Αναμένοντας Ν.Α.Τ.Ο δούμε

Μία από τις προεκλογικές υποσχέσεις και/ή δεσμεύσεις του νυν προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κυρίου Νίκου Αναστασιάδη, εν έτει 2013, κυρίως κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, στο πεδίο της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής ήταν η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Σύμπραξη για την Ειρήνη και μετέπειτα στο Ν.Α.Τ.Ο.

Βρισκόμαστε στο έτος 2017, έχουν παρέλθει σχεδόν 4.5 χρόνια από τότε και η Κυπριακή Δημοκρατία ούτε στη Σύμπραξη για την Ειρήνη,

ούτε στο Ν.Α.Τ.Ο, είναι ενταγμένη. Ουδείς ασχολείται σήμερα με αυτό το πολύ σημαντικό θέμα. Και το ερώτημα που γεννάται και τίθεται είναι το γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία παρέμεινε εκτός του Δυτικού Πλαισίου Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, αφότου ανήλθε εις την Αρχήν ο κύριος Νίκος Αναστασιάδης, διαπρύσιος κήρυκας της ένταξης μας στον σκληρό πυρήνα του Δυτικού Κόσμου σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, Διπλωματίας και Αμυντικής Πολιτικής;

Εν πρώτοις, θα προσεγγίσουμε εννοιολογικά του τι εστί Σύμπραξη για την Ειρήνη και Ν.ΑΤ.Ο και μετά θα παραθέσουμε τις ιστορικές, πολιτικές και νομικές παραμέτρους του όλου θέματος. Θα ξεκινήσουμε με την Σύμπραξη για την Ειρήνη. Αποτελεί μια πρωτοβουλία του Ν.Α.Τ.Ο, χρονολογούμενη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Πρόγονος της Σημερινής Σύμπραξης για την Ειρήνη, υπήρξε το 1991(έτος ιδρύσεως) το ΒορειοΑτλαντικό Συμβούλιο Συνεργασίας(North Atlantic Council), το οποίο απαρτίζετο από τα κράτη μέλη του Ν.Α.Τ.Ο και από πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Ουσιαστικά το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο άρχισε ένα διάλογο μεταξύ του Ν.Α.Τ.Ο και των χωρών στις οποίες είχε επιβληθεί ο ολοκληρωτισμός του κομμουνισμού. Αποτέλεσμα του διαλόγου αυτού ήταν η συμφωνία του 1994 για συνεργασία και συμμετοχή των χωρών του πρώην Υπαρκτού Σοσιαλισμού στο νέο σχήμα το οποίο εκλήθη Σύμπραξη για την Ειρήνη (Partnership for Peace).

Εν ολίγοις πρόκειται για μια συνεργασία των προαναφερθέντων κρατών με το Ν.Α.Τ.Ο και με την έντονη παρουσία της Ευρωπαικής Ενώσεως. Ανάμεσα στους στόχους της Σύμπραξης για την Ειρήνη είναι η ανάπτυξη και εντατικοποίηση της πολιτικο-στρατιωτικής συνεργασίας σε όλη την Ευρώπη, προαγωγή της σταθερότητας, ελαχιστοποίηση των απειλών κ.α. Επίσης η Σύμπραξη για την Ειρήνη προσφέρει την δυνατότητα στα συμμετέχοντα έθνη, να ενδυναμώσουν τις σχέσεις τους με το Ν.Α.Τ.Ο, σύμφωνα πάντα με τα εθνικά τους συμφέροντα και/ή τις δυνατότητες τους.

Τώρα, το Ν.Α.Τ.Ο ή άλλως πως Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου ή Βορειοατλαντική Συμμαχία, είναι μια στρατιωτική-αμυντική συμμαχία της Δύσεως, ιδρυθείσα το 1949 με έδρα τις Βρυξέλλες του Βελγίου. Σήμερα περιλαμβάνει 29 κράτη-μέλη. Η Ελλάς και η Τουρκία εντάχθηκαν στην Νατοική Συμμαχία το 1952.

Ιστορικά, σε σχέση με την Κύπρο πάντοτε, είναι άξιον αναφοράς το γεγονός ότι αμέσως μετά τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος Κωνσταντίνος Καραμανλής, αποπειράθηκε να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο και πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Μακάριο τον Γ, ότι έπρεπε αμέσως να υποβληθεί και Αίτηση εντάξεως στο Ν.Α.Τ.Ο. Οι λόγοι ήσαν προφανέστατοι τότε. Ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκότανε στο απόγειο του και επομένως η Κύπρος θα έπρεπε επίσημα να ενταχθεί στο Δυτικό στρατόπεδο, εξέλιξη η οποία θα εξυπηρετούσε τα εθνικά συμφέροντα και θα εγγυόταν την εδαφική ασφάλεια και/ή ακεραιότητα της τότε νεοιδρυθήσας δημοκρατίας.

Όμως η Κύπρος είχε ήδη προαποφασίσει άλλο δρόμο , απομακρυνόμενη όλο και περισσότερο από το Δυτικό Πλαίσιο Άμυνας και Διπλωματίας, με ολέθριες κατά την άποψη μας, συνέπειες για τα εθνικά συμφέροντα. Θα επιθυμούσα στο σημείο αυτό να απευθύνω ένα ερώτημα προς τους θιασώτες της ούτω καλούμενης «αδέσμευτης πολιτικής» και να απαντήσουν στο Κυπριακό Ελληνισμό ποίο ήταν το πολιτικό όφελος που προέκυψε για την Κυπριακή Δημοκρατία, από την ένταξη μας στο Κίνημα των Αδεσμεύτων; Μήπως απέτρεψε την Τουρκική Εισβολή του 1974; Ασφαλώς έχουν εκδοθεί σωρεία Ψηφισμάτων από τον

Ο.Η.Ε με την υποστήριξη κρατών-μελών του Κινήματος των Αδεσμεύτων, υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά παραμένουν ανεφάρμοστα, ακριβώς λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκίας. Θεωρώ πως όλοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με πολιτική διορατικότητα προέβη σε τολμηρά πολιτικά βήματα στον τομέα της Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, τα οποία βήματα θα έχουν μακροπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα ευεργετικές συνέπειες για την Κύπρο μας. Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι η καλλιέργεια άριστων και αρμονικών σχέσεων μετά του πανίσχυρου εβραικού κράτους του Ισραήλ, καθώς επίσης οι συνεκπαιδεύσεις και οι συνασκήσεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων των δύο χωρών, όπως επίσης και αγαστή συνεργασία μετά του Αμερικανοεβραικού λόμπι. Επιπλέον οι άριστες σχέσεις με την Αίγυπτο και προσωπικά με τον ηγέτη αυτής, κύριο Σίσι.

Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι ο νυν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζει και/ή διευρύνει και/ή εμβαθύνει την στρατηγική πολιτική του Πατριάρχη της Πολιτικής Γλαύκου Κληρίδη, ο οποίος ως Μάγος της Διπλωματίας κατάφερε και ενέταξε την Κύπρο στην Ευρωπαική Ένωση, με άλυτο το Κυπριακό πρόβλημα και παρά τις τουρκικές απειλές και αντιδράσεις.

Επανερχόμενοι στην Σύμπραξη για την Ειρήνη, αυτή υπήρξε η αιτία για μια θυελλώδη πολιτική κρίση στην Κύπρο το έτος 2009. Συγκεκριμένα ήταν τότε κοινή η επιθυμία και η επιδίωξη όλων των ελληνοκυπριακών κομμάτων, πλην του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, να υποβληθεί από τον τότε ΠτΔ Δημήτριο Χριστόφια Αίτηση για ένταξη στη Σύμπραξη για την Ειρήνη. Με σχετικό ψήφισμα της, η τότε Βουλή καλούσε τον τότε ΠτΔ να προχωρήσει αναλόγως. Αντί αυτού ο ΠτΔ άσκησε το δικαίωμα της αρνησικυρίας, καθιστώντας τον ως τον πρώτο ΠτΔ ο οποίος έθετε veto από το 1963, σε απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων. Ενώ το συνταγματικά ορθόδοξο, θα ήτο το θέμα να είχε παραπεμφθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο, για γνωμάτευση. Αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει πολιτική θύελλα στην Κύπρο.

Σήμερα και παρά τις εξαγγελίες του ΠτΔ, κυρίου Αναστασιάδη, η Κύπρος αν και πλήρες μέλος της Ε.Ε , του Ο.Η.Ε , της Ο.Ν.Ε , του Συμβουλίου της Ευρώπης , εντούτοις κείται μακράν του Ν.Α.Τ.Ο και της Σύμπραξης για την Ειρήνη.
Επειδή ακριβώς έχουμε να κάνουμε με θέματα Υψηλής Στρατηγικής απαιτείται πολιτικός ρεαλισμός, μια σαφής και ορθολογική στρατηγική εκ μέρους της Κυπριακής Κυβερνήσεως μακριά από ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις του πρόσφατου και του απώτατου παρελθόντος, σε συνεννόηση πάντοτε με την Μητέρα Ελλάδα.

Σε νομικό επίπεδο η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Σύμπραξη για την Ειρήνη και στο Ν.Α.Τ.Ο άρχεται με την υποβολή της σχετικής Αιτήσεως από τα αρμόδια όργανα της Κυβερνήσεως, ως το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960 με τις τροποποιήσεις του, ορίζει. Τα όργανα αυτά είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, το Υπουργικό Συμβούλιο, ο Υπουργός των Εξωτερικών και ο Υπουργός Άμυνας, όργανα τα οποία φέρουν το τεκμήριο την αρμοδιότητας σε θέματα εξωτερικής – αμυντικής πολιτικής και διπλωματίας. Άρα η πρωτοβουλία ανήκει στην Κυβέρνηση, για την άρξη της σχετικής διαδικασίας.

Είναι βέβαιον ότι θα προκληθούν αντιδράσεις από αυτήν την εξέλιξη. Πρώτα από όλα θα δυσαρεστηθεί το Ηνωμένο Βασίλειο και θα κινητοποιηθεί η δολοπλόκος βρεττανική διπλωματία. λόγω του ότι η τελευταία διαχρονικά δεν ευνοεί αλλαγή του υφιστάμενου συστήματος ασφάλειας και διπλωματίας της περιοχής, προς όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεύτερον υπάρχει ο παράγων που καλείται η ρώσικη εξωτερική πολιτική, που χαρακτηρίζεται από επαμφοτερισμό κυρίως ως προς την σύμπλευση των συμφερόντων της με την Τουρκία και τρίτον η αναβλητικότητα της κυπριακής ηγεσίας, η οποία παρέπεμψε το ζήτημα στις ελληνικές καλένδες, μετά την πολιτική κρίση του 2009, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω.

Όμως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν πρέπει να αποθαρρυνθεί από τις αντιδράσεις και/ή τις απειλές της Τουρκίας. Θα πρέπει σε αγαστή συνεργασία πάντοτε με την μητέρα Ελλάδα, να προχωρήσουν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο και με συγκροτημένη στρατηγική να εξουδετερώσουν τις τουρκικές αντιδράσεις, αναδεικνύοντας περαιτέρω την γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου, ως αβύθιστου αεροπλανοφόρου. Αυτό γίνεται με την χρήση από πλευράς μας ακόμη και του veto στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε

Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω καταλήγουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι τα οφέλη από την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Σύμπραξη για την Ειρήνη και στο Ν.Α.Τ.Ο, θα είναι πολλαπλά και ουσιαστικά για τον τόπο μας. Πρώτον, γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά θα αναβαθμιστεί περαιτέρω η Κυπριακή Δημοκρατία. Δεύτερον, θα ξεκινήσουν οι πωλήσεις αμερικανικού πολεμικού υλικού, για την ενίσχυση των Κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων, ιδιαίτερα μετά την άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην πώληση και αγορά αμερικανικού στρατιωτικού υλικού. Τρίτον, η Κυπριακή Δημοκρατία θα καταστεί περαιτέρω στρατηγικός εταίρος, μεγάλων κρατών με αυξημένες στρατιωτικές δυνατότητες και ικανότητες, οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην επίλυση του Κυπριακού ζητήματος προς όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τέταρτον, θα έχει η Κυπριακή Δημοκρατία πρόσβαση σε στρατιωτικές πληροφορίες, οι οποίες αφορούν και την ίδια αλλά σήμερα είναι αποκλεισμένη. Πέμπτον, θα υπάρχουν δύο ελληνικά κράτη, με δύο ψήφους, σε ένα διεθνή στρατιωτικό οργανισμό και αυτομάτως δημιουργείται στην πράξη και η ενεργοποιείται το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Έκτον, τιθέμεθα υπό την προστασία Μεγάλων Δυνάμεων.

Όλα αυτά βεβαίως επ ουδενί δεν πρέπει να μας κάνουν να διαρρήξουμε τις αρμονικές σχέσεις μας με την Ανατολή. Όμως και αναμφίβολα η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να ανήκει στην Δύση όπως έλεγε και ο έτερος Πατριάρχης, στην μητέρα Ελλάδα, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δόγμα μας θα πρέπει να είναι εκείνο που είχε διακηρύξει κάποτε ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος ο επονομαζόμενος και Γέρος της Δημοκρατίας, Γεώργιος Παπανδρέου ότι δηλαδή πρέπει να είμεθα σύμμαχοι μετά της Δύσεως και φίλοι μετά της Ανατολής. Θεωρούμε ότι αυτό αποτελούν την πεμπτουσία της όλης φιλοσοφίας, για ένα περαιτέρω επανασχεδιασμό της εξωτερικής μας πολιτικής, από την τωρινή κυβέρνηση του κυρίου Νίκου Αναστασιάδη. Να είναι βέβαιος ότι θα τον στηρίξουμε ως λαός και ως εκλογικό σώμα.

Αναμένουμε Ν.Α.Τ.Ο δούμε.

*ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ/ΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ / THEOCHARIDOU &ASSOCIATES LLC