ΕΜΦΡΑΓΜΑ!

Κι εκεί που ήμουνα έτοιμος να αγοράσω το πρώτο μου κοστούμι Armani και κορδωτός κορδωτός να ανέβω τα σκαλοπάτια της βουλής, να εισέλθω στο «Ναό της Δημοκρατίας» και σαν Αθηναίος έφηβος να βροντοφωνάξω… «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…» ξάφνου, αυτή η σκρόφα η Ειμαρμένη εμφανίστηκε μπροστά μου από το πουθενά, μου έβαλε τρικλοποδιά και μ έριξε στο καναβάτσο! Κι εκεί, μέσα στο σκοταδιασμένο βέρντιγκο της παραζάλης μου άκουσα μια απόμακρη φωνή να ψιθυρίζει…

ΕΜΦΡΑΓΜΑ!

Ο πόνος στο στήθος άρχισε στις δύο το πρωί. Μυϊκό είναι

θα περάσει σκέφτηκα. Στις τρεις ο πόνος άρχισε να γίνεται ανυπόφορος. Στις τέσσερις ήταν τόσο δυνατός μου μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Θυμήθηκα όμως πως… «οι άντρες δεν κλαίνε» και έβγαλα σκασμό. Στις έξη δεν άντεξα άλλο. Πήρα τηλέφωνο τον καλό μου φίλο, τον γιατρό Σίμο Κυριακίδη, του εξήγησα το πρόβλημα και του ζήτησα να μου ετοιμάσει όπιο, μορφίνη, μαριχουάνα… ότι είχε πιο πρόχειρο γιατί δεν άντεχα άλλο τον πόνο… 

Καρδιογράφημα έχεις κάνει; Με ρώτησε αυτός ανήσυχος… Και βέβαια έχω κάνει, απάντησα. Δεν είναι η καρδία μου. Μυϊκό είναι! 

Σε λίγα λεπτά βρέθηκα στο ιατρείο του φίλου μου όπου με περίμενε μια συμπαθέστατη νοσοκόμα. Κατεβάστε το παντελόνι σας και σκύψτε κύριε Σιδερά σας παρακαλώ… με παρακάλεσε η κυρία και πήρε θέση μάχης. 

Γιατί; Την ρώτησα εγώ καχύποπτα…

Άδικο μου βρίσκετε; Μ όλα αυτά που διαβάζουμε τελευταία για τους ανώμαλους που περιφέρονται ανάμεσα μας, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις κι ένα σωρό άλλα περίεργα, είχα κάθε λόγο να ανησυχώ μιας και μπροστά μου είχα μια άγνωστη κυρία η οποία φορούσε μάσκα και στα χέρια της κρατούσε μια σύριγγα που στην μύτη είχε μια βελόνα οκτώ ίντσες…

Μα… για να σας βάλω την ένεση που ζητήσατε κύριε Σιδερά… ψιθύρισε η καημένη κυρία κοκκινίζοντας.

Τι να έκανα. Κατέβασα το παντελόνι, έσκυψα και η Μπαζούκα βρήκε τον στόχο της! Μόλις τελειώσαμε να σου και ο Σίμος. Πες μου κάτι Σταύρο, με ρώτησε ο φίλος μου ανήσυχος βλέποντας με βογκάω από τον πόνο. Πότε έκανες το τελευταίο σου καρδιογράφημα; 

Δεν ξέρω… πάνε δύο-τρία χρόνια! 

Καλά είσαι τρελός μου κάνει! Γρήγορα να σε δει καρδιολόγος… «TORA… TORA… TORA»βροντοφώναξε, μιμούμενος  τον γιαπωνέζο ναύαρχο Mitsuo Fuchida πριν αυτός δώσει εντολή να κτυπήσουν το Pearl Harbor! 

Να μην μακρηγορώ, σε πέντε λεπτά βρέθηκα στο ιατρείο του καρδιολόγου Αθανάσιου Καπετάνου. Είπαμε καλημέρα, του εξήγησα το πρόβλημα κι άρχισε αμέσως να μου κάνει υπερήχους σ ένα μηχάνημα σαν κι αυτό που εξετάζουν τις γυναίκες, για να δουν αν είναι έγκυες. Τελικά έγκυος δεν ήμουν αλλά αυτό το οποίο αποκάλυψε το σόναρ ήταν πως είχα πάθει οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου!

Αποκλείεται, σκέφτηκα. Κάποιο λάθος πρέπει να έχει κάνει το μαραφέτι. Δεν καπνίζω, δεν πίνω, το σεξ με αποφεύγει… Μια χαρά είναι η καρδούλα μου. Μυϊκό είναι το πρόβλημα…    

Και εκεί που προσπαθούσα να πείσω τον καρδιολόγο να πετάξει τα μηχανήματα του στον κάλαθο των αχρήστων, ξάφνου δύο μπρατσωμένοι νοσοκόμοι παρουσιάστηκαν στο ιατρείο, με έδεσαν σφιχτά πάνω στο φορείο που είχαν φέρει μαζί τους - σαν τον Τζακ Νίκολσον στην ταινία «One flew over the coocoos nest» - μην την κοπανίσω ξαφνικά και δραπετεύσω από το άσυλο, και με οδήγησαν άρον άρον στο ασθενοφόρο. Μόλις άρχισαν οι σειρήνες να ουρλιάζουν άρχισα και εγώ για πρώτη φορά να σκέφτομαι… Μπας και το πρόβλημα δεν είναι μυϊκό; Λες να συμβαίνει κάτι… κάτι πιο σοβαρό…;

Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου της Λάρνακας. Καμιά δεκαριά γιατροί, νοσοκόμοι και νοσοκόμες περίμεναν υπομονετικά να υποδεχτούν τα επείγοντα περιστατικά της ημέρας. Μόλις είδαν τον πρώτο τους «πελάτη» να μπαίνει γελαστός γελαστός στον προθάλαμο των πρώτων βοηθειών, λες και τον πήγαιναν σε πάρτι, άφησαν το κουβεντολόι και έτρεξαν όλοι να με φροντίσουν. 

Μου βγάλαν τα ρούχα, μου φόρεσαν μια ρόμπα τρέντι, σχιστή στο πίσω μέρος, προφανώς σχεδιασμένη από τον Versace, μου έδωσαν μια ασπιρίνη των 75mg, μου μέτρησαν την πίεση, μου έκαναν ένα ακόμα καρδιογράφημα… Κανονικό τεκάλεμιτ! Full service που λέμε. Tόσο πολύ ενθουσιάστηκα από την ευγένεια και την καλοβουλία που μου έδειξε το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου της Λάρνακας, που αν είχε πιάνο θα άφηνα το κρεβάτι του πόνου και θα άρχιζα να τραγουδώ για να ανταποδώσω την αγάπη τους.

Κάποια στιγμή, την ώρα που με εξέταζε ο επί καθήκοντι καρδιολόγος του νοσοκομείου, πρόσεξα μια μικρούλα νοσοκόμα, ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών, η οποία είχε βάλει τα κλάματα. 

Θαυμάστρια μου θα είναι σκέφτηκα! 

Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου, τι λέω… δεν έχω κάτι σοβαρό. Μυϊκό είναι. Θα περάσει…

Μα δεν κλαίω για σας κύριε Σιδερά συνέχισε το παιδί κλαψουρίζοντας. Εσάς ούτε που σας ξέρω. Για την γιαγιά μου κλαίω… Ήταν μεγάλη σας θαυμάστρια. Τα βράδια πριν κοιμηθώ, αντί να μου διαβάζει παραμύθια συνέχεια για σας μου μιλούσε… Σας αγαπούσε πολύ. Μόλις είδα το όνομα σας την θυμήθηκα…

Να της δώσετε πολλούς χαιρετισμούς είπα στο κορίτσι προσπαθώντας να χαμογελάσω. Μιας κι ο πόνος στο στήθος δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα.

Πέθανε κύριε Σιδερά… Τώρα; Πάει. Πέθανε η γιαγιούλα μου! Ψιθύρισε το παιδί κι άρχισε να κλαίει και πάλι. 

Ξάφνου συνειδητοποίησα πως… πως δεν ήμουν πια έφηβος, κι άρχισα να αμφιβάλλω κατά πόσον η απόφαση μου να πολιτευτώ στα εβδομήντα δύο μου χρόνια ήταν σοφή. Ποιος θα με ψηφίσει; Οι μισοί θαυμαστές μου κατά πάσαν πιθανότητα έχουν ήδη «αποδημήσει» και αναπαύονται εν Κυρίω! Οι δε άλλοι μισοί βήμα δεν μπορούν να κάνουν από τους ρευματισμούς τα αρθριτικά και τους πόνους στα γόνατα. Σιγά που θα αφήσουν την καλοπέραση του γηροκομείου για να πάνε να ψηφίσουν τον Σιδερά επειδή ξαφνικά στα γεράματα του έβαλε στόχο να πολιτευτεί και να ενταχθεί στην ελίτ κοινωνία της άρχουσας τάξης!

Κι εκεί που άρχισαν να ψυλλιάζομαι πως η απόφαση μου να πολιτευτώ δεν ήταν κι η καλύτερη, με φόρτωσαν σε ένα δεύτερο ασθενοφόρο και με μετέφεραν στην Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. 

Εκεί με παρέλαβε η ιατρός Καλλιόπη η οποία, από την προφορά της αντιλήφθηκα πως είναι Ελλαδίτισσα.

Έχω γράψει τους «Δαίμονες» της είπα κορδώνοντας σαν κόκορας. Με την Άννα Βίσση! Συγχαρητήρια κύριε Σιδερά μου απάντησε ευγενικά η γιατρός. Προσπαθώντας να μην θίξει τον εγωισμό μου. Δεν πρέπει να μιλάτε όμως…

Σε λίγα λεπτά βρέθηκα σε ένα δωμάτιο που θύμιζε το πιλοτήριο της τηλεοπτικής σειράς επιστημονικής φαντασίας Star Trek. Διάφορα φουτουριστικά μηχανήματα άρχισαν να κινούνται μόνα τους δεξιά κι αριστερά πάνω από το σώμα μου. Ένας συμπαθέστατος νεαρός γιατρός, ονόματι Παπαδόπουλος, ήρθε και κάθισε δίπλα μου κι αφού μου συστήθηκε μου εξήγησε την διαδικασία που θα ακολουθούσε. 

Θα σας κάνουμε… Percutaneous transluminal balloon angioplasty κύριε Σιδερά… εντάξει!

Μου είπε ήρεμα, λες και μου ζητούσε να πάμε κάπου παρέα να φάμε sushi.

Come again doc? Ρώτησα τον γιατρό εις άπταιστων Queen’s English. Όχι για να μην νομίζει ο νεαρός ότι επειδή είμαι από την Λάρνακα πως είμαι «μάντης». Καλά «μάντης» είμαι αλλά όχι κι άξεστος. Χάι σοσάετι «μάντης». Γαλαζοαίματος κι από τζάκι!

Και μιας και το έφερε η κουβέντα και μιλάμε για μεγάλα τζάκια και γύφτους θυμήθηκα τον καλό μου φίλο και συνεργάτη. Τον Κώστα Χατζή. Είχαμε τελειώσει μια από τις παραστάσεις του μιούζικαλ που του είχα γράψει, «Τα Καραβάνια των Τσιγγάνων», και μετά την παράσταση πήγαμε κάπου να φάμε. Θα έκανα εγώ το τραπέζι, γύρω στα είκοσι άτομα, και για να σπάσουμε λίγο πλάκα γκρίνιαζα συνέχεια κι έλεγα στο γκαρσόνι να φέρει από το φτηνό κρασί, να φέρει λιγότερο φαγητό κι άλλα τέτοια χαζά. Κάποια στιγμή δεν άντεξε ο Χατζής και χαμογελώντας μου λέει: Τελικά ο «γύφτος» δεν είμαι εγώ Σιδερά, αλλά εσύ… Τον κοίταξα στα μάτια, χαμογέλασα και του απάντησα: Κώστα μου… «πες μου ποιος είναι ο φίλος σου να σου πω ποιος είσαι…» 

Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Κώστας Χατζής με το «ΕΜΦΡΑΓΜΑ» το οποίο είναι και το σημερινό μας θέμα; 

Έχει πως δεν έχει. Επειδή δηλαδή έπαθα έμφραγμα, δεν δικαιούμαι να λέω και  καμιά χαζομάρα μέσα μέσα να περνά η ώρα; Έχουν να λένε πως το χιούμορ μακραίνει την ζωή…

Τι λέγαμε; Αν ναι. Για το «Percutaneous transluminal balloon angioplasty…» το οποίο βέβαια ιδέα δεν είχα τι είναι.         

Θα σας κάνουμε διαδερμική διαυλική αγγειοπλαστική με μπαλόνι κύριε Σιδερά… Μόλις ανοίξουμε τα στενωμένα αγγεία και εντοπίσουμε το πρόβλημα, στην συνέχεια θα τοποθετήσουμε και μερικά μεταλλικά stent μέσα στο προβληματικό αγγείο για να…

Γιατρέ μου… τον διέκοψα. Σας παρακαλώ πολύ κάντε ότι είναι να κάνετε χωρίς να μου δώσετε άλλες εξηγήσεις. Γιατί εκτός από τον πόνο στο στήθος, μ έχει πιάσει μια τέτοια ημικρανία… που δεν ξέρω αν θα «αφήσω γειά» από έμφραγμα του μυοκαρδίου η αν τελικά θα πάω από εγκεφαλικό…

Όλα αυτά συνέβησαν την περασμένη Τρίτη. Στις έξη του Απριλίου. Αντιλαμβάνεστε πως για να έχω την τρέλα να γράψω αυτό το άρθρο, σημαίνει πως «Ήμαστε ακόμα ζωντανοί» όπως λέει κι η Πρωτοψάλτη σ ένα τραγούδι της. Όλα πήγαν καλά. Βέβαια είμαι ακόμα στο νοσοκομείο, κι οι γιατροί δεν έχουν αποφασίσει πότε θα μου επιτρέψουν να φύγω. Αλλά για την ώρα περνάω περίφημα. Με έχουν όλοι στα όπα-όπα. 

Και μην σκεφτεί κανείς από εσάς πως αυτό είναι προνόμιο του Σιδερά επειδή είναι όμορφος! Γιατροί, νοσηλευτές, νοσοκόμοι και γενικά όλο το προσωπικό των νοσοκομείων μας, και στην Λάρνακα και στην Λευκωσία συμπεριφέρονται ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ… ΑΨΟΓΑ. Κι άμα σκεφτεί κανείς τι περνάνε, κάτω από πιες συνθήκες δουλεύουνε, τον υπεράνθρωπο αγώνα που δίνουν καθημερινά για να σώσουν τους συνανθρώπους τους, όλοι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να σταθούμε όρθιοι, να τους χειροκροτήσουμε και να τους δώσουμε «standing ovation»!

Το μόνο πράγμα που με βασανίζει την στιγμή αυτή είναι το εξής: Τώρα που ο Σταύρος Σιδεράς υποχρεώθηκε να πετάξει την πετσέτα και να αποχωρήσει από το πολιτικό ρινγκ… «Ποιος»… Αλήθεια πείτε μου «Ποιος» άλλος θα μπορέσει να σώσει αυτό τον δύσμοιρο τόπο; 

Σας βλέπω όλους να μειδιάτε με το σχόλιο μου. Εντάξει… δεν λέω. Ίσως να υπερβάλλω λιγάκι. Σιγά που θα έσωζα τον τόπο. Στραβάρα μου! 

Αυτό που με ειλικρίνεια όμως δηλώνω είναι πως θα έκανα ότι θα περνούσε από το χέρι μου να σπρώξω το ΔΙΚΙΟ, έστω και «μια ίντσα» προς την σωστή κατεύθυνση. Και μην τολμήσει κανείς να μου πει να μην ανησυχώ. Πως την Κύπρο θα την σώσουν ο κύριος Αβέρωφ, ο Κυπριανού η ο Παπαδόπουλος γιατί θα πάθω και δεύτερο έμφραγμα και θα έχετε όλοι το κρίμα μου…

Το καλό που σας θέλω είναι να ψάξετε να βρείτε ανθρώπους με ΗΘΟΣ. Ανθρώπους που δεν κουβαλούν πολιτικά βαρίδια. Που εμπλέκονται στα Σόδομα και Γόμορρα της διαφθοράς η τα αποπατήματα της σαπίλας του σημερινού πολιτικού συστήματος και να πάτε να τους ψηφίσετε. Από εμάς εξαρτάται να αλλάξουμε σκηνικό. Από εμάς εξαρτάται να κλείσουμε την αυλαία στο «θέατρο του παράλογου» της σημερινής βουλής. Να έρθουν ΝΕΟΙ άνθρωποι στο προσκήνιο. Να μας κυβερνήσουν ΝΕΟΙ, άξιοι ηγέτες. Γιατί πολύ φοβάμαι πως και πάλι ένα από τα ίδια θα έχουμε…

Η μεγάλη πλειοψηφία θα τρέξει γι’ άλλη μια φορά να ψηφήσει τα τρία μεγάλα κόμματα και σε ένα δύο χρόνια από τώρα, εμείς οι ίδιοι θα αρχίσουμε και πάλι να μεμψιμοιρούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τους τσαρλατάνους και του «πραματευτές» που μας διαφεντεύουν. Τι άλλο να πω; Αν πράξουμε και πάλι ένα τέτοιο αμάρτημα θα είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας…

Σας καληνυχτίζω από τον τρίτο όροφο του καρδιολογικού θαλάμου του νοσοκομείου Λευκωσίας. Σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλά σας λόγια. Την αγάπη μου σε όλους…

Βραβευμένος Τραγουδιστής / Βραβευμένος Συγγραφέας / Ποιητής / Σεναριογράφος / Λιμπρετίστας / Συνθέτης / Θεατρικός Σκηνοθέτης &Παραγωγός.