Διαρροή θεμάτων και αντίκτυπος στη ψυχοσυναισθηματική κατάσταση των μαθητών

Μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους στην ακαδημαϊκή πορεία των μαθητών, αποτελεί η προετοιμασία για ένα διαγώνισμα ή μια εξέταση. Ιδιαίτερα στις τελευταίες τάξεις Λυκείου, όπου η επίδοση κρίνεται ως καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του μαθητή… Σε μια εποχή όπου ο βαθμός αποτελεί το εισιτήριο για το Πανεπιστήμιο, ο ανταγωνισμός αυξάνεται, μαζί του και οι προσδοκίες, όπως και το άγχος για το τελικό αποτέλεσμα. Σε αυτή τη φάση, αρκετοί μαθητές εύχονται τίποτα να μην πάει στραβά. Όπου τελικά, την ημέρα της εξέτασης κάτι στραβώνει, και οι μαθητές καλούνται να προσαρμοστούν σε μια νέα

συνθήκη. Σε ένα νέο γραπτό, σε μια καινούργια προσπάθεια.

Είναι το ίδιο εύκολο για όλους; Όχι φυσικά... γιατί ο μαθητικός πληθυσμός είναι πολλαπλών ταχυτήτων. Κάποιοι, μπορούν πιο εύκολα να προσαρμοστούν στην αλλαγή γραπτού, άλλοι, όχι τόσο. Κάποιοι μπορούν να οργανώσουν πιο γρήγορα τη σκέψη τους γύρω από ένα νέο θέμα, άλλοι, χρειάζονται περισσότερο χρόνο. Μερικοί μαθητές μπορούν να διατηρήσουν τη συγκέντρωσή τους στη διαδικασία της αξιολόγησης για δύο ώρες, άλλοι για σαράντα λεπτά, ενώ άλλοι στα δέκα με είκοσι λεπτά αξιολόγησης χρειάζονται διάλειμμα για να μπορέσουν να προχωρήσουν, με τον συνολικό τους χρόνο αφοσίωσης στο γραπτό να είναι χαμηλότερος από άλλα παιδιά. Συνεπώς, αυτή η αναγκαστική αλλαγή και προσαρμογή στο νέο γραπτό, αλλιώς λειτουργεί στον ένα μαθητή, αλλιώς στον άλλον, και σε μαθησιακό όπως και σε συναισθηματικό επίπεδο.

Πέρα των πιο πάνω ωστόσο, έχουμε αναλογιστεί τί επίδραση μπορεί να επιφέρει ο

χειρισμός αυτής της κατάστασης στους μαθητές; Και ιδιαίτερα σε εκείνους τους μαθητές των τελευταίων τάξεων Λυκείου, που στο άμεσο μέλλον θα πάρουν τη ζωή στα χέρια τους; Σε εκείνους τους μαθητές που έχουν ακούσει τον περίγυρό τους, με τον χειρότερο τρόπο να περιγράφει ένα άτομο που έκανε ένα λάθος. Ένα σοβαρό σφάλμα βέβαια, ικανό για να προκαλέσει μια σειρά από αρνητικά αποτελέσματα... όμως αναρωτιέμαι... μέχρι πού είμαστε ικανοί σαν κοινωνία να φτάσουμε;… Και σαν απάντηση στη διαρροή των θεμάτων της εξέτασης, να διασύρουμε την εικόνα κάποιου ανθρώπου. Όλοι εμείς οι αλάνθαστοι και απόλυτα ηθικοί, να στήσουμε τα γνωστά και οικεία για την κυπριακή κοινωνία λαϊκά δικαστήρια. Και όπως σε προηγούμενα εκατοντάδες χρόνια έβαζαν στη μέση της πλατείας τον εγκληματία και μέχρι θανάτου λιθοβολούσαν, εμείς όλοι οι σημερινοί τέλειοι, να κρίνουμε, να κατηγορούμε με τον χειρότερο τρόπο, να διασύρουμε την εικόνα ενός άλλου ατόμου στα σημερινά διαδικτυακά δικαστήρια που κτίζουμε.

Σαφώς, ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου... αλλά που ξεκινάει και πού σταματάει όλο αυτό; Μέχρι πιο σημείο μπορούμε να εκφράσουμε την άποψή μας και σε ποιο σημείο γινόμαστε τιμωροί και άδικοι δικαστές; Σε ποιο σημείο το περιεχόμενο του λόγου μας τελικά καταλήγει να αποτελεί χειρότερο και πιο επικίνδυνο παράπτωμα από αυτό που κατηγορούμε; Και τελικά... ποιο μήνυμα δίνουμε στα παιδιά μας σε μια κρίσιμη περίοδο δόμησης της προσωπικότητάς τους;

Δρ Ιφιγένεια Στυλιανού

Σχολική Ψυχολόγος, Κλινική Ψυχολόγος