Εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες αμφιβολίες

Ο προχθεσινός αγώνας με την Ανόρθωση ήταν άλλη μία τρανή απόδειξη της φετινής μιζέριας της Ομόνοιας. Περισσότερο όμως ήταν απόδειξη της αναγκαιότητας για δραστική αλλαγή την επόμενη χρονιά. Τραγικός απολογισμός σε βαθμούς. Καμία εκτός έδρας νίκη σε ντέρμπι. Κακή διαχείριση σε πολλούς αγώνες. Ένα ντροπιαστικό παθητικό 48 γκολ. Και, δίπλα σ' αυτά, ξεκάθαρα σημάδια κακής νοοτροπίας και μοιρολατρίας.

Σε όλη τη χρονιά, με μικρές εκλάμψεις και τίποτα παραπάνω. Δεν θα έχει ούτε ένα θετικό σημείο αναφοράς η σεζόν αυτή. Ίσως μόνο τα

πολλά γκολ του Ντάρμπισαϊαρ. Ίσως την επιθετική απόδοση. Δεν χρυσώνουν όμως το χάπι. Ακόμη και να καταφέρει να βγει Ευρώπη, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Η εικόνα είναι ξεκάθαρη. Η ομάδα στήθηκε λανθασμένα, είχε και έχει αγωνιστικές αδυναμίες που ήταν αδύνατο να καλυφθούν. Λανθασμένη επιλογή μοντέλου, αρκετά λάθη στις μετεγγραφές.

Οι πολλές αλλαγές είναι επιβεβλημένες στο ρόστερ και όλοι αντιλαμβάνονται απόλυτα πως είναι απόφαση-μονόδρομος. Υπήρχαν ευκαιρίες που έμειναν αναξιοποίητες. Κίνητρα που δεν ξύπνησαν το «εγώ» αρκετών. Η κατηφόρα παρέσυρε και αριθμό (όχι μεγάλο) παικτών που μπορούσαν να δώσουν περισσότερα. Δεν έχει τόση σημασία αυτήν τη στιγμή ο αριθμός των αποχωρήσεων, αν και οποιοσδήποτε μπορεί να εικάσει ότι, στην πορεία, οι αρχικές εκτιμήσεις του Πάμπου Χριστοδούλου πρέπει να έχουν διαφοροποιηθεί.

Σίγουρα, όπως και οι περισσότεροι, έτσι κι αυτός περίμενε πρόοδο και, αντ' αυτού, είδε πισωγυρίσματα. Αυτοί που θα μείνουν πρέπει να ταιριάζουν απόλυτα στο αγωνιστικό και πνευματικό κομμάτι της ομάδας. Ο Πάμπος Χριστοδούλου δεν θα έχει εύκολο έργο. Πρέπει να λάβει δύσκολες αποφάσεις. Να μετρήσει σωστά τα στοιχεία κάθε ποδοσφαιριστή. Να αξιολογήσει σωστά τον ρόλο των ντόπιων παικτών στη ραχοκοκκαλιά της ομάδας, γιατί έτσι θα μπορεί να επιλέξει τη σωστή 15άδα ξένων.