δουλέψουμε και οι δύο πάνω σε νέα δεδομένα και να προσαρμοστούμε σε καινούργιες συνθήκες». Ο ίδιος έπρεπε να το ψάξει, και το ψάχνει ακόμα. Είναι δύσκολο, χρειάζονται πολλά πράγματα» μας είπε.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς: «Από τη στιγμή που πέρασε από τη διαδικασία της κατηγοροποίησης, για την οποία παλεύουμε τα τελευταία δυόμιση χρόνια, κυρίως λόγω κορωνοϊού, πλέον ξέρουμε πού βαδίζουμε και τι πρέπει να κάνουμε. Δεν λέω ήταν και εξακολουθεί η προσπάθεια να είναι δύσκολη και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας. Τώρα όμως ξέρουμε για πιο πράγμα δουλεύουμε και τι κυνηγούμε μπορούμε να προσαρμοστούμε και να κυνηγήσουμε τους στόχους μας».