Εμείς ακούμε έναν Ποιητή…

"...Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το' φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν Ποιητή..."

Κι όμως! Εμείς ευλογηθήκαμε κι ακούσαμε έναν Ποιητή! Όχι τον οποιοδήποτε Ποιητή, τον Ποιητή του "Λεύτερου". Και κάναμε μαζί με τα νάματα της ποίησης του τη Λευτεριά παντιέρα και σκοπό ζωής. Για αυτό τρόμαξαν οι θρασύδειλοι και βιάστηκαν να του κλείσουν το στόμα, να σιγήσουν την πέννα του! Έμελλε να' ταν και πρωί τ' Αυγούστου, στην ποτισμένη με αίμα γη της προδομένης Λευκωσίας.

Κάθε φέτος και κάθε επέτειος κάνει τούτο το ατιμώρητο

έγκλημα κατά της ΕΔΕΚ και κατά της Πατρίδας πιότερο ζωντανό. Είναι και κείνη η σημαία στον Πενταδάκτυλο που και να θέλεις δεν σε αφήνει να ξεχάσεις. Αλλά κυρίως είναι γιατί, κατά που εύστοχα τραγούδησε ένας άλλος ποιητής, τα παιδιά τους… κοσμούν σήμερα τη Βουλή και τον λόφο εκείνον όπου μαγάρισαν τα τανκς της προδοσίας. Είναι γιατί, εκείνοι που ευλόγησαν τα όπλα που κάτω από τον καυτό ήλιο σφράγισαν με το αίμα σου την αντίσταση και την επιμονή για την ελάχιστη εθνική αξιοπρέπεια, καπηλεύονται ακόμη τη Λευτεριά και την εθνική μας επιβίωση κάτω από το παραθύρι μας, λες και είναι η χειρότερη πόρνη, όπως έγραψες μέσα στην έξαρση της αληθινά εθνικόφρονης σοσιαλιστικής σου νιότης. 

Τι κι αν δεν είχε η ΕΔΕΚ σου ποτέ τα ψηλά ποσοστά της θεσμικής εξουσίας και των ξενοκίνητων πολιτικών σχημάτων;  Εκείνο το ματωμένο πουκάμισο της έδωσε το ειδικό βάρος που έχει ο χρυσός και το ατσάλι. Που ήταν πάντα σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης. Εμείς οι συναγωνιστές σου, τα παιδιά και τα εγγόνια τους,  με τον άδικο σταυρό στον ώμο που τον όρισε η μοίρα να κουβαλά το βάρος των αμαρτιών μιας γενιάς και να κρατήσει ορθή απέναντι στον φασισμό την πατρίδα το 1974 αντέξαμε τις πληγές του μετα-πραξικοπήματος και δεν οργανώσαμε αντίποινα για τους νεκροθάφτες της Δημοκρατίας. Αγωνιζόμαστε σήμερα από όλα τα μετερίζια για  να βγάλουμε από την βαθιά τρύπα της σύγχρονης «πολυφωνίας» τάχα μου και της παρεξηγημένης ανοχής το φίδι που σκόπιμα εξέθρεψε η δεξιά του ΔΗΣΥ και επιμελώς ανάστησε η δήθεν αριστερά του ΑΚΕΛ με τις σκηνοθετημένες δήθεν αντιπαραθέσεις, το φίδι που επιμένει να υμνεί τους δολοφόνους σου, τους δολοφόνους της Κύπρου και του Λαού της.

Τα παιδιά της νεολαίας σου, τα παιδιά της «Νεολαίας Δώρου Λοΐζου»  μεγαλώσαμε, και σαν έτοιμοι από καιρό, όπως μας έμαθες, είμαστε έτοιμοι να αναχαιτίσουμε στη λαίλαπα του εθνικού εξευτελισμού που διαγράφεται με την έκδηλη ανοχή της εξόφθαλμης εισβολής στην δική μας γαλάζια, την καταγάλανη πατρίδα. Για χρόνια μας γαλουχούσατε κι εσύ κι ο Γιατρός με νουνεχείς οδηγίες για την σημασία της γεωστρατηγικής που αναδεικνύεται σε γεωπολιτική και τονίζατε προφητικά τη σημασία της ελάχιστης αποτρεπτικής ισχύος, εφαρμόζοντας το ιστορικό πως « αν θέλεις ειρήνη θα πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο». Οι σημερινοί και χθεσινοί κρατούντες χλεύαζαν και σας χαρακτήριζαν λίγο-πολύ γραφικούς και πολεμοχαρείς. Μας άφησαν  χωρίς σπίτι και χωρίς κάστρο για να μας αφήσουν τώρα και χωρίς εθνικό πλούτο και χωρίς εθνική αξιοπρέπεια.

Το φετινό σου μνημόσυνο, Δώρο, μας βρίσκει σε μια συγκυρία τραγική. Ετοιμάζονται αυτοί που καθοδήγησαν τους δολοφόνους σου να ολοκληρώσουν το έγκλημα του ’74. Τον αγώνα σου για Λευτεριά τον εξευτέλισαν και τον υποχρέωσαν σε προσπάθειες για …συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση. Γι’ αυτό κι εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια γινόμαστε στρατοί και ορθώνουμε το ανάστημα και την γροθιά μπροστά στα «συντροφικά» μαχαιρώματα από δήθεν αριστερούς και δήθεν αντιφασίστες που ποτέ δεν άντεξαν τη σύγκριση με το μεγαλείο του της θυσίας σου, την καθαρότητα του σοσιαλιστικού σου βάθους. Γιατί γνώριζες και δίδαξες , πώς να τιμά και να προσκυνά κανείς πατρίδες χωρίς να γίνεται σωβινιστής, πώς να αναδεικνύει λαούς –μπροστάρηδες χωρίς να γίνεται ισοπεδωτικά διεθνιστής, παραμένοντας πατριώτης και στρατιώτης του κόσμου. Γιατί πρώτος έγραψες πίσω από τις ρίμες των ποιημάτων σου, πως δεν μπορείς να είσαι αριστερός και σοσιαλιστής σαν ξεκληρίζεις λαούς πίσω από την βαριά σκιά του σιδηρού παραπετάσματος ή σαν αρνείσαι στο δικό σου λαό το δικαίωμα να έχει τη γη του ελεύθερη, το δικαίωμα να υπερασπίζεται τα ριζιμιά του κύρη του, ενώ ανέχεσαι και χειροκροτείς σαν ετερόκλητοι απάτριδες περιορίζουν τούτα τα χώματα σε αντικείμενο …συνομιλίας «δύο ισότιμων κρατιδίων»!

Είμαστε ήσυχοι όμως γιατί ξέρουμε πως πίνετε το κρασί των αθανάτων μαζί με τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη. Και εξακολουθείτε να ενοχλείτε αυτοκρατορίες και κοσμοκρατορίες που σήμερα μετεξελίχτηκαν σε μονοκρατορίες συμφερόντων και βρίσκουν συμμάχους τους λάγνους της εξουσίας  που διαγράφουν λαούς και πατρίδες στο βωμό του πλουτοκρατικού διεθνισμού, δίχως όρια ανάμεσα σε τάχα μου ιδεολογίες και στρατόπεδα. Γαλάζιοι και κόκκινοι φασισμοί ενωμένοι στην πλουτοκρατία και τον αντεθνικό ενδοτισμό.

Αλλά Δώρο, δώρο αληθινό του Πλάστη μας στις γενιές που επιμένουν να διεκδικούν ψωμί και απελευθέρωση - και όχι ...επανένωση και συνθηκολόγηση - εκεί στην ΕΔΕΚ που τόσο πίστεψες, εννοούμε να στεκόμαστε με την γροθιά σφιγμένη από πόνο και οργή για τη θυσία σου που συνεχίζεται.

Την ΕΔΕΚ μας θέλουμε … «κι ας τρώγωμεν πέτρες»,  όπως προστάζει η φωνή από τα κόκκινα σημάδια στον τοίχο που άφησε το δικό σου αίμα. Και θα την κρατήσουμε ακέραια και καθαρή. Για να παραμείνει η ΕΔΕΚ της αντίστασης, της εθνικής κατάφασης, της κοινωνικής πάλης. 

Για να μπορούμε μαζί σου να επιμένουμε να στεκόμαστε στην σωστή μεριά της Ιστορίας.

Δρ. Ανδρειανή Δ. Οδυσσέως

Μέλος Π.Γ. ΕΔΕΚ