Αβέρωφ-Άντρος: Φτύνουν στα γένια τους

Αποκαλούν «ακραίο» και «εθνικιστικό» τον ενδιάμεσο χώρο, όταν κυβέρνησαν με δεκανίκια «ακραίων» ψήφων και ανέδειξαν «εθνικιστές» Προέδρους!

Για άλλους μπορεί να φαίνεται κωμικό. Για τον υπογράφοντα, είναι πέραν από λυπηρό. Είναι τραγικό. Τραγικότατο να ακούει κανείς τους ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων του τόπου να αγνοούν την ιστορία του ιδίων των κομμάτων τους, να χάνονται μέσα σε λαβύρινθο ψευδαισθήσεων και να φτύνουν αμφότεροι στα γένια τους και στις πολιτικές τους.

Ακούσαμε χθες τον Αβέρωφ Νεοφύτου, από το «Πρωτοσέλιδο» του ΣΙΓΜΑ,

να διατείνεται πως δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος, αλλά ακραίος χώρος. «Οι θέσεις του ενδιάμεσου χώρου είναι ακραίες», υποστήριξε.

Κωμικοτραγική διαπίστωση. Ο ηγέτης του ΔΗΣΥ δεν γνωρίζει την ιστορία του ΔΗΣΥ! Διότι εάν το ΔΗΚΟ, ως κόμμα του ενδιάμεσου χώρου, είναι ακραίο, δύο φορές ο ΔΗΣΥ προσέτρεξε σε ακραίες ψήφους, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία: Το 1993, με ψήφους του «ακραίου» ΔΗΚΟ του Σπύρου Κυπριανού και το 2013 με ψήφους του «ακραίου» ΔΗΚΟ του Μάριου Καρογιάν.

Υπενθυμίζουμε ακόμη στον Αβέρωφ Νεοφύτου πως ο Γλαύκος Κληρίδης επέλεξε την «ακραία» ΕΔΕΚ και τον «ακραίο» Βάσο Λυσσαρίδη, προκειμένου να αναθέσει στον «ακραίο» Γιαννάκη Ομήρου το ζωτικότατο Υπουργείο Άμυνας και στο επίσης «ακραίο» στέλεχος του κόμματος Λυκούργο Κάππα το Υπουργείο Παιδείας.

Τελικά, εάν το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ είναι «ακραία» κόμματα, ο ΔΗΣΥ, ο οποίος τους επέλεξε ως συμμάχους και τους πρόσφερε υπουργεία, είναι δύο φορές ακραίος.

Προχωρούμε. Ο Άντρος Κυπριανού συνηθίζει να χαρακτηρίζει τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, τα οποία διαφωνούν με τη φιλοσοφία και την πολιτική του ΑΚΕΛ, σαν «κομμάτι του εθνικισμού» στην ελληνοκυπριακή πλευρά.

Υπενθυμίζουμε στον κ. Κυπριανού. Τρεις φορές το ΑΚΕΛ επέλεξε να αναδείξει «εθνικιστές» και «ακραίους» ηγέτες στην προεδρία της Δημοκρατίας και στη διαχείριση του Κυπριακού. Τον Σπύρο Κυπριανού, μετά τον θάνατο του Μακαρίου, μέχρι το 1983 και ξανά τον Κυπριανού μέχρι το 1988. Την τρίτη φορά το ΑΚΕΛ ανέδειξε άλλον «εθνικιστή» ηγέτη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο (2002) ενώ το 2008, ο Δημήτρης Χριστόφιας χρειάστηκε να στηριχθεί στις «ακραίες» ψήφους των δηκοϊκών και των εδεκιτών, προκειμένου να εκλεγεί Πρόεδρος.

Τελικά, πρέπει ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο Άντρος Κυπριανού να ομολογήσουν δύο τινά:
1. Ότι είναι αμαθείς, αγνώμονες και αχάριστοι έναντι όσων τους ευεργέτησαν και αγνοούν πολιτική ιστορία και την ίδια την ιστορία των κομμάτων τους, είτε,

2. Ότι η προοπτική να αναδείξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις επερχόμενες εκλογές ο ενδιάμεσος χώρος είναι τόσο ισχυρή, ώστε οι νύκτες και οι ημέρες τους να είναι αγωνιώδεις και βασανιστικές.

Στο μεταξύ, όμως, εάν πρόκειται να επιλέξουμε μεταξύ ακραίων και μη ακραίων πολιτικών σχηματισμών, στη βάση των πολιτικών, των φιλοσοφιών και των αποτελεσμάτων των διακυβερνήσεών τους, ο Δημοκρατικός Συναγερμός και το ΑΚΕΛ λαμβάνουν αριστείο ακραίων πολιτικών πόλων.

Στην οικονομία, ο μεν ΔΗΣΥ εκφράζει ό,τι πιο ακραίο σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και σε βάρβαρες καταπιέσεις της κοινωνίας, το δε ΑΚΕΛ εκφράζει τις πιο ακραίες κομμουνιστικές πρακτικές. Και τα δύο κόμματα, με τις ακραίες πολιτικές τους, έχουν μετατρέψει μία ευημερούσα οικονομία και κοινωνία σε σκουπίδι.

Στο εθνικό θέμα, έχουν οδηγήσει το Κυπριακό ένα βήμα πριν από την τουρκική λύση, έχουν στηρίξει είτε φανερά είτε κρυφά ένα ρατσιστικό σχέδιο λύσης, το Ανάν, έχουν αποδεχθεί την τουρκοβρετανικής έμπνευσης ρατσιστική λύση της διζωνικής ομοσπονδίας, έχουν θεοποιήσει τον κατοχικό ηγέτη, έχουν αναβαθμίσει το ψευδοκράτος, έχουν προβεί σε όλες τις υποχωρήσεις προς την Τουρκία, και υποβοήθησαν την κατοχική δύναμη να φθάσει στον προτελευταίο σταθμό της υλοποίησης των επεκτατικών σχεδίων της.

Στην εσωτερική διακυβέρνηση, έχουν αντικαταστήσει τη δημοκρατία με την κομματοκρατία, διέλυσαν το κράτος και κατήργησαν την αξιοκρατία, τη χρηστή διοίκηση, τη διαφάνεια. Ανήγαγαν την κομματοκρατία σε πραγματική κυρίαρχο. Διευκόλυναν τη διαφθορά και τη διαπλοκή, και γενικά τα δύο κόμματα έχουν αναδειχθεί σε εσωτερικό Αττίλα. Σκάνδαλα, ρουσφέτια, ατιμωρησία ημετέρων, κυριάρχησαν στα έτη διακυβερνήσεώς τους.

Δεν έχουν πλέον διεξόδους διαφυγής από την κρίση των πολιτών. Και δεν έχουν ούτε επιλογές, στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Οι δεσμεύσεις του ενός εξαντλήθηκαν. Οι υφαρπαγές ψήφων εξέλιπαν. Η ραχοκοκκαλιά των ψηφοφόρων του δευτέρου, οι φτωχές και μεσαίες τάξεις, αποστασιοποιήθηκαν. Ο ενδιάμεσος χώρος δεν προσφέρεται ούτε στο ΑΚΕΛ, ούτε στον ΔΗΣΥ, σαν δεκανίκι. Είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν μόνοι. Χωρίς «ακραία» στηρίγματα.

Απέμειναν μόνοι. Με στήριξη μόνο των μαντρισμένων, των βολεμένων, των κυνηγών αξιωμάτων και θέσεων. Απογυμνώθηκαν από τα τελευταία φύλλα συκής. Την εθνικοφροσύνη, και την υπεράσπιση των φτωχών και καταπιεσμένων. Ο ΔΗΣΥ, από έπαλξη ορθροφρονούντων Ελλήνων, κατέστη ουρά του Ακιντζί, οπαδός του «σύγχρονου προοδευτικού ηγέτη Ερντογάν», θιασώτης λύσης θνησιγενούς, μη βιώσιμης και λειτουργικής, κήρυκας κοπής των ομφάλιων λώρων με την Ελλάδα.

Και το ΑΚΕΛ κατέστη μανιώδης κυνηγός ενός οράματος διακυβέρνησης της διχοτομημένης Κύπρου, σε συνεργασία με τις «προοδευτικές» δυνάμεις των Τουρκοκυπρίων, και χαλαστής ενός μύθου πως αποτελεί κόμμα των εργαζομένων...